Kafiye.Net

DÖNEMEÇ

Dahili ve harici istisna niye gerek
Zimmetlenmiş ömürde öze bakiye gerek

Var mıdır içimizde Rabb’iyle söyleşirken
El açtığı divana yolu geçmez ayadan?
Ya da, titrek diliyle biçare meleşirken;
Göğsü, fikrine ayan, yaş akıtmaz hayadan?

Davet güzergâhında takatsiz kalana dek
Sabrı gönüldaş eder iki soluk arası
Ufkun dönemecine bir selam salana dek
Dönmemeye yeminli aczin değil sırası

Ya, şu duvarsız dünya ihtarı üzerinde
Palazlanıp söylenir ’ gelişin, dönüşü var’
Daha sarılmak gelmez yel savurur serinde
Denilir’ kaygılanma, haddinin sönüşü var’

Asuman merağından taşkın yağıp, açarken
Bereket rahmetiyle hafifletir etrafı
Yükünden ağırlaşan cüssenin yeri  darken;
Cüsseye darlık veren cepkenin geçmez lafı

Beride toprak suskun, çağırır usul usul
Sevkiyat yarışında sinesi dünden çatlak
Hicabı yer’yüzünde,emekleyen gezgin kul
Bahtıyla övüneni düşürür tepetaklak

İstiğfar sebebiyle müstesna  niye gerek
Zimmetlenmişse ömür söze nakliye gerek.

Nezahat YILDIZ KAYA
www.kafiye.net

Can Dedim Canımı Aldın

Sitem dolu sözlerime,
Hıçkırıklarımı karıştırdım.
Ve sana olan, son sözlerimi,
Bir kağıda karalıyorum.

Oku can oku!

Seni terk etmenin vebali üstümde,
Benliğimi idam sehpasına bıraktım!
Bir gün, ecel bana dokunacak.
İşte o zaman!
Naaşım süzülürken dört kolda,
Eyvah deme!
Üzülme öldü diye, gül, gül ki;
Gülmelerinden vicdansızlığın,
Dökülsün cansız bedenime!

Günahkar beni düşünme!
Aşkın saf masumiyetinde,
Tüm onurumu kaybetmenin,
Istırabını yaşarken,
Bel ki bu gün, bel ki yarın,
Bel ki de şimdi şuracıkta,
Ruhumu teslim edeceğim.
Ve
Ruhum azapta nurlanacak.

Ölümsüzlük suyundan içemeden,
Aşkını sonsuzluğa taşıyamadan,
Bir insan göçecek, bu alemden!

Dünyayı tersine çevirsen de,
Bin kez, af dilesen de,
Bana hayat dilensen de,
Geri getirmek kolay mı sanırsın?
Gidenler geri gelmiyor!

Can dedim, canımı aldın!
Yar dedim, uçurumlardan attın!
Aşk verdim, umutsuzluğa fırlattın!
Şimdi canıma, ölüm kattın!

Aşkın için, savaştım,
Kendimi bile aştım!
Yarim diye diye,
Cihan’ı dolaştım.
Ne sana, nede hiç bir kimseye,
İçimde ki yaramı anlatamadım.
Doktorlar da çare bulamaz.

Ben savaşmaktan bitap düştüm.
Yaralıyım ve yaram kanıyor.
Bel ki de aşk için,
İlk şehit ben olacağım!

Daha ne yazayım?
Daha ne ömrüm kaldı ki;
Daha nice sözler var da,
Anlamazsın sen can anlamazsın!

Benim gibi, bir gün, aşka tutsak olursan,
İşte o zaman anlarsın!
Son nefesimde bile, ben seni seveceğim can!
Lakin asla bir daha, sana dönmeyeceğim!
İçimi yakan gözlerine bakmayacağım.
Bedenimi üşüten sözlerine kanmayacağım.

Vücut iklimin senin rüzgarında,
Felaket girdabında, değişime uğradı.
Yaşlandım, yoruldum, yittim be can yittim.
Aynalara küsüp, bakmaz oldum.

