Kafiye.Net

YENİ ÇIKTIM

Sana karşı bilerek uzak durduğum doğrudur. Dediğin o an var ya, işte o an yıkıldığım andır benim. Sana çok inanmıştım, sevgini kalbime sığmayacak kadar büyütmüştüm. Benimkisi sevmek değildi, benimkisi baştan ayağa aşık olmaktı. O an hayal mi gerçek mi anlayamadım, saatler geçtikçe düşündüm, düşündüm. Gözümün önüne geldi bir saniye yüzün, ağlamak istedim amma belli edemedim. Tüm üzüntümü içime gizledim, gün gelip yalvarsan da artık sana inanıp seninle olamam. Kalbimi kırmana, bir daha acımasızca kırmana izin veremem. Düşünme artık beni sakın, sen beni kaybettin gittin. O iki çift sözünle bitirdin. Hala şoktaydım,  yeni uyandım. Bir daha iki cihan bir olsa da ben seni sevmeyeceğim. Sensizde olsa yaşama, pes etmeyeceğim.

Yeni çıktım aşktan. Dün akşam çok düşündüm. Korkuyorum aşktan, severim, aşık olurum dıye yeniden. Tutulurum sana delice, sonra çaresiz kalıp üzülürüm diye çok korkuyorum. Gün gelir terk edersin sende beni sinsice diye korkum. Kahrımdan ölürüm, bu durum benim için ikinci yıkılış olur. Dayanamam, çok seversem taparı m, ne olur girme dünyama gizlice. Sonra senden ayrılamam, aşkınla yanıp kavrulurum. Çaresiz kalıp ölürüm, endişeliyim yarınlardan. Şimdi seviyorum dersin, sonra vaz geçersin. Hayallerimi yıkarsın. Biz seninle iki dost idik, seninle yine dost kalalım, dostça konuşalım, dostça dertleşelim. Sevgili olmaktan vazgeçelim, gelecek için huzursuz olmayalım, mutlu, huzurlu yaşayalım. Kimseyi de üzmeyelim.

Bir defa sevdim dedin mi yürekten sevmelisin. Canını kurban etmesen de edecekmiş gibi güven vermelisin. Her kadın sevilmeyi sever … Sevdiğine de hiç düşünmeden; sen benim canımsın, der. Senin için her zaman, her yerde; zorda, darda, varım diyebilendir. Ammma karşılığında da gösterdiği sevginin beş katını bekler. Kadın bir çiçektir, kadın  naziktir, sevmekten çok sevilmeyi, okşanmayı,  şımartılmayı, daha çok hak eder ve bekler. Onun için kadın sevildikçe yüzünde gonca güller açar. Kadın sevildikçe güzelleşir. Kadın biraz şımartılırsa bir başka hoş olur.

Son kararımı verdim, oh be bir rahatladım. Kış uykusuna yatıp ortadan kaybolacağım. Sabırlı olmayı öğrendim…  Sabır öyle bir şey ki, sen kopacak sanırsın, o gittikçe güçlenir, doğru kararlara varılır. Ümit ettiğin kapın kapandıysa başını çevirip, bırakıp;  hoşça kal fırsatı  verir ve böylece herkes iç huzurunu bulur .

Almanya/16.10.2013
Zülfiye Dönmez
www.kafiye.net

TEMBELİM BU GÜN

Bugün kendime tembellik hediye ettim
Eşofmanlarımı çıkarmadım üstümden
Kahvaltımı hazırlayıp yatağıma getirdim
Sevdiğim fincanda sıcacık çayım

Hüzün verecek biliyorum ama
Bir eski kaset koydum teyibe
Çoktandır okuyorum ama bitiremedim
Romanımı aldım elime

Bugün kendime tembellik hediye ettim
Eski fotoğraflara gömüldüm
Her bir resimle yıllar geçti
Ben ne zaman büyüdüm?

