Kafiye.Net

AYAKKABILARIM YATAK ARKADAŞIM

Ak saçlarıma rağmen hâlâ aldığım her ayakkabıyla yatak arkadaşlığı yaparım.Tıpkı anne rahmindeki cenin misli tortop olurum önce. Burnum neredeyse ayakkabımın kokusunu çocukluğumdan çekip alır. 

Sonra dokunurum uçlarına yavaşca. Çizmekten korkarak okşarım yanaklarını yatak arkadaşımın her pozisyon değiştirişimde.
Hâlâ yatak arkadaşımın ayağımda olduğundan emin olunca bir türkü tuttururum ses vermeden sözlere “ayağında kundura…” ve uyurum bir yirmi iki nisan sabahında Emine’nin annesinin Emine’ye aldığı ve benim annemin parası çıkışmadığı için bana alamadığı ayakkabıdan alınmış intikamın dinginliğiyle.

Kocam da bana en çok ayakkabı alırdı çok sevdiği zamanlarda beni nedenini bilmese de bu tutkumun. Amacı beni mutlu etmekti sadece. Ayrıldığımızda eşe dosta en çok ayakkabı masrafımdan dolayı şikayet beni etmiş garibim haklı olarak.
En son, Feramuz Abiye “yirmi altı çift ayakkabısı var” diye dertlendiğini duyduğumda saydım “sahiden o kadar ayakkabım var mı” diye. İkisi vestiyerin arka köşesinde kaldığı için görmemiş belli ki.

Nedense her aldığım ayakkabıdan sonra, esrik bir sevinç kaplar içimi, sonra buruk acı kekremsi bir hüzün. Duygularım bulut bulut gözlerime çömelir. “Ha aktım ha akacağım” diyerek tehdit eder beni. Ama yağma yok dökülebilecek bütün gözyaşlarım döküldü bitti yıllar öncesinden koruk gözlerinden.

Emine’nin hiç bir zaman ayakkabıları eskimezdi benimkiler kadar. O günde eskimemişti zaten. Yirmi Üç Nisanda pırıl pırıl rugan ayakkabılar giymek istemişti canı. Ama benimkilerin yanlarına rahmetli ninem bile dikiş tutturamıyordu artık. 
On kıtalık İstiklal Marşı’nı ezberlemiştim. Yani on numaradan haketmiştim yeni ayakkabıyı.

Canım annem benim. Hatun teyzeyle birlikte sevinçten dört nala koşan Emine’yle bana ayak uydurmak için nasıl da terliklerini sürüyerek arkamızdan yetişmeye çalışmıştı. Ayakkabıları Hatun Teyze’nin tanıdığı Lale Kundura’dan alacaktık. 
Görür görmez “beni al beni al” diyen ucu, siyah rugan arkası ve yanları, gri deriden yapılmış bağcıklı ayakkabının bana ait olduğunu.

Asla yırtık çorap giydirmezdi annem bize, hemen yamardı ucu açılan çoraplarımızı. O rahatlıkla eski ayakkabılarımı çıkarttım ve giydim hemen. Cuk oturdu ayağıma ayakkabılar. Sevinçle anneme uzattım ayaklarımı.”Hadi al al” diye zıplamaya başladım.
Emine de aynı ayakkabıyı beğenmişti ama onun ayakları fırın küreği gibi durduğu için benim ayacıklarımın yanında büyük numarayı aldı annesi ona. 

Ben ayağımdaki ayakkabılardan gözlerimi alamıyordum. Hele yarınki bayramı ve okuyacağım İstiklal Marşı’nı düşündükçe bütün gözlerin ayakkabılarıma dikildiğini var sayıyordum. Kelebekler gibi pır pır ediyordu yüreğim.
Baktım, annem kasadan ayrılıp bir türlü ayakkabılarımla ilgilenmiyor, yanına koşup çekiştirmeye başladım eteklerini. Annemin gözlerinin buğulandığını,sesinin çatallaştığını farkeder etmez taş kesildim olduğum yerde.
“Veremem”diyordu adam. “Veresiye veremem, daha fazla indirim de yapamam. Zaten yirmi beş liradan yirmi üç liraya indirdim”

“Anne, bunlar ayağıma olmuyor benim, ucu sıktı parmaklarımı” dedim. Başım dik, sesim kararlı ve boğuktu.Galiba gözgöze geldiğimizde ömür boyu sürecek gizli bir anlaşma yapmıştım annemle. Zira ilerleyen zamanlarda da annem özellerini bile sadece benimle paylaşırdı.Oysa biz yedi kardeştik ve ben tam da ortalardaydım.

