Üç gün öncə ən yaxın dostlarıma gileylə dolu bir mənzum namə ilə müraciət edib, hər birindən gözəl cavab da almışdım. Indi yenə şeytan məni yoldan çıxardı ki, bəs bir sicilləmə təcnislə də bunları bir dişinə vur)))) Xahiş edirəm,heç kim inciməsin. Şeir tamamilə ünvansızdır. Amma dostlarım özünü sınaqdan keçirə bilər)) P.S. Vahid qardaşım, sən dünən dedin axı,
səksəkə içindəsən, ürəyinə nəsə damıb?)))
Ayağına
( divani )
Sevinməyin tezdi hələ, yer tutur ayağın, a,
Hər kəsin öz günahı var, yazılır ayağına,
Qurular mizan – tərəzi, elə bir zaman gələr,
Əzaların üzə durub, dönərlər a, yağına.*
Gecənin qatı zülmətin, inanma ki, yara dan,
Hələ çoxu qırılacaq xəstəlikdən, yaradan,
Bəşər azıbdır yolunu, qəzəblənib Yaradan,
Həsrət qalıb Aran suya, dağlar da a, yağına**.
Dəyişib ağız tamımız, yediyimiz ot dadır,
Ət sözü lüğətimizdə, gözümüzsə otdadır,
Bəla bizə Haqdan gəlib, kim kimi gör otdadır!?
Sənlə bir ocaq başında əyləşib a…Yağın, a.
Sözlərimdən yaranıbdı, sellənibdi çay, dana,
Hər oğulun işi deyil, adlasın bu çaydan, a…
Çay yerinə dəmləyərəm, atıb səni çaydana,
Nə qədər ki, sağdı başın, çəkil gir aya, qına.
Damarı tərk edibdisə, qayıtmaz ki, qan dala,
Zaman bizə məhbəs olub, həyat da ki, qandal, a…
Hədyan yazsan, əllərini keçirdərəm qandala,
Ayağını zəncirlərəm, çıxarma ay,- ağın, a!
Ta qədimdən hörmət edib, bu eldə hər kəs ərə,
Çünki sözü bütöv, dili malik olub kəsərə,
Qələmim qılıncdan iti, sal qayanı kəsər, ə,
Hüzurumda müntəzir ol, daşsa da a…Yağın, a.
Vaxt var idi həll olurdu, çox iş bir “mən ölüm”ə,
Kim deyər ki, dost yolunda, indi gedər ölümə?
Diqqət elə, son zamanlar “Korona”dan ölümə,
Mürdəşir də baxmayır heç, nə təpir ay, ağına...
Bilirəm ki, az olsa da, yaxşı dost qazanmışam,
Yersiz fikri adi suya vurulan qaz anmışam,
Hesab elə, ağznacan söz dolu qazanmışam,
Görərsən mənim tərəfə düşəndə ayağın, a.
Həkim özü tapşısib ki, əsəbləşməyim, bala,
Mənə nə yazmaq istəsən, qələmi batır bala,
Zəlzələm episentirdə dirənir doqquz bala,
Cəzanı sərtləşdirərəm, qızarar ay, ağın, a..***
İş adam başına gələr, elə bu da de işdi,
Ünvansızdı, dostum yazım, istəyirsən deyiş, di,
Üç il öncə biri vardı, mənlə bir az deyişdi,
Heç o qədər də sıxmadım, batırdı ay,- ağına.****
Sən hələ diş çıxarırsan, ehtiyac var hədiyə,*****
Payın azı – çoxu olmaz, gərək alan “hə” diyə,
İlham pərim xoşhal olur, paylayanda hədiyyə,
Oxu, zövq al, nə özünü, nə məni, aya, qına.
Bu təcnis bir yadigardı, gələcək nəsil üçün,
“5” – ə layiq olmasa da, ustadlar yazsın “3” – ün,
Görmüsənmi kürü, qaymaq, balla bir yerdə üçün?
Şirinçayla yemək üçün, varmı şor a? Yağın, a?
Getdiyim yol daş – kəsəkli, bil ki, deyil hamar, a,
Sonu çəngəlliyə çıxır, rast gələrsən ha, mara,******
Çalış Çingizdən uzaq ol, özün üçün xam ara,
Yoxsa səmanı bürüyər, ah-nalən, ay… “ağı”n, a!
*Düşmənə.