Söyle! … Şimdi kaybettiğim benliğimi,
Bana geri kim verecek?
Ne kadar adres değiştirsem de,
Tüm adresler sende son buluyor ya!
Can! Seni bana kim unutturacak?

Çözemediğim senli bulmacada,
Aklımı kaybedeceğim.
Gizlendiğim köşelerde, her karanlıkta,
Aydınlığımı mı kovacağım?

Söyle! Can bir çare söyle!

Masal yazsam bile,
Seni, bizi anlatamam.
En iyisi, sitemde yanmış,
Bembeyaz kağıdıma dökülen,
Yanık kokan, kelamlarda,
Son noktayı koymak!

Seni terk ediyorum.
Ve ölümden de zor olan,
Sensizliğe demir atıyorum.

Ben sana, bu dünya da doyamadım, can!
Sanma ki benden vazgeçti de beni unutacak.
İki Cihan’da da asla seni unutmayacağım.
Araf’ta bile bil ki seni bekleyeceğim.

Evet, noktanın zamanı geldi.
Melankoli halime nokta…

BİLGEHAN EMİRŞANOĞLU
www.kafiye.net

GEDA

Daim anlatır kalem, gözde çağlarken dîde
Bir mücevherdi aşkım öyle eşsiz  nadide
Ezildi senin için en çiğnenmez kaide

Sen sevdanın gülünü dermeden giden yolcu;
Yetmez kalpteki aşka benim diyenin gücü.

Aşk nasıl bir yangın ki birden içinde kaldım;
Eşi yok bir sevdayla yüreğine kök saldım.
Kaç kere dizlerinde uyuyup düşe daldım

Gece hayallerdeydi gündüzse gözyaşımda
Ölsem de bu aşk benim yazar mezar taşımda.

Bütün yollar karanlık, hiç birine düşemem;
Kül dökülmüş közlere tekrar tekrar eşemem.
Kabuk bağlar nasılsa bu yarayı deşemem

Kör geceler ağladı, gönül ardında nalan,
Hep gözyaşı hep elem sadece bana kalan.

Arama sorma dedim ne de bir selam gönder;
Aşkı uğruna ölen hem şehittir hem önder.
Gel git yaşayamam ben demiştim bu aşk ender

Sen bu son yalan ile beni çarmıha gerdin
’Sevdim’ diye en iyi yalanı sen söylerdin..

Gönül bahçem çiçekti nerde al sarı gülüm?
Her dalda ötüp seni sayıklardı bülbülüm.
Kim yakmış bu ateşi artık bir avuç külüm

O gözlere kurbandım akmasın yaşı sakın
Bir garibim nasılsa beni bana bırakın..

Ne sesi ne sözüyle, bana naz edenim yok;
Yaşamayı istemem artık bir nedenim yok.
Kapalı gönül kapım, hiç gelip gidenim yok

Ben bu canı uğruna ederken artık feda
Vazgeçmeden bekledi, kapında garip geda

ESRA DEREL
www.kafiye.net

Yıldız Gözlüm Neredesin?

Semaları tarıyorum,
Gece gündüz arıyorum,
Uçan kuştan soruyorum,
Yıldız gözlüm neredesin?

Kuşlar gibi uçup gittin,
Gözümdeyken nasıl yittin?
Sanma uzaklaşıp bittin!
Yıldız gözlüm neredesin?

Çiçeklerin bende kaldı,
Özlemlerin derde saldı,
Hangi rüzgâr benden aldı?
Yıldız gözlüm neredesin?

Harkani haber bekliyor,
Gününe günler ekliyor,
Çocuk gibi emekliyor,
Yıldız gözlüm neredesin?

Selami Arı
www.kafiye.net

NASIL ÖZLEDİM SENİ, NASIL!..

Bu benim eski yalnızlığım… Yeni değil. Seninleyken de böyleydim. İçimin yalnızlığında… O zamanlar aşk vardı, sen vardın… Şimdi yalnız yapraklar kaldı senden.

