Kafiye.Net

EVLER DÜŞÜNÜYORUM

Onur BİLGE

Ülkemde evler düşünüyorum. Nerde, nasıl, kaç odalı olduğu önemli değil. Duygusallık dolu, huzur veren, sıcacık bir ortam olsun yeter. Huzurla gülümsesin eşyalar, perdeler sevinçle açılsın, romantizmle kapansın.
Artık ekranlarda bile boy gösteren anlaşmazlıkların yaşandığı işkence mekânlarının yok olmasını istiyorum. İşte o zaman ülkemin mutluluk dolu altın çağını yaşayacağına inanıyorum.
Bir oda bir mutfaktan ibaret de olabilir. İki sedir yeter. Somya olsa da olur. Bir masa, dört sandalye, bir kitaplık, çalışma masası, gardırop… Aslında çok eşya kullanmaz insanlar. Fakat nedense evi tıklım tıklım doldurmadan edemezler. Hele misafir odalarında; koltuklar, kanepeler oturur. Sonra da içinde yaşayacak bir yer bulamazlar. Sıkışıp kalırlar. Boğulduklarını hissederek, kendilerini dışarıya atmadan rahatlayamazlar. Lüzumlu lüzumsuz herkesle doldurdukları hayatları gibi huzursuz hale gelir, yuvaları da.
Sabahları neşeyle, hızla aralansın perdeler. Gün ışığı dolsun içeri, müzik sesinin yanı sıra. Gülümseyerek uyananların etkisiyle gülümsesin eşyalar, duvarlar, kapılar… Kapı kolları, musluk başları, çaydanlık kulpları, bardak belleri, çatallar, giysiler… Her şey nasibini alsın, okşanmadan yana. Gün boyu avuçların sıcaklığını saklasın, akşam eve dönülünce iade etsin, gülümseyerek.
Vücut diliyle anlaşır olsun insanlar. Şiirlerle konuşur olsun. Bakışarak sevişir olsun. “Oh! ..” la dolsun, evin içi, dışına yayılsın. “Oh! ..” desin komşular; sokak, mahalle, şehir! .. Ülkem “Oh! ..” desin! “Ah! ..” lar, mezarlıkların duvarları içine hapsedilsin, “Keşke…” lerle birlikte!
Her gün, bir aşk masalı tadında yaşansın. Her gece farklı bir öykü yazılsın; iyilik, güzellik, mutluluk, sevgi ve aşk içerikli. Sevme sanatını anlatan yazılar, şiirler, romanlar… İbadetler yapılsın, tadına doyulmayan. Sabahlara kadar uyutmayan ibadetler… Nur insin, ta İlliyyın’dan. Yer gök, meleklerle dolsun. Bir tek Müheyminil kalmasın, inmedik! Öylesine açılsın, öylesine açılsın ki yüreklerimiz; tüm insanlar, melekler, iyi niyetli cinler, en önemlisi Rabb’imiz sığsın içine! O hazzı düşünün!
Bir kişinin sevgisiyle, ılık ılık, hoş bir duyguyla sancıyan yürekteki hazzı, bahsettiklerimin adedince çarpın, bir de Allah’ın sevgisinin yarattığı etkiyi toplayın ve düşünün!
Nedir mutluluk? Sadece iki karşı cinsin yaşadıklarıyla sınırlı, sevgi özetli, aşk temalı basit bir duygu mu? O zaman siz hiç mutlu olmamışsınız demektir. Bahsettiğim hazzı yaşamadan ölmeyin! Aksi halde, cennetin sekizinci katındayken dahi pişmanlık duyarsınız. Çünkü en güzel makam, kulluk makamıdır. Aile, ev, sevgi ve huzur ortamı, bu makama ulaşabilmek için gerekli mekân ve paylaşımdan başka bir şey değildir.
İşte, başarılı evlilikler yapamamanın başlıca sebebi, amaçların kul sevgisi ve aşkla sınırlı kalmasıdır.
İnsanların bir araya gelme sebebi, elele Rabb’lerine doğru yürümek olmalı! .. Biri diğerini örterek, koruyarak, severek, tüm sevgileri toplayıp, çarpıp, aynı yere kanalize ederek… Açılan yüreklere, her gün biraz daha sevgi doldurup, aşk sarhoşu olarak, Mevlana’ca, Yunus’ça yaşamak, aşkı… Onlar gibi söylemek, yazmak, anlatmak olmalı amaç. Yoksa bir araya gelinmesin hiç! .. Bu yola çıkanlar, geriye dönmez. Dönmektense, ölmeyi tercih eder. Engel olacak kim varsa, şeytanın safına gönderilmeli. Çünkü o insanların, İblis’ten farkı yoktur. Şeytan, cinden de olur, insandan da…
Bahsettiğim şekilde olanların, böyle bir huzur ve mutluluğu yaşamalarına, kalan ömürler yeter mi? Hiç sanmıyorum. İlahi âlemde de devam etmesi gerekir. İnsanın yaratılma amacı, budur! Örnek insan olan Allah Resulü’nün yaşam tarzı da böyleydi. O, aile hayatında herkesten daha mutluydu.
Mutluluğun doruğunun nerede ve nasıl olması gerektiğini anladığım kadarıyla özetlemeye çalıştım.
İslamiyet, teslimiyettir. Aşk da teslimiyettir. Bir geminin bir kaptanı olur. İki kaptanlı gemi, ortadan ikiye bölünür. Eşler, zaman zaman gemi veya kaptan olmalı. Fakat hep; biri gemi, biri kaptan… Bir gemi, bir kaptan… Dünya, okyanus…
***