O zamanlar tezgahtar falan yoktu, mal sahibi aynı zamanda satış elemanıydı da. Gözlerimdeki öfkeyi mi hayal kırıklığını bastırmaya çalışan nemi mi gördü bilmiyorum birdenbire “kalanını yarın getirirsiniz” diye kekelemeye başladı adam gözlerini bana dikerek.

Eski ayakkabılarım ayağımdaydı artık ve ben acınmayı hazmedememiş olmalıyım ki çoktan mağazadan dışarı çıkmış ve hızılı hızlı eve doğru koşmaya başlamıştım. Bir iki kez annemin arkamdan seslendiğini duyar gibi oldum ama onun arkamda olduğunu bilmenin rahatlığıyla hiç arkama bakmadan eve geldim.

Kendime o kadar yoğunlaşmıştım ki annemin nasıl tepki verdiğini şimdi bile hatırlamıyorum.
Evimizin arkasındaki fırıının içine girip ağlamaya başladım. Yorulana veya uyuyana kadar ağlamış olmalıyım ki beni fırında bulduklarında iki koca kurbağaya dönmüştü gözlerim.

Sonrasında hayat devam etti gitti.
İlk maaşımla anneme ve bana birer ayakkabı aldım Emine’ye inat. Gece de onunla yattım rahat rahat.
Sonra sonra sonra…….
Hep ayakkabı aldım iki kuruşumun biriyle ve ilk geceyi yatağımda geçirir her ayakkabım.
Sonra vestiyerdeki yerini alır. 
Emine’ye inat ayakkabı hastalığım dillere destan artık. Üstelik boşanma nedenlerimin için de bile yerini aldı asla iyileşmek istemediğim ayakkabı hastalığım.
En büyük tutkumdur ayakkabı reyonlarında gezinmek, birini çıkarıp birini giymek ve Emine’ye inat istediğim ayakkabıyı boğazımdan kısarak da olsa alabileceğimi bilmek.

Nermin Akkan
www.kafiy.net

Ömür Destanı

Yalan dünya cana kucak açınca
Sürülür bedene tuz yavaş yavaş
Doğumun üstünden kırk gün geçince 
Açılmaya başlar göz yavaş yavaş

HARAM OLSUN

Yine karlar yağdı, üşüdü canlar
Sen de onlar gibi donasın hain 
Bir hilâl uğruna, döküldü kanlar
Kendi ateşinde yanasın hain

DOYAMADAN BİTTİ ŞU ÇOCUKLUĞUM

Yaşarım dün gibi, aklıma gelir 
Doyamadan bitti şu çocukluğum
Saklambaç oynasam arayıp bulur
Doyamadan bitti şu çocukluğum

Ne Senden Bir Eser Var, Ne De Bende Ben Kaldı

Üstüme gelişine gıpta ediyor panzer
Çektirdiğin, ölüme ancak bu kadar benzer
Hayallere, düşlere can evim oldu mezar
Gözlerimin sızısı zannetme elden kaldı
Adım gibi eminim bu yara senden kaldı