İhmal ettiğim herşey aklımda
Bir bir yaşayacağım gün bitene dek
Yüreğim susmuyor beynim dolu
Yormayın bedenimi tembelim bugün

Şule AKAR
04.03.2007 saat::20.00
www.kafiye.net

YÜZLEŞME

Bu oda ne çok şey yaşadı benimle.. Duvarlarda şen kahkahamın izi de var, hıçkırıklarımın yankısı da. Başımı koyduğum yastıkta kah acılarımı dindirdim, kah hayaller kurdum. Nice umutlara yelken açmak için duvarlara bakarak baş koydum. Kah gözyaşım aktı, kah umudum taştı…

Sıkıntılı günlerimde sorunlarımın acısını eşyalardan çıkarırdım eskiden. Sevdiğim müziği dinlemezdim mesela, müzik setine düşman gibi bakardım. Sanki onun bir suçu varmış gibi… Hani insanlar sevdiğinden ayrıldığında o anı hatırlatan şarkıyı düşman ilan eder, ne zaman o şarkı çalsa üzülür, “bu şarkıyı hiç sevmiyorum der “En kolayı budur. O duyguyu kabullenmektense şarkıya kabahat bulur ya hep.. İşte onun gibi..

Geçmişimin acısını bende ne çok şeyden çıkarmışım meğer!..Suçlu bendim oysa. Bunu anlayana dek ne haksızlıklar yaptım eşyalarıma..

Yooo… Sakın kırıp döktüğümü sanmayın… Kalbimden başka kırılan bir şey olmadı yıllarca..Hırsımdan fırlatmak istesem de bir çok şeyi kıyamadım.. Sadece küstüm..

Kasetlerim affedin beni, sizleri unuttum diye bana kırılmayın.. Kitaplarım tozunuzu aldım ama kapağınızı açmadım diye bana gücenmeyin.. Affet beni günlüğüm. Sadece olağan şeyleri yazdığım, duygularımı senden esirgediğim, kelimelere dökmediğim için beni bağışla.. Düşman oldum diye güzelliklere, hoş kokulu tüksülerim, sizleri çekmeceye kapattım.. Kızdınız mı?.. Ya mumlarım, uçtu mu kokularınız sizleri yakmadım diye ?

Bakın döndüm işte!.. Burdayım.. Yüzleşiyorum her gerçeğimle artık. Odamda şen kahkahalarımın yankısı aklımda, artık yastığımda geleceğin umutları filizlenecek, tatlı düşlerle.. Odama hindistan cevizi kokulu tütsü dumanı yayılırken, müzik setimden ‘ney’in huzur dolu nağmeleri çınlayacak… Kitaplar sırayla okunacak.. Ve… kalem kağıtla dost. Her duygu yerini bulacak artık; kelimeler dostum, kalem arkadaşım oldu bile..

Hayat döndüm sana işte..Yaşıyorum seni doyasıya..Gözümde neşe, yüreğimde sevgi, yüzümde tebessümle…

Ve bir kez daha sana MERHABA…

Şule Akar
11.02.2006 Saat: 23:00
www.kafiye.net

RESİM ÖĞRETMENİ

Onur BİLGE

O akşam eve bir sürü armağan, birincilik kupası ve gümüş şerit üzerine “Antalya Ortaokullar Arası Resim Yarışması Birincisi” yazısı ve ortasında, güzel sanatların sembolü altın baykuş olan bir gümüş çerçeveyle döndüm. Elimdekileri çalışma masamın üzerine iftihar ve özenle yerleştirdim. Kendimce, artık ben küçük bir ressamdım.

Bu olaydan bir yıl önce Antalya Lisesi’nin idare binasının girişinde, hemen soldaki duvara dev bir Atatürk resmi çizmesi için bir ressam çağırmışlardı. İskele kurulmuş, adam üstüne çıkmış, elinde paleti, fırçası… Resme merakım var ya… Hemen yanı başında bittim, konuşmaya başladım. Bir süre sonra, onun çok yakından çalıştığından göremediği, karşıdan baktığım için rahatça fark ettiğim, bir hatasını ona söyledim. Aşağıya indi, yanıma geldi. Duvardaki henüz tamamlanmamış resme baktı:

_ “Doğru ya! Haklısın ama sen bunu nasıl anladın?” diye sordu.