Onur BİLGE
www.kafiye.net

Saf Bir Məhəbbətdir

Saf bir məhəbbətdir mənim diləyim,
Sən məni sevməsə vurmaz ürəyim.
Sənsə sevgisizsən sevmirsən məni,
Məni sevməyinçün söylə neyləyim?

Zaman Sən Mənsiz

Zaman sən mənsiz darıxacaq,
Mənsizlik həsrəti səni yoracaq,
Zamanla sən məni axtaracaqsan,
Sən mənsiz hər zaman darıxacaqsan.

AŞKI YARAM

Cemalini bir lahza görmek isteyen kalbim,
Görünce dayanır mı bilmem ki aşkı yaram…
Tek derdim senden geldi,sendedir tek ilacı,
Ağlattığın gözleri silmem ki aşkı yaram…

XƏYALIN

Atdı məni gecələrin qoynuna,
Durub xəyallara daldı xəyalın.
Hərdən o qırxıncı otağa girdi,
Hərdən yad qapıda qaldı xəyalın.

Gəlin Sizə Nağıl Deyim……..

Gəlin sizə nağıl deyim,
Bu nağılın adı doğru.
Nə istəsən görəcəksən,
Xain, paxıl, alçaq, oğru.
Gəlin sizə nağıl deyim………

Elə nağıl ki, sonu yox,
11 manat maaşından,
Evə gələndə 10-u yox.
Gəlin sizə nağıl deyim………

Ayaqlı sürünənlərdən,
Qazanmağı utanc bilən,
Əl açıb dilənənlərdən.
Gəlin sizə nağıl deyim……..

Əlibaba, qırx quldurdan,
Oğrulardan, cibgirlərdən,
Kişi adın alçaldaraq,
Gecə çöldə gəzənlərdən.
Gəlin sizə nağıl deyim………

Firon tapan çağalardan,
Torpaqdakı dığalardan,
Onlardan çox harınlayan,
Pullu -“haqlı” ağalardan.
Gəlin sizə nağıl deyim……….

Küpəgirən qarılardan,
Xaricdəki sonalardan,
Doğmağı analıq sayan,
Doğub, atan analardan.
Gəlin sizə nağıl deyim………

Qara vəzirdən, xanlardan,
Xəyanətdən, yalanlardan,
Bircə qarın yemək üçün,
Zalıma alçalanlardan,
Gəlin sizə nağıl deyim………

İllərlə iş gəzənlərdən,
Ölümü son çarə bilib,
Ümidini üzənlərdən.
Gəlin sizə nağıl deyim………

Əsir tək çürüyənlərdən,
Ata ana qatilindən,
Gözün qan bürüyənlərdən
Gəlin sizə nağıl deyim………

Sehirbaz, rəml atanlardan,
Gözə sırğa taxanlardan,
Quranı bütə çevirən,
Ya da, fala baxanlardan.
Gəlin sizə nağıl deyim………

Həkim baba, loğmanlardan
Pulu şöhrət sayanlardan,
Min xəstəlik icad edib,
Bu milləti soyanlardan.
Gəlin sizə nağıl deyim………

Həccə gedən tülkülərdən,
Soyundurub üryan qoyan,
İstilərdən, bürkülərdən.
Gəlin sizə nağıl deyim……….