Ləkə – 3

Şahnisə qəfildən hamama girəndə Banu əlini üzündən çəkdi. Şahnisə ayıq qızıydı, bacısının üzündəki ləkəni neçə il gözündə böyüdüb, özünü evə həps eləməsi heç cür ona çatmırdı.
– Sən hər şeyi gözündə kiçiltmək yerinə, daha da böyüdürsən. Mənasız bir şeyə görə özünə də, anamgilə də neçə ildi əziyyət verirsən.
Şahnisənin birdən-birə bu cür danışması Banunu təəccübləndirdi, bir az da incidi.
– Sən mənim yerimdə olsaydın, neyliyərdin?
– Yenə də universitetdə oxuyardım. Həyat davam edir. – Şahnisə paltarını soyundu.
– Sən taleli doğulmusan. Vallah, Allah səni bəxtli yazıb, məni bəxtsiz.- Banu öz taleyindən gileyləndi. Şahnisə lüt duşun altına keçib saçını islatdı.
– Lap altmış yaşında qarımış qızlar kimi danışdın. Allah heç kimə pis bəxt yazmır. Birdə ki adamın taleyi öz əlindədir. Allah heç kimə bəxt yazmır. Uzağı nələrisə kodlaşdıra bilər, ya da həmişə iki yol ayrıcında qoyur adamı. Yaxşını seçsən yaxşı olacaq, pisi seçsən pis olacaq. – Şahnisə saçını şampunladı.
– Səndən bərk incimişəm. 
– Niyə? – Banu ürəksiz bacısından soruşdu.
Şahnisə suyun altında dodaqlarını bir-birinə kilitləmişdi ki, ağzına şampunlu su girməsin. Bacısına cavab verməyə tələsmirdi. Banu bacısını süzürdü. Bədən ölçüləri, saçlarının uzunluqları bir-birindən seçilmirdi. Bəzən xiffət çəkirdi, bəzən Tanrıya gizli-gizli üstan edirdi ki, niyə üzündəki ləkədən bacısında yoxdur. Bəzən bacısının paxıllığını da çəkirdi. Gözü bacısının bədənində, yol çəkirdi. Şahnisə üzünün şampunu yuduqdan sonra bacısına yaxınlaşdı.
– Güzgüyə bax.
Banu güzgüyə baxdı. Şahnisə bacısının saçlarını toplayıb xallı üzünə tərəf tökdü. Xal saçların altında görünməz oldu. 
– Özünə baxsan, məndən də gözəlsən. Vallah, gözəlsən. Sən safsan, mən çoxbilmiş. Sən adətlərə dəyər verən qızsan, mən insanlar tərəfindən yaradılan bütün qanunlara nifrət edirəm. Aramızda yeganə fərq budur. Müqayisə eləsək, papa canı, sən ədəbiyyatı məndən çox oxumusan. 
– Ekizik. Bəzənsək də, bəzənməsək də eyni görünürük. Bircə…
Şahnisə imkan vermədi Banu cümləsini tamamlasın. Çiynini atdı. Adaxlısından küsmüş nazlı qızlar kimi incə dodaqlarını büzdü. 
– Nə olsun? Mənimlə bir yerə getmirsən ki!… Qrup yoldaşlarım bacısıyla gəlir e universitetə. Hamısı ekiz doğulduğumu bilir. Səni niyə gətirmədiyimi soruşurlar. 
Banu əliylə üzünü işarə elədi.
– Bu üzlə? Məni rəfiqələrinlə tanış edəndə utanmıyacaqsan?
– Nənəm demişkən, pozğunluq edirsən ki, səndən utanım? 
Şahnisə bacısının sağ tərəfinə keçdi, şirin dillə sözünə davam elədi.
– Nə var üzündə? Qurban olaram, bircə dəfə üzündəki xalı yaddan çıxart, mənlə şəhərə gəzməyə gedək.
Banu etirazını bildirdi.
– Yox e, utanıram.
– Qurban olaram, bu həftə kinoya gedək. Universitetdən bilet verəcəklər, tək getmək istəmirəm, axı. Belə edək. İkimiz də saçımızı sol tərəfə atarıq. Bəzənib-düzənərik. Vallah, bizi bir-birimizdən seçməyəcəklər. Qurban olum, yox demə. Kino xoşuna gəlməsə, Allah haqqı, yarımçıq çıxıb evə qayıdacağıq. 
Banu bacısının haqlı olduğunu bilirdi. Bilirdi ki, ömür boyu dörd divar arasında qocalmağın mənası da yoxdu. Çoxdandır sevincdən uzaq düşmüş gözlərini mehribancasına yumub-açdı. Bacısına baxışlarıyla onunla kinoya getməyə razılıq verdiyini bildirdi. Şahnisə sevincindən bacısını qucaqladı.
– Kinodan sonra sənə özümlə bağlı sirr də deyəcəm. Amma and iç ki, heç kimə deməyəcəksən.
– Nə sirdi elə?
– And iç sonra.
– Allah haqqı, heç kimə deməyəcəm.
– Mamamızın canına and iç, sonra.
– Mama canı heç kimə heç nə deməyəcəm.
– Mən səni bazar günü bir nəfərlə tanış edəcəm. İstədiyim oğlandı
– İstədiyin oğlan var? – Banu təəccübləndi.
– Bazar günü tanıyarsan.