**Yağıntıya.
***Qanına qəltan edərəm.
****Şalvarına.
*****Uşaq təzə diş çıxaranda hədik yedizdirirlər.
******İlana.
05.07.2020.
Çingiz Kürdəmirli.
www.kafiye.net
GÜZEL ANKARA’DA ZOR YILLAR
Yıl 1977, mevsimlerden sonbahardı. 1980 ihtilali öncesi, bir kıyı egeli olarak hayatımda ilk kez gördüğüm ona çok yakışan karına ve sonbaharına hayran olduğum, gençliğimin şehri güzel Ankara’da zor yıllardı. Hiç uğruna kıyılan o gencecik fidanlara, Yunus’umuzun deyimiyle gök ekini biçmiş gibi yanmamın; Bizi birbirimize düşürüp kırdıran, gençliğimizi yaşatmayanlara öfkemin dinmesi mümkün olmayan o kara yılları anlayabilmek kadar hatırlamak, yazmak da hiç kolay değil.
Ne mücadelerle gelebildiğim okulumda o yıllarda her genç için olduğu gibi illa bizi parça parça ayırmış guruplardan birine dahil olmam gerekiyordu. Oysa ben mucize kabilinden gelebildiğim okulumda okuyabilmeye devam edebilmek istiyordum sadece. O hengamede taraf olmak istemeyenleri bekleyen yafta ile karşılaştım ben de maalesef. İdarenin adamı, ispiyoncu damgası vurulmuş meğer gıyabımda, sebebi çok başka olan bilemedikleri Esin hocamla muhabbetimiz sebebiyle de belki.
Bir arkadaşım gizlice uyarmıştı Alah razı olsun. Kimselerin olmadığı öğle tatilinde sakın çıkma yatakhaneye, seni yedinci kattan atıp intihar süsü verecekler dediğinde duyduklarıma inanamamış ancak tedbir olarak çıkmamıştım da. Gayelerine ulaşamayınca başka bir karar almışlar meğer ve bundan haberim olamamıştı. Akşam etütden yatakhaneye çıkışımda, tam kata girdiğim esnada aniden şalterin indirilmesiyle elektirikler sönmüş, erkeksi, sert ellerinden kim olduğunu tahmin ettiğim ancak emin olamayacağım için sır gibi sakladığım bir abla aniden boğazıma sarılmıştı.
Olan gücüyle boğazımı sıkarken gelen gücün kaynağına şükürler olsun ki hala anlayamadığım bir hızla ittirdim boğazımı sıkan ellerin sahibini. Duvara çarptı hatta karanlıkta duyduğum sesten anladığım kadarıyla. Hızla katın sonunda olan odama kaçtım. O anlarda yaşadığım hissi kimsenin yaşamasını istemem.
Hem karşı guruplarca, hem sonrasındaki ihtilal sürecinde çok daha berbatlarına, işkencelere maruz kalan, canlarını veren, hiç uğruna kaybettiğimiz tüm gençler için acım hiç dinmeyecek. Hiç suçumuz yokken dershane katında, teneffüs saatinde baskın yapan polis tarafından rastgele toplanıp emniyete ve oradan da Mamak ceza evine bile gitmiştik on arkadaş. Akşama kadar sorgulamanın ardından neyse ki suçsuzluğumuz anlaşılmış, sabıka kaydımız da olmadığından gün batarken salıverilmiştik.
O yıllarda her olay çıktığında kaçıp sığındığım ikinci bir ailem vardı Ankara’da şükürler olsun. Bomba imha uzmanı yakışıklı bir komiser olan hemşehrim Hurşit ağabeyciğim ile abla şefkatini ve yemeklerinin lezzetini ömrümce unutmadığım sevgili eşi Kıymet ablamdı ikinci ailem. Allah onlardan da ebeden razı olsun.
Yüce Rab’bimiz bizi bir daha o durumlara, benzer tuzaklara düşmekten korusun, aklı selimle bütün oyunları bozabilmeyi, birlik içinde vatanımıza, imanımıza ve geleceğimize sahip çıkabilmeyi nasip eylesin inşallah.
Ne yapıp edip dışında kalmaya gayret ettiğim siyasi kargaşa yanında on üç yaşımda yaşadığım olağan dışı iki yıl yüzünden, tacizle örselenmiş çocuk halimle zaten arkadaşlarımdan çok farklıydım. O zamanlar bilemediğim, çok sonraları gittiğim pisikologlar sayesinde anlayabildiğim o örselenmişlik sebebiyle kurtulamadığım bir melankoli içindeydim. Özellikle yağmur yağarken saatlerce elimde solmuş bir gülle Ankara sokaklarında ağlayarak yürürdüm.