Mər-mər çərhovuz, məhlədən,
Sabah nə yeyəcəm deyən,
Əli qabarlı fəhlədən.
Gəlin sizə nağıl deyim……….

Heç baxmayın yaşımıza,
Sonda alma əvəzinə,
Daş düşəcək başımıza.
Kaş dediyim bu nağıllar,
Nağıl tək qalan olaydı,
Kaş ömründə bircə dəfə,

Bu nağıl yalan olaydı,
Dedim, doğrunu tapasan,
Nağıl demədim, yatasan,
Heç belə də, nağıl olar?
Rəhimli, vallah xatasan…

Müəllif:Aygün Rəhimli
www.kafiye.net

DUYDUN MU?

Gecenin sessizliğinde,
Özlem gidermek için,
Bir yıldızın yardımıyla,
Gökteki melek ile birlikte,
Açık bıraktığın pencerenden,
Senin yanına geldim
Sessizce içeriye girdim,
Seni uyandırmadan seyretmek,
O gül yüzünü okşayabilmek için,
Öylece seyre daldım,
Orada sabahın üçüydü saat,
Esmer güzelim,
Yanına geldiğimi duydun mu?

Bir melek gibi yatıyordun yatağında,
Yavaşça yanına oturdum,
İlk önce saçlarını avuçlarıma aldım,
İpek gibiydi saçların,
Yüzünde harika bir gülümse oluştu ,
Yavaşça yüzünü okşamaya başladım,
Nefes alışın değişti birden,
Seni uyandırmaktan korktum,
Hemen çektim elimi yüzünden,
Yine seyre daldım,
Esmer güzelim,
Yanında olduğumu hissettin mi?

İnce tülden,
Pembe bir gecelik vardı üzerinde,
Bütün vücudun meydandaydı,
Yavaşça yine oturdum yanına,
Sana dokunmaya kıyamadım,
Hafifçe kıvrılmıştın yatakta,
Yüzün gülümsüyordu,
Belliki güzel bir rüya görüyordun,
Alnına yavaşça bir öpücük kondurdum,
Esmer güzelim,
Seni öptüğümü anladın mı?

Bir melek gibiydin ,
Yavaşça yüzünü okşamaya başladım,
Ellerim çok hafifti,
Yavaş yavaş bütün vücudunu okşuyordum artık,
Ben okşadıkça sen harika sesler çıkarıyordun,
Elinin biri yavaşça oynadı,
Seni okşayan elimi tuttu,
Sımsıkı sarıldı elime,
Tut ellerimi,
Beni al götür buralardan dercesine,
Ve elimi,
Yanağına yavaşça götürdün, sımsıkı bastırdın,
Gözünden bir damla inci döküldü,
Esmer güzelim,
O an benim sıcaklığımı duydun mu?

Yavaşça  elimi bıraktın,
Uyanacaksın diye çok korktum,
Beni karşında göreceksin diye çok korktum,
Varlığımı duyduğunu biliyorum,
Adımı sayıklıyordun,
Sesleniyordun bana uykunda,
Nefes alışın değişti,
Yatağında kıvranmaya başladın,
Nefes alışların değişti,
Belliki benimle konuşuyordun,
Bana sarılıyordun,
Benim o an sana sarıldığım gibi,
Esmer güzelim,
Senin yanında olup, sana sarıldığı mı anladın mı?

Sabahın ilk ışıkları oluyor,
Gitme zamanı geldi meleğim,
Perili öyküde olduğu gibi,
Benim için ayrılık vakti geldi,
Alnına bir buse bıraktım,
Uyandığında izini görürsün diye,
Yüzüne parmak izimi bıraktım,
Aynaya bakınca,
Seni okşadığımı görmen için,
Saçlarını okşadığımı görmen için,
Bir karanfil taktım kulağının arkasına,
Yastığının yanı başına,
Kırmızı bir gül bıraktım,
Uyandığında beni hatırlaman için,
Sessizce geldim diyorum sevdalım,
Sessizce ayrıldım yanından,
Esmer güzelim,
Seninle geçirdiğimiz o dakikaları duydun mu?