Şahnisə çiməndən sonra hamamdan çıxdı. Çox qəribədir ki, həmişə Şahnisə hamamdan çıxanda, Banu arxasınca hamamı təmizləyərdi. Elə bil yazılmamış qanun iki bacı tərəfindən əzbərlənmişdi. Hamam işinə Banu baxır. Evin işləri də Banuya aiddir. Şahnisənin paltarlarını da Banu ütüləyirdi. Şahnisə özünü tanıyandan paltar ütüləməkdən zəhləsi gedib. Banu gecə yataqda bacısından istədiyi oğlan haqqında çox çalışdı ki, söz alsın, Şahnisə bir kəlmə də danışmadı. Eləcə – Vaxtı çatanda məndən də yaxşı tanıyacaqsan – deyirdi. Sonra bacısının suallarından yayınmaq üçün Banunun gələcəyini necə xəyal etdiyini danışırdı ona. Şahnisə Banunun nikbin həyatının olacağından ağızdolusu danışdıqca, Banu sakit dayanıb onun gözlərinə baxırdı. İlahi, bacısı yeganə insandı ki, onun xoşbəxt olacağına ürəkdən inanırdı. Elə bil yaradan tale qələmini Şahnisənin əlinə vermişdi, o da istədiyi kimi yazırdı. Şahnisə danışdıqca Banu onlar arasında fərq qoyan qonum-qonşuları, qohum-əqrabaları xatırlayırdı. Bacısına hamı ürəklə: – gözəl-göyçək qızsan. Allah bəxtini də üzün qədər gözəl eləsin – ürəklə alqış edəndə, onun ürəyində xal qalmasın deyə – Allah sənin də bəxt yolunu açsın – deyirdilər. Onu görən insanların alqışlarını, xoş sözlərini özü kimi bənizi dərddən solmuş adamlara bənzədirdi… Onsuzda bəxtində işıqlı nöqtəyə də ümidləri yoxuydu. Bacısının niyə onunla bağlı ümidli olması maraqlıydı ona.

Şefaqet Cavanşirzade
www.kafiye.net

Ləkə -2

Nikbin təbiətli, deyib-gülən, adamla asanlıqla ünsiyyət yaradan qızıydı. Uzun zil qara saçları, qəhvəyi rəngində olan gözləri ekiz bacıları məhlənin digər qızlarından seçirdi. Şahnisəni universitetdə çox oğlan bəyənirdi. Sevən kim, ömür-gün yoldaşı görmək istəyən kim, bir gün də olsa, onunla şəhərin bu başından o başınacan gəzmək istəyən kim!…