Sağ olsunlar yine müdür yardımcımız sevgili Esin hocam ve diğer sorumlu hocalarım psikiyatriye sevketmişlerdi yardım almam gayesiyle. Yıllar sonra bir televizyon programında rastlayıp hemen tanıdığım, o yıllarda öğrenci sağlık merkezimizde genç bir uzman olan Cengiz hoca doktorumdu. Yoğun hikayemi sabırla dinlemiş, önerileri ile çok faydalı olmuştu Allah razı olsun.
Eğitimimizi sık sık kesintiye uğratan siyasi kargaşaya rağmen çok iyi yetiştirilmeye gayret ediliyorduk hocalarımız tarafından. Sınıf ve oda arkadaşlığı ile yirmi dört saat beraber ve acı tatlı her şeyimizi paylaşarak kardeşten öte olduğumuz arkadaşlarımı, her biri anne- baba şefkatindeki hocalarımı ve staja başladığımızda giydiğim beyaz önlüğümü, laboratuvarları çok sevmiştim.
İlk yıldan itibaren sürekli sınıf başkanı seçildiğim ve on beş yaşlarında onca kızı susturmak hiç kolay olmadığından boş derslerde ve hocamız geciktiğinde hayat hikayemi anlatarak sustururdum arkadaşlarımı. Başlarını sıraya koyar, masal dinler gibi gözlerinde görebildiğim masum hüzünlerle, inanamadıkları göstergesi hayretlerle sessiz sessiz dinlerlerdi okuyabilme savaşı hikayemi.
Akşamları yatakhane saatlerinde de konserlerime alışmışlardı. Pencere önünde söylediğim türkülerimi, şarkılarımı alt ve üst katlardaki diğer bölümlerde okuyan arkadaşlar bile dinler, hatta istekler yapılırdı. Oda arkadaşlarım için hafta sonları erken uyanmasınlar diye yemekhaneden hırkamın arasında kaçırdığım ekmekleri elektirikli ocağımızda kızartır, diğer ocak da tısıl tısıl çayımızı demler, yere serdiğim yedek bahtaniye üzerine çalışma masamızın çekmecesini ters çevirerek kurduğum soframız hazır olunca da teybimize Barış Manço’nun saat alarmı sesiyle başlayan yeni bir gün başlıyor merhaba dediği o unutulmaz şarkısıyla uyandırırdım onları.
“Annee anneee !.” diyerek boynuma sarılırlardı. Onlar da beni sevindirmek için, kısıtlı öğrenci harçlıklarıyla kuru pasta alıp çay demleyerek hayatımdaki ilk doğum günü partimi düzenlemişlerdi Allah razı olsun. Her şeye rağmen çok güzel günlerdi.
Yatılı okul müdür yardımcımız, çok sevgili, çok değerli ikinci annemiz Esin Esen hocamız ve yatılı okul kardeşlerimle hala görüşebiliyor olmamıza çok seviniyorum. Her dönem bir sebeple aramıza duvarlar örmeye gayret edenlere inat hep görüşmeye, kardeş olmaya devam ederiz inşallah.
_Kanaması Gereken Yaralar _
Tabii ki pişman değilim, olması gereken oluyor zamanı geldiğinde illa ki ancak bundan beş yıl önce yazmaya başladığımda işin bu boyutunu hiç düşünememiştim. Bu yaşta, bunca zorlanmışlıkla hatıralarımı yazmak hiç kolay olmadığı gibi sanki pek iyi bir fikir de değilmiş. Yazmak iyileştirir sözüne inanmakla birlikte iyileşme öncesi yaranın daha da derinleşmesi, illa kanaması gibi bir durum galiba içinde olduğum. Kitabın bir türlü tamamlanamıyor oluşu da bu yüzden muhakkak. Yazmam gerekenlere cesaret edemiyor oluşumdu sebep.