Saat /11.30      Akbük / 27.05.2007
Hüseyin DURMUŞ
Emekli Edebiyat Öğretmeni
Şair Yazar

www.kafiye.net

BEN SENİ NASIL SEVMEM

Ben, sevgiden gelendim
Aşkta üşüyen, titreyen
Kimsesizlikte çimlenen
Yalnızlıkta yeşeren
Şiir şiir çiçek açan, sessizlikte
Nefes nefes
Sevgi sevgi seslenen…

Hatırım İçin Kırk Yıl..

Merhaba sevgili okurlarım,

Eğer mümkünse yazıyı okumaya başlamadan önce, hatırım için kendinize bir kahve hazırlayın.

Evet benimki gibi kahveniz hazırsa tadı,kıvamı ve kokusu eşliğinde yolculuğumuza başlayabiliriz.

Kahve bir ağacın meyvesinin çekirdeğidir.Uyuklayan keçilerini gezdiren bir çobanın, keçilerin bazı yemişleri yedikten sonra canlandıklarını farketmesiyle bulunduğu bilinmektedir.Uzun yıllar çekirdekleri çiğnenerek tüketilmiştir.Yeşil haldeyken asit oranı yuksek olduğu için kötü bir tada sahip olan kahve çekirdekleri, fırınlanma işlemi keşfedildiğinde oldukça yumuşak bir tada sahip olmuş ve tüketimi artmıştır.

Kahvenin kökeni Arap Yarımadasıdır.(10 yy’da) Yemen’den Mekke ve Medine’ye yayılmış,15.yy’da ise Osmanlı İmparatorluğuna gelmiştir.Ardından Avrupa Ülkeleri ve Amerika’ya da ulaşan kahve, keyifli bir içecek olarak evlerde ve kahvehanelerde sohbetler eşliğinde tüketimi hızla artmıştır.İngilizlerin çaya düşkünlüğü kahveyle geç tanışmalarına sebep olmuştur.

Şu an yudumladığınız kahveyi bir AŞK’a borçlu olduğunuzu söylesem!

Brezilya’lı bir subayın Fransa’ya yaptığı gezi sırasında ona aşık olan bir kadının hediye ettiği çicekler arasında kahve bitkisi de vardır.Bu armağanla ülkesine dönen subay, Brezilya’da kahvenin doğuşunu sağlamıştır.19.yy’da kahve bitkisine gelen bir hastalık Brezilya dışında bütün ülkelerde bu bitkinin yok olmasına neden olmuştur.Şu an bildiğiniz gibi Brezilya dünyanın en önemli kahve üreticisidir.

Bu öyküden sonra kahvenizi AŞK’la içmeye devam ettiğinize eminim.

Gelelim pol köpüklü Türk kahvesine;

Osmanlı İmparatorluğu’ndan günümüze kadar tadı,kokusu,kıvamı,pişirme şekli,sunumu ve sohbetiyle başlıbaşına bir kültürdür kahve.Pişirme tarzı mangal ve maltızdan elektrkli ocaklara geçse de,bakır cezveler,fincanda pişen şekliyle halen dünyada tadı özel kahveler arasında ilk sıralardadır.İnsanları bir araya getirici,birleştirici özelliği kahve içimini daha keyifli hale getirmiştir.Öyle ki ”bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır” sözüyle kırk yıllık dostlukların temeli atılmıştır.Kahve bahane edilip birbirini dinler,içini döker,fikirlerini paylaşır olmuştur insanlar.

Ben de yazımı yazarken,kahve eşliğinde sizlerle yaptığım yolculuktan oldukça keyif aldım.Umarım aynı duyguları siz de yaşamışsınızdır.Son yudumumu alırken fincanı kapatmayı da unutmuyorum.Maksat falsız kalmayalım,fala inanarak yaşamayalım.

