Kafiye.Net

Müəllif:Aygün Rəhmli

Qadının üsyanı

İstədiyi qayğını sevgini ömür yoldaşından görməyən qadınların adından kişilərə……..

Cümə Günü

Müəllif: Aygun Rehimli

Endirər mələklərin yer üzünə,
İki mislin verər, hər əməl hər sözünə,
Ox kimi batar weytanın gözünə,
Tanrının əhv payıdır, Cümə günü.

YAĞAN YAĞIŞLAR………

ƏLİ KİRAC VƏ AYGÜN RƏHİMLİ

Əli Kirac
Hər yağış yağanda elə bil gülüm,
O sənli günlərin leysanı başlar.
O saat qəlbimi ovudur əlim,
Səni üşütməsin soyuq yağıslar…

Annelerden uzakta, çocuklar ağlamasın

Annelerden uzakta, çocuklar ağlamasın
Kalmasınlar tuzakta, çocuklar ağlamasın
Mahsun garip olmasın,çocuklar ağlamasın.
Ö . Arıkan

Lütfen annelerimizi, çocuklarımızı ağlatmayalım.Ağlatanları da yok edelim…!!! — Canan Özdemir

Bir Dilek Dile Hayattan – 6

Dilek çok üzgündü belli etmemeye çalışsa da. Tüm aile üzgündü aslında. Belki gariptir; ama en fazla üzgün olan da Dilek’in halasıydı. Çok sevdiği, üzerine titrediği, okuması için adeta savaş verdiği yeğenini korumak adına üzmüştü. Üzdüğü sadece Dilek de değildi aslında. Oğluna karşı sert ve otoriter olan dede, torunlarına laf söyletmezdi asla. Burada susmuştu oysa… Susmazdı aslında; ama kızı bile olsa damadın evi idi. Ne diyebilirdi ki. Yutkunup kalmak zorundaydı.

Bu arada herkes yemeğini bitirmiş ya da doymuş görünmeyi seçmişti. Ortak payda Dilek’ti şu an. Öyle ki; masanın etrafındaki herkes, bu ortak paydayla ilgili birbirleriyle sessiz konuşuyordu. Herkesin bir diyeceği vardı ve diyemiyordu birbirine. Tezat gibi görünse de temelde Dilek’e olan sevgi vardı. Sevmek duygusu tekti; ama bu yaşanılandan da görülüyordu ki, herkesin sevgiyi uygulama yöntemi farklıydı. Hepsi çok seviyordu Dilek’i; ama sevgileri ile ilgili düşüncelerini farklı dile getiriyorlardı.

Genç kız bir an önce mutfağa gidip ağlamak için masadaki tabakları toplamaya başlamıştı. Derya ve halası da yardım etmeye kalktığında, yüzüne en şirin gülücüğünü takıp konuştu.

-Hepiniz oturun bakalım. Burada evin genç kızı var. Halama ve benden küçük Derya’ya düşmez bu iş.

Aile hala sessizdi. Dilek tabakları götürdü, masayı sildi, temizledi ve bulaşıkları yıkamak üzere mutfağa gitti. Bulaşıkları yıkamaya başladığında gözyaşları artık akmaya başlamıştı.

İçeride de durum farklı değildi. Halasının da sinirleri birden boşaldı; duygu yoğunluğunda zirveye çıktı, sessiz ve içine akıtarak ağlamaya başladı.

-Baba hiç konuşmadın. Öylece kaldın.

O an halasının kocası atıldı söze:

-Bir şey diyeyim mi? Boğazıma düğümlendi her şey. Kız çok üzüldü. Biliyorum oysa ne kadar sevdiğini. Nasıl yaptın bunu?

Bakındı etrafa. Kocasının söyledikleri çok haklıydı. Babası ise söylemedikleriyle zaten azarlar gibiydi kendisini.

-Ben de konuşayım o zaman. Babamsın; seni ne çok severim sayarım bilirsin. Burada bulunan herkesin yanımda ayrı bir değeri var. Rahmetli kardeşim benim canımdı, canımın bir parçasıydı. Allah bizden erken aldı. O’nun parçaları, O’nun canları bizim canlarımız oldu artık. Bilin ki; ne Dilek’in ne de Derya’nın tırnağına taş değmesine izin vermem. “Sevgi” dedi, “Sevmek” dedi… Ne bileyim ben; birden aklıma aşk meşk geldi. Dilim tutulaydı dilim…

Dayanamadı daha fazla; arkasını döndü ve güçlü bir sesle bağırdı:

-Dileeeekkkk! Çabuk gel buraya!

Dilek bunu duyunca, az öncekileri de düşünüp titrediğini hissetti. Demek daha azarlama bitmemişti. Çekinerek ve yavaş adımlarla yürüdü odaya…

-Hadi artık! Acele gelsene!