_ “Ben de portrede başarılıyım. Çok çizdim. Artık neyin nerde olması gerektiğini biliyorum.” dedim.

Tekrar iskeleye çıkmadan önce elindeki, zaman zaman bileğini, kolunu dayadığı değneği elime verdi ve:

_ “Ya, öyle mi? Peki, kulağın yerini göster bakalım! Bilirsen, sen portre ressamısın.” dedi.

_ “Kulak, şurada olmalı! Kaşla, burun altı hizasında ve bu resimde, profile göre burundan şu kadar uzaklıkta… Tam burada ve bu kadar olmalı. Atatürk’ün kulakları ne çok büyük, ne çok küçüktür. O zaman, tam şurada ve bu kadar olmalı.” Dedim.

_ “Aferin! Bildin. Bravo ya!.. Hayret!..” diye gülerek iskeleye çıktı, yerine geçti ve işini yapmaya devam etti.

O ressamın iş yeri Şarampol’deydi. Ben onu okula gidip gelirken görüyor, tanıyordum ama o beni bilmiyordu. Nerden bilecek? Ben onun için kaldırımdan geçen herhangi bir öğrenciydim. Olaydan evdekilere bahsetmemiştim.

Bir gün, bize o ressam gelmiş. Babamla, mahkemelik bir olay hakkında konuşmak, ona akıl danışmak için. Onu, evimizde görünce şaşırdım. Yanına gidip tokalaştım.

_ “Hoş geldiniz! Beni hatırladınız mı?” dedim.

_ “Hoş bulduk, kızım. Bir yerlerden çıkaracak gibiyim ama nerden?” diye düşünmeye başladı.

_ “Hani Antalya Lisesi’ndeki duvara Atatürk resmi yapıyordunuz ya… İşinize karışmıştım. Portre hakkında bir süre konuşmuştuk.”

_ “Ha! Hatırlamaz olur muyum? O sen miydin? Sendin ya! Allah Allah! Hâlâ hayret ediyorum ona ben.” dedi ve babama dönerek devam etti: “Hocam, o kadar ressam tanıdım, resmi yaparlar; ağzı, burnu, kaşı, gözü yerine yerleştirirler, kulağın yerini bir türlü denk getiremezler. Ya aşağıya koyarlar, sarkar; ya yukarıya koyarlar, kedi kulağı gibi kalkar; ya sağa kaçar ya sola… Kızınız, eliyle koymuş gibi buldu yerini! Hayret ettim! Bu yaşta… Üstelik resim kocamandı. Orada tam isabet zordu. Müthiş bir yetenek!”

_ “O yetenek aileden… Dedelerimizden, ta Orta Asya’dan… Yusuf Dedem mücevher işlermiş. İşinin erbabıymış. Saraya iş yaparmış. Kolay iş değildir, taşlara şekil vermek, onları tam yerlerine yerleştirmek. Kıymetli taşları keser, onlarla aklına gelebilecek her türlü takı ve altınla, gümüşle kullanılabilecek her türlü eşyaya motifler yaparmış. Taçlar, tahtlar, sürahiler, kadehler… Babam da güzel resim yapar. Kardeşlerim, ben… Ablası da ressam… Biz kara kalem bulamazdık, talebelik zamanlarımızda. Hayıt saplarını yakarak, onun kömürüyle resim yapardık. Beş erkek kardeş, resim kareleyip büyüterek para kazandık, okurken.” dedi babam. Annem de tombala kâğıdını çıkardı, sandıktan ve ona göstererek:

_ “Semiray, bu resmi suluboyayla yaptığında tam iki buçuk yaşındaydı. Harika çocuktu. Özel olarak yetiştirilmesi gerekiyordu ama biz ihmal ettik. Madeni işleyemedik. Kendiliğinden ne kadar ne yapabildiyse, o!” diye hayıflandı.