Kendime ve size kahve tadında bir öneri;

Bugün ya da yarın ama fazla geciktirmeden ”hatırım için kırk yıl” diyebileceğiniz bir sevdiğinizle evinizde,işyerinizde veya iyi Türk kahvesi pişiren bir mekanda buluşmaya ne dersiniz?..

BİR YUDUM KAHVE TADINDA GEL

BEN ORTA İÇEYİM,SEN TATLI SÖYLE

BU DEFA

YÜZÜM YÜZÜNDE GÜLSÜN

KELİMELER BELİNDEN KIRILSIN

KOYU SOHBET KIVAMINDA

HATIRIM KIRK YIL OLSUN

Nazlı Saraç Orak (Naz’ca)
www.kafiye.net

Ölü Bir Balığın Hikâyesi

Duvarda asılı kalmış bir saatli maarif takvimi. Sararan yapraklarından birini kopardım. 30 Haziran 1975.

Bu duvar, bu takvim ve bu ev çürümeye sıcacık bir yaz günü terk edilmiş. Vazgeçmek, bir şeylerden umudunu kesmek böyle bir haldir zaten. Arkana bakmadan çekip gittiğinde hayal bile edemeyeceğin ayrıntıları da geride bırakıverirsin bir çırpıda.

Kenarda duran sehpanın üzerindeki akvaryumu fark ettiğimde zamanın delişmenliğine şaşırdım. Günler akıp gidiyordu gitmesine de akvaryumdaki su neredeydi? Bilemedim.

Akvaryumun içinde kupkuru çakıl taşları, kim bilir hangi sahilden, hangi ellerce toplanmış istiridye kabukları, rengârenk süsler, bir de balık iskeleti duruyordu. Dikkatli bakışlarla süzünce görebildim ölü balığın ıslaklığını çoktan yitirmiş iskeletini. Gözleri, solungaçları, eğer varsa pulları, incecik olduğunu düşündüğüm derisi çoktan uçup gitmişti. Canlı balıkların bile türlerini ayırt etmekten uzak olduğum için, bu kendinden geçmiş iskeletin ne türden bir balığa ait olduğunu anlayamadım.

Acaba sahibi isim vermiş miydi ona?

Eğer isim verecek kadar önemsemişse onu sahibi, ölüme terk ederken canı ne kadar çok yanmıştır kim bilir? Orta boylu bir tencereden dahi küçük olan akvaryumu da yanında alıp gitseydi keşke.

Konsolun üzerine alelade serpiştirilmiş çerçevelere gözlerim takıldı. Her biri doluydu. Fotoğrafların birinden iri gözleri olan, yuvarlak yüzlü bir erkek çocuğunun muzip gülüşü taşıyordu odaya. Başka bir çerçevedeki el ele vermiş genç çift zihnimi çeldi az sonra. Fotoğrafın arka planında bir değirmen vardı. Usul usul dönen çarklarıyla, dervişane esvaplı bir su değirmeni.

Zamanın durduğu ya da yavaş ilerlediği yerleri oldum bittim severim. Köylere, kasabalara, yaşını başını almış insanların evlerine olan ilgimin tam olarak bu sevgiden kaynaklandığını yeni yeni anladım. Kendi evimdeki eşyaların yerlerini değiştirmek de pek hoşuma gitmez. Bazı tanıdıklarım koltuk, masa ya da vitrinlerin kımıldatılmamasına dair alışkanlığımı hareketi sevmez mizacıma bağlarlar. Oysa ben farklı yerlere sürüklediğimiz eşyaların acizliğinde, zamanın gün devşiriciliğinden duyduğum ince ıstırabı bulurum. Terk edilmiş bir evin sahipsiz fakat boş kalmayan çerçevelerinde yakaladığım da dondurulmuş günlerden başka bir şey değildi.