Son günlerde üzerimden silindir geçmiş gibi hissediyorum kendimi. Yazdıkça artıyor ağrılarım. Üç dört saatten fazla uyuyamaz oldum. Bir filmde izlemiştim benzer bir şeyi. Bir adamın küçükken babasına çok kızdığını söyleyebilmesi için yıllarca psikoterapi görmesi gerekmişti. Benim yazmam da böyle bir şey oldu sanıyorum. Bu akşam daha önce cesaret edemediğim için es geçtiğim ancak atlamakla yazmanın amacına ulaşamayacağını da hissettiğim taciz konusu gibi, en az onun kadar derin yaralar bırakan başka bir konuyu da yazma kararı aldım. Üzülenler, kızanlar olacak belki ancak başka üzülecek, bir ömür acı çekecek küçük kızları kurtarma umuduyla yazmak zorundayım.
Yatılı okuldaki ilk yılım sonunda, yaz tatili zamanı geldiğinde eve gitme düşüncesi sevindirmek yerine korkutmaya başlamıştı beni. Ya yeniden alıkoyarlarsa, okuluma göndermezlerse korkusu vardı içimde. Bir numara ağabeyim, köydeki işini gücünü bırakıp Ankara’ya gelerek beni takip ediyor, peşime takılıp nereye gideceğime bakıyor, arkadaşımla postaneye gittim diye “Hani siz hiç dışarı çıkmıyordunuz? Demek bizi kandırıyordun! Hemen al bavulunu eve gidiyoruz.“ diyerek tehdit ediyordu çünkü. Esin hocama koşup yardım istiyordum, o bir şekilde ikna ediyordu ağabeyimi Allah razı olsun.
Sonunda müdür yardımcımız Esin hocama anlattım korkumu. Yaz tatilinde laboratuvarlarda staj yapacak olan üst sınıf ablalarla birlikte gönüllü çalışmak istediğimi söyledim. Esin hocam “Bu zaten son yaz tatilin olacak yavrum, önümüzdeki yazdan itibaren sen de staja kalacaksın, sonra da bir ömür çalışacaksın.” dedi, çok üzüldü halime. Müdürümüz Prof. Nebahat Oktay Kum’a durumu bildireceğini, bir çözüm bulacaklarını da söyledi. Sözlerini tuttular, babam ve bir ağabeyimi okula çağırarak benimle ilgili övgü dolu sözlerle okuldan almaları riskini bertaraf ettiler sağ olsunlar. Allah onlardan ebeden razı olsun.
İkinci yılımda askeri okul kazanarak Ankara’ya gelen dört numara ağabeyime de sıkı sıkı tembih etmişler meğer. Özünde arkadaş gibi, her hafta sonu beni alıp yemeğe, sinemaya, gençlik parkına götüren çok iyi bir ağabey olmasına rağmen o da bazen izni olmadığını, gelemeyeceğini söylüyor fakat gizlice gelip okulun etrafında dolaşarak beni takip ediyordu. Çok benzediğimiz için arkadaşlarım hemen anlıyor “Sakın dışarı çıkma ağabeyin dışarıda.” diyorlardı. Arkadaşlarım çıkıp gezerken bütün hafta sonu yatakhanede tek başıma hapis gibi kalıyordum.
Yatılı okula gelmeden önce, nişandan kurtulduğum yıl üç numara ağabeyimin yemin töreninde gören İzmir’li komutanı istemeye gelmişti annesiyle birlikte. O zaman da evlenmek istemiyorum, okumak istiyorum diyerek feryat ederken bir numara ağabeyim,”Bırak baba ya, bunun böylesini askere vermeye gelmez.” demişti. Birden bir avuç köz düşmüştü sanki yüreğime. Başımdan kaynar su dökülmüştü adeta. Başımı hızlıca çevirip yüzüne bakakalmıştım. Söyleyecek söz bulamamıştım. Ağabeyim bana ne demek istiyordu! Ne hafifliğimi görmüştü ki o yaşımda! Belki de bu yüzden bir askerle evlenmiştim yıllar sonra. O ağabeyime, yirmi yedi yıl asker eşi olarak yaşadım, eşim savaşa bile gitti, aylarca eve gelemedi, başıma gelmedik zorluk kalmadı ama namusuma leke getirmedim diyemedim. Beni çok üzenleri bile üzemedim. O yıllarda başıma getirilenler için kimseye bana bunları neden yaptınız, ne suçum vardı diyemedim. Hep içimde kaldı yaralar, belki de o yüzden kanser oldum.