Herkes çocuğunu harika çocuk görmek ister. O nedenle öyle zanneder. Resim benim en belirgin ilgi alanımdı. Eve gelen misafirlerin, ders anlatan öğretmenlerimin fark ettirmeden resimlerini çizer, ellerine verirdim. Güzellerse, daha da güzelleştirmek için en güzel konumdan çiziyordum; çirkinlerse, kendilerini çirkinleştiren hatlarını belirginleştirerek karikatürize ediyordum. Birisinin resmini yaptığımı gören herkes:

_ “Benim de resmimi yap!” “Beni yap, beni!” “Beni de…” “Beni ne zaman yapacaksın?” diye başıma toplanıyor, usandırıncaya kadar bu sözleri tekrarlıyorlardı. O kadar kişinin resmini yapmam imkânsızdı. Başka işlerim de vardı.

Resim, masraflı ve çok eşya taşımak gerektiren bir uğraştı. Müzikte de başarılıydım. Bir enstrüman çalana tam not veriyordu, müzik öğretmeni. O nedenle lisede, beklenenin aksine, müziği seçtim.

_ “Yata yata başarıya ulaşmak varken neden emek çekeyim?” diyordum ama asıl sebep o değildi.

Bu kararı vermemde pek çok neden vardı. Güzel sanatların resim bölümüne gitmemi, babam kesinlikle istemiyordu. Bir kız arkadaşım daha aynı istek içindeydi. Onun babası da izin vermiyor:

_ “Olmaz öyle şey. Orada nü çalışılıyor. Elin adamı anadan doğma gelecek, oturacak ya da yatacak, benim kızım onun resmini yapacak! Neymiş efendim, sanatmış! Tüküreyim öyle sanatın içine ben!” diyordu.

Babamın en yakın arkadaşı olan Sezai Bey’e, babamı razı etmesini söyledim. Kabul ederse, resim bölümüne geçecektim. O da ikna edemedi. Belki de benim üzülmemem için:

_ “Kızım, boş ver! Ressam olacaksın da ne olacak? Alayı aç geziyor! Ülkemizde sanata para verilmiyor. Sanatçı açlıktan ölüyor. Para getirecek işe bak. Millet cebini düşünüyor. Sen de cebini düşün! Özenme öyle şeylere. Amatörce yap. Bak, görmüyor musun, doktorları? Çoğu sanatkâr. Kimi ressam, kimi müzisyen, kimi şair, kimi yazar… Bunları amatörce yapıyorlar, para getirecek işlerine bakıyorlar. Bir ameliyat, şu kadar lira!.. Aklını kullan!” dedi.

Babamın kurduğu mahalledeki yaptırdığı liseye gidecektim. Çağlayan Mahallesi’ndeki Çağlayan Lisesi’ne… Okul, şehir dışında, kuzeyde, Dokuma Fabrikasının karşısındaydı, çarşı inadına güneyde… Alış veriş için ayıracak zamanımız olmadığı gibi ailelerimize resim masrafını da yük etmek istemiyorduk. Antalya Lisesi’ne gidiyor olsaydık, doğal olarak çarşıdan geçecek, gereksinimlerimizi almak sorun haline gelmeyecekti.

Okulumuz tam gündü. Yüz beş mevcutla yeni açılmış bir liseydi. Sonra pilot lise oldu. Spor faaliyetlerimiz vardı. Her beden eğitimi dersinde, okunun açıklarında beş tur atıyorduk, ilkokulda da böyleydi. Bu da benim kaderim… Babamın sağlığımız konuşundaki hassasiyetinden. Beynimiz oksijenle çalışıyormuş. Bol oksijene ihtiyacı varmış. Şehir içinde; gürültü, egzoz ve duman varmış. Bunlar sağlığı bozar, öğrenimi aksatırmış. Randıman alabilmek için öğrenim, tam gün yapılmalıymış.

Her şeye aklım eriyordu da, şu tam güne takılıyordum. Acaba gerçekten babam beni hep tek tedrisatlı okullara sadece iyi eğitim ve öğretim için mi yoksa başlarından atmak, akşama kadar yokluğumda rahat etmek için mi göndermişti? Çünkü artık emekliydi ve annemle baş başa huzur içinde yaşamak istiyordu. Ben, sonradan gelmiştim. İstenmeyen çocuktum. Gelişim, rahatlarını bozmuş ve bozmaktaydı.