Zorunlu olarak hızlandırdı adımlarını ve halasına yöneldi. Halası da kalkmış ayakta bekliyordu. “Eyvah!” dedi içinden…

Birden halasının, kollarını kendisine sıkı sıkı sardığını fark etti. Omzuna dökülen gözyaşlarını da hissediyordu. Nasıl oldu bilinmez kendisi de sarıldı halasına. İkisi de mutluydu şu an. Halası rastgele öpüyordu yeğenini.

-Deli kız! Ben senin için canımı veririm be! Sana birilerinin bu sözleri söylediğini sandım. O nedenle sanki delirdim. Kıyamam ben sana yavrum!

Odadaki herkesin yüzünde büyük bir mutluluk vardı artık. Eniştesinin yanına oturdu. Eniştesi dili döndüğünce anlattı sevgiyi. Eniştesinin sözünün bittiği yerde halası anlatıyordu sevginin ne demek olduğunu.

Biraz daha sohbet edip odalarına çekildiler. Erken yatmalı erken kalkmalıydılar.

***

O gece anlatılanlarla yetinmedi Dilek. Yaklaşık bir hafta hem dersini çalıştı hem de sevgi konusunu araştırdı. Boş zamanlarında kütüphaneye gidip okudu, arkadaş çevresiyle konuştu, öğretmenlerine danıştı ve kafasında bir birikim edindi.

Yine güzel bir gece aile topluca yemeğe oturmuş, Allah ne verdiyse yemişti. Çaylar içilmiş, sohbetler edilmiş ve uyku gözkapaklarını zorlamaya başlamıştı.

Bir kişi hariçti uykusu gelmeyen… O da tabii ki Dilek’ti. Dinlenmeye çekilmeden önce izin istedi aile büyüklerinden. “Ders çalışmam lazım” dedi. Halası, eniştesi, dedesi de seve seve razı oldular.

Gecenin ilerleyen saatlerinde, yemek masasının yanında az voltla yanan lambanın altında oturmuştu. Aradan bir saate yakın bir zaman geçtiğinde, bir baktı ki yazacağı kompozisyonu bitirmişti bile. Kendisi bile hayretler içinde kaldı.

Evet, yazmıştı kompozisyonunu. Daha on beş gün zamanı vardı oysa. O kadar doluydu ki; sevgiyi anlatacak kelimeler hemen o gece döküvermişti yüreğinden. Sevgiyi açık seçik, düşüncelerini süzmeden, tortusuyla aktarmıştı kâğıdın üstüne. Hele son paragraflara, duru bir su misali açıkça akmıştı duyguları. Anlatmıştı işte sevgiyi.

Anlamaktı esas olan. Anlamaya çalışmaktı. Edebiyat böyle bir şeydi işte. Konu ya da olaylara bakış derinliğini, güzellikleri araştırıp bulmak, yansıtmak, okuyucusuna ulaştırmak…

Dilek’in hem iletişimi güçlü, hem de kalemi iyiydi. Duygularını düşünceleriyle kontrol edebiliyor; doğrulara giden yollarda yenik düşmemek adına düşünerek, süzerek hareket ediyordu. Yaşından çok daha olgundu. Hayatın ona sunduklarını değerlendirmeye alacak kadar… Beklentilerin ona getirisi olmayıp, hayatı zorlaştıracağını keşfedecek kadar…

6. Bölüm sonu
Devam edecek…

Melek KIRICI
www.kafiye.net

Bir Dilek Dile Hayattan – 5

Dilek saygılıydı ve hizmeti çok severdi. İçinde çığlık çığlık biriken enerjisini, çoğu zaman zapt edip bulunduğu ortam ve yaşantılara göre kontrol etme olgunluğuna sahipti. İçinde bir çocuk vardı birçok insan gibi. Bu çocuk O’nu ilerleyen yaşlarında da canlı tutacaktı.

Yeni okulu için yapılan alışverişler tamamdı. Eniştesi hiç düşünmeden, evin bazı eksiklerini iyice kısıtlayarak, harcamalarını koşulsuzca evine yeni gelen güzel akrabalarına açıyor, kuracakları yeni hayatlarına adımlar atmalarına yardımcı oluyordu. Halası da mutlu ve umutluydu. Derya daha küçüktü; ama Dilek aklı başında olduğunu tüm haliyle kanıtlıyor, yarınlara ümit vaat ediyordu.

Her şey çok güzeldi. Derya ile Dilek İstanbul’u sevmeye başlamışlardı bile. Dilek, duygularını fakir yetiştiren onca insana inat, hayata ümitle bakmayı seviyor, hayallerini hep zengin tutuyordu.