Bu sadece bana mahsus bir hata da değildi muhakkak. Kız çocuklarını kötülüklerden koruyoruz, terbiye ediyoruz zannıyla onların tertemiz zihinlerine potansiyel günahkar yaftası vurmakla ne büyük zarar veriliyordu. Hatta evlenmek istememe sebebim sorgulanırken başkasıyla ilişkim mi oldu sorusu bile sorulmuştu en çirkin kelimelerle! Henüz sadece on üç yaşımda olduğum halde! Bu nasıl bir acımasızlık, ne kara bir cehaletti! O çirkin soruyu kimin sorduğunu yazmaya gönlüm el vermiyor. Onlara böyle öğretilmişti belki, cehalet kurbanı olmalıydılar. Aradan geçen kırk iki yıla rağmen şu an ellerim titriyor, yüreğim donuyor. Yazmaya başladığım beş yıldır sadece bunları yazabilmek için kendimi terapiye gayret ediyor olabileceğimi hissediyorum. Daha fazla yazamayacağım…
Bu asla kimseden hesap sormak, intikam almak değil. Her şeye rağmen annemi, babamı ve ağabeylerimi çok seviyorum çok şükür. Yazma gayem bundan sonra benzer davranışlarla başka kız çocuklarının sağlığının bozulmaması, geleceklerinin heba olmaması. Yaşadıklarımın bu anlamda hayra vesile olması. Belkide bunları yazabilmem için yaşamam gerekiyordu. Herkes görevini yaptı sadece. Önemli olan geçmişten ibret alabilmemiz ve hatada ısrar edilmemesi, hata tekrarına düşülmemesi. İnşallah.
Güzelim kız çocuklarımıza kıymayalım ne olur! Onları sadece koşulsuz çok sevmek ve güvenmekle koruyabiliriz. Seni çok seviyorum ve sana güveniyorum güzel kızım, ya da kardeşim, ama bazı insanlar çok tehlikeli, lütfen kendine dikkat et dendiğinde o küçük kız kendini nasıl da değerli hisseder. Bu hissedilen değerlilik duygusu ona ömrünce dengede, kendini koruyabilen, sağlıklı, mutlu bir kadın olabilmek için yeter. Ya tersi! Sayısız örnekte olduğu gibi; kendini hep suçlu hissetmiş, sağlığını kaybetmiş, hep üzülmüş, insanlara kendini ispat etme çabasıyla yorulmuş; hatta kendisine yapıştırılan potansiyel günahkar yaftaları nedeniyle bir süre sonra kendisini gerçekten öyle zannederek hatalara düşmüş, heba olmuş kadınlar, hayatlar…
İlla Aşk / Adevviye Şeyda
www.kafiye.net
KİME NE
Benim gözüm elli yıldır yüksekte
Tırmanarak çıkıyorsam, kime ne
Fikri olan, kalmaz imiş tümsekte
Ben nefsimi yıkıyorsam, kime ne
Zaman gelir, köze düşer yanarım
Ben kendimi, zora düşer, sınarım
Gözyaşımın, gölgesinde donarım
Damla damla akıyorsam kime ne
Yadlara gizimi açmadım, açmam
Dostu yarı yolda bırakıp kaçmam
Hedefi görmeden okları saçmam
Kör noktaya bakıyorsam kime ne
Ben vefayı, vefasızdan öğrendim
Üzüntümü, cefasızdan öğrendim
Gerçekleri, kafasızdan öğrendim
Bir şey bilip takıyorsam, kime ne
El tut diyenlerden, almam hiç eli
Dostlar akıllı der, düşman zır deli
Yok olmaktır, var olmamın bedeli
Yumruğumu sıkıyorsam kime ne
Neyi aradıysam, buldum İkra’ da
Gördüm ki, gerçeğin özü fıkrada
Bunca yıldır kavrulurken nikrada
Bülbül gibi, şakıyorsam kime ne
Temel Ata
01.07 2020
23.34
www.kafiye.net
SORARSAN EĞER
Muhabbet ehlini sorarsan eğer
Rehberi Kur’andır yoldaşı İman
Aşk yurdu hayâli kurarsan eğer
Bağları virândır dağları duman
Sevdalar yüreğe karışır yasla
Sevene sunulur altın bir tasla
Gönül dağlarına yanılma asla
Zirvesi borandır eteği çimen .
Oğuz ellerinde oynanmaz oyun
Türkler esareti tanımaz duyun
Altaylardan gelen bu asil soyun
İlkesi Turandır mertliği yaman .