Her neyse… Yol epey uzaktı. Otobüse kendimizi zor sığdırıyorduk, bir de tuvalimiz, paletimiz, boyalarımız, fırçalarımız… Yağlıboya çalışacaktık, her yere bulaşacaktı… Bir de onları taşımak vardı:

_ “Dikkat! Değmesin! Yağlıboya…” diye diye.

Başından ümitsizdik. İlerde ünlü bir ressam olamayacaktık. O da müzik bölümünü seçti, ben de. Resmi, bir süreliğine askıya aldık. O ne yaptı, bilmiyorum ama ben insan yüzlerini inceledim, her fırsatta elime geçen kâğıda aktardım. Evde de zaman zaman yağlıboya çalışıyor, sevdiğim kişilerin portrelerini yapıyordum. Bunlardan hiç birinden para almadım, elimde de kalmadı. Resimlerin sahipleri alıp, çerçeveletip astı. Eserlerimi, onlara gittiğimde görebiliyordum.

Asıl sebebi unutuyordum. Bir resim öğretmenimiz vardı. ‘Üçgen’ derdik. Sadece geometrik şekiller çizdirirdi. Çok dindar bir adamdı. Her ders trafik işaretleri yaptırıyordu. Onu Antalya Lisesi’nden tanıdığım için tabelacılık yapmak istemedim. Resim o değildi. Ona, bir arkadaşımın yağlıboya portresini gösterdiğimde bana:

_ “Yapıp durma şu deli artistlerin resimlerini yahu! Manzara yap, natürmort yap!” dedi.

Daha sonra, yeğenimin bebeklik resmini karakalem yapıp gösterdim:

_ “Ayıp ayıp! Utanmıyor musun, bunu böyle çizmekten? Şunun eteğini biraz uzatsana!” dedi.

Yeğenim gurbetteydi. Bakarak değil, resminden yapmıştım. Fotoğrafı gösterdim:

_ “Bakın, aslı bu! Aslının aynısı… Bilhassa kısa çizmedim. O daha küçücük… İki yaşında…” dedim.

_ “Olsun! Orasını burasını açmış kişilerin, çocuk da olsalar resimlerini yapma!” dedi.

Ben portre yapmak istiyordum. İnsan yüzüne âşıktım, her şeyden önce. Çünkü yaratılanların içinde insan yüzü kadar konuşan bir canlı türü daha yoktur. Neler anlatır, yüzler! Neler okunur, her bir halinden! Nasıl da hitap eder yüz, göze! Hele gözler!.. Hele gözler neler neler der!..

_ “Bana ne trafik levhalarından, kullanım sahalarından? Gönlümün vahalarından haberiniz var mı, öğretmenim?” diyemedim.

Beni resimden soğutan, üç yıllık daha eğitimden mahrum bırakan Feyzullah Hoca’dır. Namı diğer, Üçgen… Nerde Süngü Bey, nerde o? Ah, çok değerli öğretmenim, ah! Allah gani gani rahmet eylesin!.. Nur içinde yatsın!..

Bir de Esen Bey vardı. Antalya’da güzel sanatlara çok emeği geçmiş, saygıdeğer bir kişiydi. Sanat ve doğa âşığı… Resme vurgundu. Her zaman beyefendi ve durgundu. Dalgıçtı. Daldı ve çıkamadı!.. Vurgun yemişti.

Allah’ım, Zatına ve sanatına âşık bu ve bu gibi kişileri, hak etsinler etmesinler, Fazlıyla muamele ederek, Firdevs Cenneti’ne koysun! Onlar, güzel gönüllü, güzel ruhlu, güzel kişilerdi. Yaratılanlardaki güzelliklere çevirdiler, yüzlerimizi; bize, bakışlarımızı yaratılanlarla doyurmayı, ruhlarımızı onların güzellikleriyle süslemeyi öğrettiler. Allah’ın sanatını anlamayı, anladıklarımızı sanata dökmeyi öğrettiler. Yaratılanlarda gizli ve görünen güzellikleri görmeyi ve gösterebilmeyi… Hakları ödenmez! Ödenemez! Asla!..

***
Onur BİLGE
www.kafiye.net