Şahnisə bircə oğlana “hə” demişdi, dərsdən sonra gününü onunla keçirirdi. O oğlanla münasibət qurmağı qrup yoldaşlarını təəccübləndirmiş, ona vurulan oğlanları qıcıqlandırmışdı. Bir sözlə, Şahnisə ona nə savadıyla, nə görünüşüylə uyğun gəlməyən oğlana görə universitetdə adını ağızdan-ağıza salmışdı. Bu vəziyyəti özü də yaxşı bilirdi. Ancaq Şahnisənin düşüncələri şərq qadınının düşüncəsinə bənzəmədiyi üçün haqqında danışılanlar onu zərrə qədər narahat eləmirdi. Müəllimləri də universitetlə üzbəüz yerləşən balaca butkada ayaqqabı tikən Qədirlə Şahnisədən bir araya gələndə danışırdılar. Şahnisə rahatıydı, əsas odur ki, heç kim cəsarət edib üzünə bir söz deyə bilmirdi. Göydə Allah var, Qədirlə Şahnisənin dünyagörüşündə yerlə-göy qədər fərq olsa da, 1.85 boyu ilə universitetdə təhsil alıb, yaxşı maşınıyla, geyimiylə bərk gedən oğlanlardan daha çox əsl Qafqaz kişisini xatırladırdı: qalın qara qaşları və iri gözləri, üzündə saxladığı narın saqqalı təkcə Şahnisənin diqqətini çəkməmişdi. Xəyallarında bahalı maşın sürən balacaboy oğlanların yerinə Qədiri təsəvvür edib heyfslənən qızlar da az deyildi. Qədir həyatını qazanmaq üçün, kasıbçılıqdan canını qurtarmaq üçün rayondan Bakıya gəlmişdi. Şahnisəni öz payına yaradanın gözəl hədiyyəsi kimi qəbul edirdi. Qıza görə günortadan sonra butkasının qapısını bağlıyardı, Elmlərdən Tiblisiyə qədər yanbayan piyada gələrdilər, sonra qızı avtobusa mindirib, oradan öz butkasına avtobusla da geri qayıdardı. Altı aydı sevgiliydilər, öpüşmək nədir, qızın əlindən belə tutmağa ürək eləməmişdi. Qədir belə oğlanıydı, təmiz rayon uşağıydı. Qədir bakirə qızlar kimiydi, bakir qalmışdı, iyirmi iki yaşı vardı, üzünü açan qadın da olmamışdı həyatında.

Şahnisə kimi avropa qadınların xarakterinə malik olan qız niyə Qədirin əlindən tutması üçün şərait yaratmamışdı, onları gizli-gizli güdən qızlara da, oğlanlara da maraqlı gəlirdi. Çünki Şahnisə fikirlərini, təhsilini xaricdə davam etdirib orda birdəfəlik yaşamaq istəyini Qədirdən başqa hər kəsin yanında dilinə gətirmişdi.

Şahnisə Qədir haqqında bir kəlmə də olsun nə anasına, nə də ekiz tayına bir söz deməmişdi. Bircə dəfə də olsun evdə sevgilisiylə telefonda danışmamışdı. Evə gəldi, bacısı yenə hamamda nənəsinin belini kisəylə sürtürdü.

Qapını açıb: – İki gündən bir xeyirdimi, ay arvad çimirsən? Kişi də yoxdur yanında, şübhələnim. – həmişəki kimi zarafatından geri qalmırdı.
– Az, qafını ört, soyux apardı böyrümü.- nənə deyinməyə başladı. Banu gülürdü. Şahnisə qapını örtüb bacısıyla bir yatdığı otağa keçdi. 
Banu nənəsinin bədənini sabunladıqdan sonra xələtini geyindirdi. Bəyaq suyun altında düz olub nənəsinin ombasınacan düşən saçlarını ikiyə ayırıb hördüyü saçlar hörüldükcə yığılır, arvadın qırışmış üzünə bənzəyirdilər. Dəmir stulda oturması üçün altına çəkən Banu, nənəsinin sağ ayağını dizlərinin üstünə qoyub, uzanmış dırnaqlarını qayçıyla kəsməyə başladı. Nənə məhrəbanın ucundan tutub yellədə-yellədə nəvəsinə dua edirdi.
– Allah səni xoşbaxt eləsin. Zəlil qalmışlar uzananda məni incidir. Baş barmağımın uju göynəyir. Başaa dönüm, hamamdan çıxanda pilkayla böyür-bujağını düzəldərsən, ətimə batmasın.
Banu susurdu, başını aşağı salmışdı, özünü firon qulu kimi aparırdı.