Seslerin, görüntülerin uzay boşluğunda sonsuza dek dolaştığını, küçücük parçacıklar halinde orada burada saklandıklarını adımı hatırlayışım kadar yalın bir kabullenişle bilirim. Büyüdüğüm, kaldırım kenarında oyunlar oynadığım sokağa, yetişkin biri olarak yine yine bakarken hissettiğim garip ve tarifi neredeyse imkânsız gelgitler sayesinde zihnime yerleştirdim anıların kalıcılığı düşüncesini. Bir gün çekip gitsek de maddi herhangi bir mekândan eylemlerimiz uğurlar görünmez ellerini boşlukta sallayıp da. Vişneçürüğü rengindeki, fazlaca kullanılmasa bile eskimiş olan koltuğa otururken etrafımda uçuşan geçmiş zaman seslerini işitir gibi oldum. Çoktan çekip gitmiş olan ev ahalisinin gölgeleri raks ediyorlardı konsolun sırrı kaybolmamış aynasında.

Bütün renkler solduklarında grileşiyor. Siyah ve beyaz da öyle. Boş vermişlik hissine bir renk atfedilecek olsa bu renk gri olurdu şüphesiz. Kötüler kötülüklerinden, iyiler iyiliklerinden, doğrular doğruluklarından, eğriler eğriliklerinden geçtiklerinde ortada buluşmazlar mı? Ölü balığın bulunduğu akvaryumu elime aldım. Balık griydi; istiridyeler, taşlara yapışıp kalmış ve orada neredeyse yok olmuş yosunlar griydi. Her biri farklı renklerdedir oysa yaşarken.

Titreyen bir işaret parmağı sevmek maksadı ile sayısız kereler dokunmuştur mutlaka sağlığında bu balığa. Sevilenin akıbeti malumdu, sevenin ise belirsiz. Çekip gittiği günden sonra neler yaşadığını, hatta yaşayıp yaşamadığını bilmiyordum. Bu zavallı ölü balığı terk edişinden üzüntü duyup duymadığını, evini bırakırken bir canlıyı ölüme terk ettiğinin farkında olup olmadığını da.

Evin diğer odalarını dolaşmaya cesaret ettiğimde içeri gireli asırlar olmuş gibi geldi bana. Sanki sayısız devlet kurulup yıkılmış, sayısız insan yaşayıp ölmüştü dilsiz bir anahtar, kör bir kilidin içinde çevrileli.

Küçük adımlarla çıktım salondan. Aynı küçük adımlarla karşıdaki odaya girdim. Odaya girer girmez bir el omzuma dokundu. Dönüp baktım. İnce fakat güçlü parmakları olan elin sahibi, su değirmeninin önünde poz vermiş genç çiftten kadın olanıydı. Kahverengi, gür saçları fotoğraftaki haliyle aynı uzunlukta ve aynı modeldeydi. Gümüş rengi teller çoğunluktaydı omuzlarına salıverdiği buklelerde. Derinlere doğru, dalgınca bakan gözlerinden tanıdım onu. Siyah beyaz fotoğrafta bikarar gözüken bu bir çift göz balköpüğü rengindeydi. Işıltısı ile içimin aydınlandığını hissettim. Beden yaşlansa da gözler yaşlanmıyordu besbelli.

-Nasıl girdin evime, kime sordun eşiğimden içeri adım atarken?

-Kusura bakmayın, ben evde kimse yok zannediyordum. Sizinle karşılaştığıma çok şaşırdım.

Gizemli bir edayla tebessüm etti.

-Evet, aslında haklısın, kimse yok sayılır. Ben bu odadan çıkamam. Uzun yıllardır odamın kapısını senden başka açan da olmadı zaten.

-Nasıl yani.

-Ben yaşamıyorum, yaşamadığım için hep buradayım. Salondaki ölü balığın sahibi benim. Onu terk etmedim üstelik. Sadece odamdan dışarı çıkamadığım için ölmesine engel olamadım. Hani nasıl olur da bir canlı ölüme terk edilir, diye merak ediyordun ya az önce. Ben onu ölüme terk etmedim. İkimiz çok yakın zamanlarda öldük. Önce ben, sonra o.

İçim ürperdi. Ölü bir balığın akıbetine üzülürken, hayalden bir kadınla karşılaşmıştım. Düpedüz hayalden bir kadındı karşımdaki. Omzumu zarif bir dokunuşla sıkan ellerin sahibi yaşamıyormuş meğer. Korku dağları bekler ve her korkunun temelinde bilinmez diyarların baş tacı ölüm ürpertisi yatar.

-Balığımın adı yok. Bile isteye bir ad vermedim ona.  Çok seviyordum sevmesine onu, fakat isimlendirmenin, hatta sınıflandırmanın gereksizliğine inanmışımdır hep.