Vatanım cennetin en güzel yeri
Hep ihanet görmüş öteden beri
Bu yurda uzanan el’e MAHPERİ
Hesabı sorandır bilin her zaman
Songül Mahperi Irmak
www.kafiye.net
ESRİK NOTALAR
Kahraman anlatıcım yine radyoda en güzel parçalarını benim için çalıyor. İçim içime sığmıyor; kuş oluyor uçuyorum sanki. Bulutların üstünde koşuyorum müzik notalarına basa basa. Bir düş mü yoksa çocukluğumun türküsü mü ayırdına varamıyorum. Ege türkülerini sevdiren babamın sarhoş halleri aklımın ucuna takılıp kalıyor; ………………. ayaklarımı ritme uyduruveriyor. Kollarımı açıyorum kartalın kanatlarını açması gibi. Babam kadar heybetli görünmesem de kotarıyorum dansımı. Babasının kızı diyenleri mahcup etmiyorum. Adımlarımı saya saya çökertme’yi geçiyorum. Hiç zor olmuyor. Eh ne de olsa her haliyle babasının kızı işte!
Tanrım! Maviliğin esrikliğinden yeşil çimenlerin arasına konuveriyorum. İçimde yaşayan mavi gökyüzüne dair özlem, çörekleniyor yüreğime. Yanı başımda havalanan bir kırlangıç şiirini okuyor:
“ …
ve ben seni özlerim
elim, kolum düşer gözlerimden
Yarınlarımı arar da bulamam
ayak izlerinde kaybolurum, yok olurum
sesinde, gönlünde, gülüşünde
çok , çok uzak …
bir çiçeğin kokusunda
toprağa karışmış bedenlerde belki de
bulamam kokunu, sesini
nafile arayışlar … “
Sonsuzluğa kanat çırpan kuşlara eşlik ediyorum kırlangıcı çimenliklerde bırakarak. Şiiri, acıtıyor kalbimin bir köşesini, sızıyor hiçlik duygusu; damlayamıyor. Yalnızlık yankılanıyor her bir köşede. Sürgünüz bu gökyüzünde kanatlarımızla. Her birimiz yol aldıkça bulutların ardına, canımız kafeste kalıyor canana uzak. Can ki her an haykırmakta tanburun sesiyle…
Yaşayamam derken mavi- gri semalarda sensizlikten sonra, hiç bekleme beni diyorum. Artık soru sorma… Hiç soruluk hakkını da kullandın. Gelmesen de yaşıyorum; ‘gelmeyeceksin zaten’ bilincimin eleğinde hala… Ey gözlerine bakmaya kıyamadığım ince bakışlı sevdiceğim diyemeden ellerini usumda sakladığım İstanbul yüzlüm! Rüzgar arası molalarda beni neden sevmediğini merak edemeden duramıyorum. Kaç rüzgar mevsimi, kaç göç geçti sensizlik içinde, biliyor musun? Buluta astım resmini; en güzel mevsimimize ait pembe kalpli buluta. Darmadağın kalbini toparlamadan dağılan bulut yanıtlayacak sana dair sorularımı; senin cevapsız bıraktığın, yüklemsiz sıraladığın ardı arkası kesilmeden yuvarlanan sözcüklerinin anlamını…
O Sabahın ilk saatlerinde yollara düşmüştük seninle; sen bir deniz ben bir derya. Paltonu yanına almayı unutmuştun nedense; telaştan mı unutkanlıktan mı bilemiyorum. Senin için önemi de yoktu. Kanatlarını açıp süzülmek geliyordu içinden mavi gökyüzünde. Bir kuş kadar özgür olmak vardı diye düşünürken, “kuşlar gerçekten özgür mü?” diye soruvermiştin. Kuşlar özgür müdür? Özgür olmak ne demekti? Sabahın bu saati için uygun olmayan sorular ikimizi almış götürmüştü adavapuruna… Vapurda yan yana oturmuş ama elini tutmamıştım; gözlerimde gözlerini aramış, ancak koltuğun arkasına yazılmış mısralarda bulmuştum mai bakışlarını.