Nənə hamamdan çıxandan sonra Banu bəyaq darayanda, başda tab gətirməyib yerə tökülmüş xınalı tükləri yığdı, isti suyun buxarından utancaq gəlin kimi gizlənmiş güzgünü əliylə silməyə başladı. Qəfildən əlini dayandırdı. Sol yanağını utandıran xalına baxdı, sonra əliylə astaca toxundu…

Şefaqet Cavanşirzade
www.kafiye.net

Ləkə – 1

Hər şey otuz il əvvəl baş verdi. Yaddaşlardan silinməyən otuz il.

KORKAK KARGA KARMAROT

Evvel zaman içinde
Kalbur saman içinde
Develer tellal iken
Kurbağa berber iken
Eski hamam içinde
Hamamcının tası yok
Külhancının baltası yok
Peştamalın ortası yok iken

Eski zamanların birinde kocaman bir meyve bahçesi varmış. Bu bahçede çeşit çeşit meyveler yetişirmiş. Meyvenin bol ve çeşitli olması, kargalara davetiye çıkarmış.

Neredeyse tüm kargalar, bu bahçede yaşarmış.

Bir gün anne kargalardan biri şeftali ağacının en üst dalına bir yuva yapmış. Oraya üç tane yumurta bırakmış. Kendisi de yumurtaların üzerine oturup, yavrularının çıkacağı günü sabırla beklemeye başlamış.

Gel zaman, git zaman, yumurtalar tek tek çatlamış. İçinden minicik karga yavruları çıkmış.

Anne ve baba karga buna çok sevinmiş.

Yavruların karnını bir gün baba, bir gün de anne karga, doyuruyormuş. Günler böyle geçip gitmiş.Bu sırada yavru kargalar büyümüş. Artık yuvadan, uçma zamanları gelmiş. Bizim Karmarot dışında, diğer iki kardeş, her gün uçma denemeleri yapıyorlarmış. Bu denemeler sonuç verir vermez de yuvadan ayrılmışlar.

Yuvada kala kala yalnız Karmarot kalmış. Korkaklığı onun uçmasına engel oluyormuş.

Anne karga ve Baba karga her gün Karmarot’un yanına gelip, onu, uçabilmesi için cesaretlendirmeye çalışıyorlarmış. Ama ne çare ki Karmarot, yerinden bile kıpırdamıyormuş.

Anne ve baba karga aralarında karar alıp, Karmarot’u yuvadan indirmişler.

Toprağa basan Karmarot, artık kendi karnını kendisi doyuruyormuş. Arkadaşlarıyla oyunlar oynuyormuş. Onun tek bir eksiği varmış. O da uçamamasıymış.

Birçok karga bu yüzden Karmarotla alay ediyormuş. Bu durumdanKarmarot çok rahatsız oluyormuş.

Gel zaman, git zaman, meyve bahçesine, Orman Baykuşu dadanmış. Kargalar Orman Baykuşundan çok korkarlarmış.

Orman Baykuşu, kargaları görünce dayanamayıp, peşlerine düşmüş. Tüm kargalar uçarak kaçmış. Kaçamayan sadece Karmarotmuş.

Çalılıkların arkasına gizlenen Karmarot’u Orman Baykuşu fark etmiş. Hiç vakit kaybetmeden Karmaro’un peşinden düşmüş.

Karmarot’un ayakları korkudan tir tir titriyormuş.

Birden karşısında baykuşu gören Karmarot, kanatlarını açmış ve bir anda uçmaya başlamış. O uçmuş, baykuş uçmuş. Fakat baykuş Karmarot’u yakalayamamış.

Knedi kendine: ’Artık uçabiliyorummm! Yaşasın!’’ Diye bağırmış. Uçarken aşağısı minicik görünüyormuş.

O günden sonra bizim Karmarot, bir daha hiçbir şeyden korkmamış.

Karmarot ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine.

Hacer Taner Bulut
www.kafiye.net

Qaytar insanlığı

Ulu Tanrım, səndən bir xahişim var,
Əgər səhvim varsa cəza ver, elə.
Millətin adından sifarişim var,
Bizi yaratmısan, yerbəyer elə.