Düşsel muhatabımın anlattığına göre balığı, turuncu renkli olan türdeşlerine benzemez bir şekilde masmaviymiş ölmeden önce. Avuç içi kadarmış endamı. Susan, şikâyet etmeyen, sevinmeyen ve üzülmeyen yanlarıyla iç kanatıcıymış ikisinin halleri.

Kendinden geçmişliğin bir rengi olsa gri olurdu, diye düşünmüştüm ölü balığa bakarken. Tam da onlara uygun bir tespitmiş bu. O da balığı da mecazen daima griymiş aslında. Tenlerinin rengi gri olmasa da özleri griymiş.

-Korkmuyorsun değil mi benden? diye sordu tüm bunları hızlıca anlattıktan sonra.

-Hayır, dedim dudaklarım titreyerek. Hayır, korkmuyorum sizden. Peki, ben sizi korkuttum mu?

-Komik olma! Ölü bir kadın değil senden en acımasız insanlardan bile korkmaz olur. Korku siz canlıların meziyetidir.

-Meziyet mi?

-Evet, meziyet.

-…

-Canlarınız olmayınca korkularınız da kalmayacak.

Korku, kaybetme olasılığından kaynaklandığına, cesaret ise bütün riskleri göze almak olduğuna göre haklıydı galiba. Başlangıcımız birdenbireydi, tükenişimiz de birdenbire olacaktı. Üzerimize giydirilmiş zıbından, giydirilecek son gömleğe kadar her şey eskimeye mahkûmdu. Fakat bizler çıplaklığımızdan kurtulmaktan bile acizdik.

Etten ve kemikten azade bir kadın ince, küçük elleriyle korkunun bir meziyet oluşundan söz ediyordu. Onun durduğu yerden meziyet olarak görülen korku benim için yüzememek, ağaca tırmanamamak, bisiklete binememek, vazgeçememek, büyük adımlarla yürüyememek, hafif bir tümsekten aşağıya endişe ile bakmak demekti.

Buna rağmen olanca cesaretimle sordum:

-Neden öldünüz?

Rindane bir gülümseyişle cevap verdi:

-Yaşadığım için.

-Hayır, ben bunu sormak istememiştim size. Nasıl öldüğünüzdü öğrenmeye çalıştığım.

-Biraz zor, biraz kolay. Her ölmenin kendine has çilesi var. Sana benimkini tarif edemem ki. Yalnız şunu söyleyeyim, son bir nefes aldım, sonra da son bir defa verdim nefesimi. O kadar basitti terki dünya edişim.

Kapalı cevaplar veriyordu. Anladım, öyküsünü benimle paylaşmak istemiyordu. Sırların bazıları ölümden sonra da saklanmak istenebilirdi. Sustum, başka soru sormadım ona.

-Gitmeden önce perdeleri aç. Kasvetli bir havası var bu evin. Azıcık güneş girsin içeri. Gözlerin ışıktan kamaşması ne güzeldir.

-Açarım elbette.

-Dur, dedi bana tam adımımı atacakken eşikten.

-Senden bir ricam olacak. Akvaryumu ve içindeki ölü balığı al götür. Yanına varıp göremesem de, evin içindeki varlığı beni rahatsız ediyor. Sağduyun benimle olan karşılaşmanı yalanladığı zamanlarda ona bakar, işittiklerine olan inancını tazelersin. Akvaryumu yeniden suyla doldur ve içine mavi renkli bir balık sal. Sakın o balığa da bir isim verme. Sahibi öldüğünde her isim mahzun kalır.

-Peki, ölü balığı ne yapayım?

-Sen bilirsin. O artık senin.

Avuçlarımın arasında ölü balığın bulunduğu akvaryumla adımımı kapıdan dışarı doğru attım. Eski ve boş bir odanın yegâne sahibi olan hayalden kadın titrek bir alevi anımsatan nidasıyla seslendi. Sözlerini işitebilmemi istediğinden olsa gerek yüksek bir tondaydı sesinin tınısı.

-Ben uzunca seneler bekledim, fakat sen ‘kendin için git!’

Hatice Eğilmez Kaya
www.kafiye.net