“ kurumuş ağaç dalına takılmış kalbim,
elleri mavi göğe uzanır
bir tutam sevda derdim gönül bahçenden
rüya gibi savrulan yaprakların arasında
kır çiçekleri, solmuş iki aşk
biten ömrün verandasında asılı “
Bir bakıştı yokluğun; notası unutulmuş eski bir şarkının mırıldanmalarında saklı adın. Ve fakatlar ile bağlı cümlelerde yaşadığımız deryanındenizi… girdabında kaybolan an’ları/n/mız…
“ ‘Sizin İçin Seçtiklerimiz’ köşemizin bugün de sonuna geldik sevgili dinleyicilerimiz. Bir sonraki … Şimdi sırada kanun taksimi …”
Şarkılardan fal tutmak olsa gerek; an, aşk, mazi…
Derya Akar Balcı
www.kafiye.net
DOSTUM
Ömrün kış mevsimi başladı ama
Gönlüm ilk baharı yaşıyor dostum
Geçmişe bakarak düşerim gama
Sevgim yüreğimden taşıyor dostum
Akan gözyaşlarım kalbimi ezer
Gönül güzü gören sırları sezer
Tenim yerde ruhum göklerde gezer
Sevgim kaf dağını aşıyor dostum
Kalbimin kapısı herkese açık
Sinem cenk meydanı aklımsa kaçık
Göklerden bakınca dünya çok küçük
Sevgim sonsuzluğa koşuyor dostum
Ay elimden tutar güneş gözümden
Allah’a ahdim var dönmem sözümden
Ölsem bile çıkmaz sevgin özümden
Sevgim büyüdükçe coşuyor dostum
18-01-2018
Şair, Burhan AKSU
www.kafiye.net
GƏLƏCƏK DÜNYAYA BU GÜN
Dünyanın haqsızlıq yükün çəkməkçün,
Zalımın, zül (ü)mün gözün tökməkçün,
Şeirdən qəlblərə köynək tikməkçün,
Bir şair gələcək dünyaya bu gün!
Tale atəşində alışmış yanmış,
Qürurun gözləmiş, durub dayanmış,
Siması işığa, nura boyanmış,
Bir şair gələcək dünyaya bu gün!
Nə qədər canı var elim söyləyən,
Vətənim söyləyən, dilim söyləyən,
İlin yola salan, ilin əyləyən,
Bir şair gələcək dünyaya bu gün!
Təvəkkül Goruslu.
www.kafiye.net
Belə sevər qadın
Deyirlər qadınlar qulağıyla sevər,kişilər gözləriylə.Məncə qadınlar qulağıyla yox,ürəyinin şah damarıyla sevər.Qulağıyla sevsəydi qadın ona deyilən hər şirin sözə uyar,aldanardı.Qulağına pıçıldanan tərif dolu,nəvaziş dolu,şirin vədlərlə dolu pıçıltılardan xoşhal olar,inanardı.
Qadın, ruhun yolçuluğuna çıxar,hər aldığı nəfəslə sevdiyi üçün yaşadığını hiss edərək,göy üzündə qoşa uçan quşların nəğməsində görər eşqi.Çəməndə bitən gül-çiçəyin ətrində axtarar xəyal etdiyi o sevgini.Yağan yağışın damlalarında,o damlaların torpağa hoparkən yaratdığı özünəməxsus qoxuda -torpaqla yağışın ülfətində görər o böyük sevgini,gecənin qaranlıq köksündə bitən hilalın nurunda,gecə ilə gündüzün nəvbələşməsində, Ayla Günəşin bir-birini aramasında, mürgülü ulduzların sayrışmasında axtarar uca məhəbbəti.
Ruhuyla sevər qadın,qəlbinin ən dərin yerində toxunulmaz, müqəddəs bir guşə verər eşqinə.Bütün varlığıyla sevər qadın,canına-qanına hopdurar sevgisini, damarında axan qanıyla vuran nəbzi də sevgisiylə rutmlənər. Gözlərinə həkk edər eşqin surətini,onun işığıyla doldurar dünyaya açılan pəncərəsini.
Toxunmadan da sevər qadın.Eşqini namusu kimi qoruyar.Allahı kimi təslim olar ,sadiq olar.Çünki qadının eşqi-namaz kimidir;”niyyət etdikdən sonra sağa-sola,ora-bura baxmaz”qadın.
Təmənnasız sevər qadın.Qeyri-şərtsiz sevər,dünyanın nemətlərinə gözünü yumar,eşqini həyatının mərkəzinə qoyar,onu rəngarəng göyqurşağı kimi ömrünün vərəqlərinə yansıdar.Ömrünü beləcə bəzəyər qadın sevgisinin gücüylə.