***

Halası, Derya, Dilek okula geldiklerinde teneffüs saatiydi. Kızlar okul bahçesinde tüm neşeleriyle çığlıklar atıyor, on dakikalık teneffüsün telaşında ihtiyaçlarını da gideriyorlardı. Önce idareye gitmeleri gerekiyordu. Öğrenci işleri, kayıt, evrak derken; Dilek’in sınıfına geçmesi üçüncü dersi bulmuştu.

Her zamanki gibi kendine güven doluydu genç kız. Liderlik vardı sanki özünde. Öğretmen ve arkadaşlarıyla tanışıp gösterilen yerine oturdu. Herkes dikkat ve merakla yeni gelen genç kıza doğru bakıyordu.

Dilek o kadar kendiyle barışık bir kızdı ki; asla girdiği ortamı yadırgamaz, yapacağı kısa bir analiz sonrası ortama uyum sağlar, başarılarını gizli tutar, sempatik ve sevecen tavırlarıyla çevresini fethederdi. Yine öyle olmuştu. İlk çıktıkları teneffüste arkadaşlarıyla kaynaşmış, ortak konular bile bulmuşlardı. Hatta okulun voleybol takımına girmek için beden eğitimi öğretmeniyle görüşmüş, takıma adını yazdırmıştı bile. Sosyal yönleriyle kısa sürede tanındı okulda.

Henüz ikinci günde, idareyle görüşüp tiyatro ve benzeri çalışmalarda yer almak istediğini söylemişti. İlk hafta dolmadan okuldaki gözde öğrenciler arasında yerini almıştı bile. Sürekli gülümseyip hoş bir enerji saçıyordu etrafa. Okulda sorunsuz bir öğrenci olduğundan öğretmen ve idarede memnundu kendisinden.

Edebiyat öğretmeni her yıl olduğu gibi, liselerarası bir kompozisyon yarışmasından bahsediyordu tüm sınıflara. Para ödülü vardı kazanana. Dilek, gözlerini açarak çok dikkatlice dinliyordu orta boylu, mavi gözlü Serap Öğretmen’i. Heyecanla dolmuştu minicik yüreği.

Merak ettiği tek şey vardı; o da kompozisyonun konusuydu…

“Sevmek”… Sevmek neydi? Konuyu kelime olarak her zaman duyardı; ama çok şey içerdiğinden, en zor konulardan biriydi.

Teneffüs zili çalmış; ama sınıftan çıkmayıp yalnız kalmayı tercih etmişti Dilek. Sevgi ne demekti? Sevmek neydi? İçine daldıkça derinliği fark ediyordu.

Eve gittiğinde de eskisine oranla sessiz kalıyordu. Kafasında hep sevmek ve sevgi vardı. Dedesine soramazdı. O çok otoriter biriydi. Babaannesi ise dedesinden habersiz konuşmazdı. Öyle görmüştü hayatı. Derya zaten küçüktü ve kendisinin bile bilemediğini o hiç bilemezdi. Geriye eniştesi ve halası kalıyordu. Karar verdi; akşam olduğunda soracaktı onlara. Tek umudu da onlardı.

Nihayet akşam olmuş, tüm aile yemek için toplanmıştı. Yemeğin yenmesini zor bekledi. Biter bitmez herkese “Afiyet olsun” deyip halası ve eniştesine döndü:

-Halam ve eniştem olarak bir konuda bana bilgi vermenizi istiyorum mümkünse. Konu beni aştığı için de büyüğüm olarak size soruyorum.

Eniştesi söze girdi hemen…

-Tabii evladım! Buyur sor bakalım.

Tüm aile yemeği bırakmış Dilek’e çevirmişlerdi başlarını. Genç kız aslında bu merak karşısında sindiğini hissetti. Yine de sormalıydı. Ok yaydan çıkmıştı. Gözleri ışıl ışıl sordu sorusunu:

-Sevgi, sevmek ne demektir?

Halasının suratı asıldı iyiden iyiye. Bu yaşta sevgi, sevmek de nesiydi? Bu kız öğrenip ne yapacaktı. Sorunun nedenini kendince düşünüyor, sebebini bulamıyordu. Suratı asıldı, nefesleri sıklaştı. Halasının bu durumu nedeniyle eniştesi de çekinip susmuştu.

-Sen ne yapacaksın bakim sevmeyi, sevilmeyi, sevgiyi? İstanbul’a bunları mı öğrenmeye geldin yani? Ne kadar ayıp ya!

-Ama hala…

-Sus bakim! Kızını dövmeyen dizini döver. Biz seni okula sevgiyi, sevgiliyi öğrenmen için mi yolluyoruz? Bil ki hepimizin umutlarını yıktın.

Kocası söz alacak oldu…

-Sen de arka çıkma şu kıza. Biz okusun diye yemek yaptırmıyoruz, temizlik yaptırmıyoruz. Ama şu öğrenmek istediklerine bak sen! Baba, sen de bir şeyler söylesene!