Aşk ve yaprak… Yalnızlık iki zaman dilimine ayrıldı artık. Öncesinde aşk vardı. Şimdi sadece yaprak…

Sensizliğe katlanmak çok zor ama bu ağıt yüklü günler her şeye rağmen yaşanacak. Gümüş yeleli atlar gibi geçip gitmekte zaman ve biz sirkler gibiyiz. Oradan oraya geçmekte, konmakta göçmekte, sürüklenip durmakta… İnsan, iki kapılı bir handa… Dünya, bir süreliğine konaklanan yer. İnsan, bu mekânda, sirk gibi bugün var yarın yok. Dünya hayatı, bir oyun, bir eğlenceden ibaret…

Aşkımız… Luna park eğlencesi, sevinç, mutluluk… Sirk gösterisi gibi heyecanlı ve ilginç… Aşkımız tek ayaklı kaldı. Yerlerde… Sürünmekte…

Hayat, yüzünü objelere dönüp koşarcasına yol almakta… Hengâme içinde geçip gitmekte… Yaşananlar, gösteriler gibi… Kâh seyirci olarak hayatı locadan seyretmekteyiz kâh akrobasi yapmakta… Dünya hayatı sirke benzemekte… Eğlendirmekte, heyecanlandırmakta, üzmekte… Bir takım riskler almak zorunda insan… Sürüklenip gitmekte…

Doğum, ölümü içinde gizlemekte… Eninde sonunda kabullenilmekte…

Geride bıraktığın her eşya, bir zamanlar sık sık bakıştığın nesnelerdi. Bütün eşyalara aksin düşmüş. Neye baksam, ondasın sanki. Her yere, her şeye yüzün nakşedilmiş sanki. Ne zamandır bakamadığın halde sen hâlâ onlardan ışıl ışıl yansımaktasın.

Biliyor musun? Sen gideli buralarda her şey değişti. O objeler bile değişti sanki. Eşyalar başkalaştı, odalar şekil değiştirdi, evin içinin görüntüsü bulandı. Çevreyi algılamakta güçlük çekiyorum. Gözyaşlarımla bakışım buğulandı. Ne varsa bulanık, hatlar belirsiz, nesneler birbirine karışmakta…

Altın/ova nasıl da kurak artık! Çorak, taşlık bir yere, çöle dönüştü. Odalar içlerine kapandı. Sofalar, bize ait değilmiş de birisinden ödünç alınmış gibi duruyor. Yüklük, kap kacak, ne varsa öyle… Öyle suskun, öyle mahzunlar ki! Nicedir surat asıp duruyorlar. Buralarda ne ve kim varsa, metanetle acıya katlanmaya çalışıyor. Yine de bir umut taşıyor gibiler. Sanki dönüp gelecek geliverecekmişsin gibi… Ağırbaşlı bir halde seni bekler vaziyette… Aylak aylak dolaşıyor gibi… Bekler gibi seni…

Haydi dön, gel! O nesneler aksettirmesin artık yüzünü! Sen geç onların yerine! Bütün eşyalar yüzünü aksettirmekten vazgeçsin artık! Gel ve daima burada ol bundan böyle! Hiç değilse yaşadığım sürece…

Ben, her akşamüstü böyleyim. Gölgeler inmeye başladı mı düşersin aklıma. Kat kat kararmakta olan geceler boyu seni düşünürüm. Karanlıklardan bakarım sana… Sana ve geçen günlere… Nasıl ararım seni, tenini… Fakat ne yazık ki artık bedenen görmem imkânsız! Varlığın, her fani varlık gibi ömrünü tamamlamış durumda. Kurumuş, parçalanmış, toz olup dağılmış vaziyette…

Her şey eninde sonunda toprak olmaya mahkûm. Sen de yeşil ekinler gibiydin. Sonra kurudun. Hasat zamanı, acımasız bir orakla parçalandın, toz olup savruldun gittin. Topraklara belendin. Şimdi, mezarında yeşermekte olan bitkilere karışmış durumdasın. Üstünde biten otlarda arıyorum seni. Ancak yapraklardan bakmaktasın bana… Ne yazık ki sadece çiçeklerden gülümsemektesin.

Nasıl özledim seni, nasıl!..

Nerdesin?

***

Onur BİLGE
www.kafiye.net