Fədakarcasına sevər qadın.Ömrünü zərrələrə səpələyərək, həyatın çətin,amansız sınaqları önündə dik dayanaraq,ən acı iztirablara,ağrı-acılara davam gətirərək,əyilmədən,usanmadan ,yenə də sevər qadın. Atıb getməz,tərk etməz.Bəzən canından keçər,eşqini ucaldaraq.Alışar-yanar bu yolda , amma ölməz,bitməz-tükənməz sevgisi; Simurq kimi küllərindən doğar yenidən…
Və…illərin sınağından,ruzigarın tufanlarından keçən bu böyük eşqin yolu xəyanətə qədərdir.Xəyanəti bağışlamaz qadın.Acılarla qıvrılsa da ədalətin qılıncını sıyırıb öldürər öz sevgisini , öz qəlbini qəbir edər,dəfn edər o böyük sevdasını öz qəbir qəlbində.
Belə sevər qadın…
Tamara Nadirova/Tənha Bulud/
www.kafiye.net
Nə var?
Əl açıb dilənsə yollarda tifil,
Halına acıyıb, baxmağa nə var?
Verdiyin tikəni zəhrimar edib,
Yazıgın başına qaxmağa nə var?
Ən böyük lənətdir elin qarğışı,
Dağtək ucalarsan olsa alqışı.
Səni dəstəkləyən dostu, tanışı,
Alçalda-alçalda qalxmağa nə var?
Sözləri incitək düzməyi öyrən.
Əngin səmalarda süzməyi öyrən.
Balıqtək dəryada üzməyi öyrən,
Çayların qoynunda axmaga nə var?
Hələ görməmişəm qayıdıb gələn,
Yəqin ki, cənnətə düşür hər ölən.
Günəş ol, yayılsın aləmə şölən,
Şam kimi közərib, batmağa nə var?
Ağlama büdrəyib sürüşmüsənsə,
Həris tamahından ilişmisənsə.
Qumlu səhraları gəz kişisənsə,
Çinarın altında yatmağa nə var?
Müsəlman övladı, adəm nəvəsi,
Əsirsən azanın gələndə səsi.
Dəyməsin dininə yadın nəfəsi,
Halala haramı qatmağa nə var?
Sakit, qardaşını səfər zamanı,
Dostu dar ayaqda sınayıb tanı.
O səni çaşdıran cini, şeytanı,
Qəlbindən çıxarıb, atmağa nə var?
03.07.2020
Sakit Memmedova
www.kafiye.net
SENİ İNCİTECEK BENDE HAL VARMI
Kaşına gözüne kurban olduğum
Seni incitecek bende hal var mı
Gökte arar iken yerde bulduğum
Senin cemalinden güzel gül var mı
Nice sözler duydum hayli kırıldım
İşitmekten bıktım gayri yoruldum
Yar yar deyi canım sana sarıldım
Tatlı dillerinden başka bal var mı
İnsanlar yaşasın kimse ölmesin
Sevenler savrulup ayrı kalmasın
Ölüm gelsin şu ayrılık gelmesin
Sensiz yaşayacak gün ay yıl var mı
Son nefeste kalp kapını çalırsam
Yanağına bir öpücük kondursam
Ölmeden bir kere beni güldürsen
Beni güldürecek sende dil var mı
Divane gönlümde saklarım heran
Senden gayrisini tanımam İnan
Allah’ın verdiği nuruna kurban
Bizim Yusuf gibi sana kul var mı
Yusuf Aslan
Турк шоири Юсуф Аслан Шоирдан шеър таржимаси
Қошу-кўзларингга қурбон бўлайин,
Сени ранжитгани менда куч борми,
Кўкдан ахтарарми ерда бўлганни,
Сенинг жамолингдан гўзал гул борми..
Неча сўзлар туйдим, кўп бора синдим,
Озорлардан безорман, жуда чарчадим
Ёрим дея жоним сенга юкиндим,
Тотли тилларингдан ўзга бол борми..
Ҳаёт боқий бўлсин, ҳеч ким ўлмасин,
Севишганлар соврулиб айри қолмасин,
Ўлим бўлса ҳамки, айрилиқ бўлмасин,
Сенсиз яшагани кун, ой, йил борми..
Сўнг нафасим очолсам қалб эшигинг,
Ёноғингга битта бўса юборсам,
Ўлишимдан аввал бир бор кулдирсанг,
Мени кулдиргани ширин тил борми..
Девона кўнглимда сақлайман ҳар он,
Сендан бошқасини танимам инон,
Аллоҳнинг бергани нурингга қурбон,
Бизнинг Юсуфдайин сенга қул борми..
Турк тилидан ўзбек тилига
Гулзира Шарипова ўгирди
www.kafiye.net