Dede yutkundu sadece. Gözlerini sabit bir noktaya dikti ve sustu.

5. bölüm sonu
Devam edecek…

Bir Dilek Dile Hayattan – 4

Derya kedi gibiydi. Dedesinin paltosundan kafasını çıkarıp ablasının hüzünlü haline bakıyor, dayanamayıp ağlıyor, gözyaşını dedesinin paltosunda kurutuyordu. Aslında o da acılar içinde kıvranıyordu bu zorunlu yolculuğa; ama ablasının hüznü çok daha fazlaydı. Dile kolaydı; bir hayat, bir geçmiş bırakıyorlardı geride.

Son korna sesiyle otobüsün ilk basamağında yerini almıştı Dilek. Hüzün gözlerinden akıyordu ve acısını yutkunuyordu otobüsün koridorunda ilerlerken. Babaannesinin yanına, cam kenarına geçti. Hemen yan hizasında da dedesiyle Derya oturuyordu.

Son dokunuş gibiydi ellerini camda gezdirmesi. Camdan sonrası; dışarıdaki su, taş, toprak, hava çocukluğunun anılarıyla dolu memleketti. Çocukluğunu bırakmıştı bu memleketin yoksulluk kokan taşlı ara sokaklarına ve genç kızlığa ilk adımlarını atmıştı bahçesinin mis kokulu goncalarında. Şimdi bir cam vardı kocaman sevgiyle bağlandığı bu şehirle arasında.

Elleri kaydığında fark etti otobüsün hareket ettiğini. Bir an fırlayacak gibi oldu yerinden; sonra oturdu. Sakinliği üstüne giyinip ısınmaya çalıştı. Bakan her bir çift göze yetişip veda etmeliydi artık. Arkadaşlarına tek tek bakıyordu. Son anda gördü Hıncal Öğretmen’in başparmağını havaya kaldırıp başarı dilediğini. Her zamanki gibi dik ve karizmatik bir duruşu vardı.

Sallanan eller kayboldu birden. Otobüs otogardan çoktan uzaklaşmıştı.

***

Bütünlüğü korumak gibiydi eğitimci olmak. Hemen dağılmadı yolcu etmeye gelenler. Öğretmenleri öğrencilerine dönerek, bu tutkulu davranışlarından dolayı teşekkür edip bir aile olduklarını tekrar tekrar anlatıyorlardı. Onlar Dilek’in sadece bedenini yolcu etmişlerdi. Sıcak sevgisi yüreklerinde baki kalacaktı ve her zaman bu sevgi ile anıp hatırlayacaklardı Dilek’i.

Hüznün bitmeyeceğini anlayan Hıncal Öğretmen, kendisi de hüzünlü bir ifadeyle öğrencilerine ve öğretmen arkadaşlarına döndü:

-Hadi bakalım. Sevgimizi bir kez daha üfleyip ve hiç unutmamaya karar verip evlerimize gidelim. Biliyorum ki hiçbirimiz unutamayacağız Dilek’i. Ancak biliyoruz ki, hayat işte tam da bu!

***

Dilek ilk defa yolculuk yapmıyordu; ama ilk defa başka bir yaşama doğru gidiyordu. Tanımak için etrafına bakıyor, her geçtiği yerin geride kalacağını hesap ederek gideceği yeri ve başlayacağı okulunu merak ediyordu.

Yol boyunca anılarıyla baş başa idi. Voleybol takımı, Hıncal Öğretmen’i, diğer öğretmenleri, arkadaşları, mahallesi, mahallesindeki insanlar, komşuları, evi, bahçesi ve bahçesindeki açan gülü… Tümü ile el ele, yürek yüreğe idi. Şu an neler vermezdi dedesinin “Hadi çocuklar iniyoruz ve dönüyoruz memleketimize” demesi için.

Hüzün kapladı ruhunu ve o hüzünlü ruhu yaktı tenini…

İstanbul’un ilk silueti göründüğünde kalp atışlarını hissetti. Kocaman bir şehirdi. “Taşı toprağı altın” derlerdi. O altını kendisi de bulabilecek miydi ki?

Otobüsün acı acı kornaya basmasıyla irkildi. Otogardan içeri giriyordu. Yol bitmiş ve dünyanın sayılı şehirlerinden birine gelmişlerdi. Bu şehir için nice şairler ne harikulade şiirler yazmışlardı ve artık kendisi de buradaydı. Belki de o güzel şiirlerin bir parçası olan güzellikti kendisi de. Derin bir nefes çekti…

Halası ve eniştesi karşıladılar. Sarılmalar, kucaklaşmalar, hasretle bakan gözler sanki bir seremoni idi.

Kızlar artık halalarının evine, anne ve babası da kızlarının evine kavuşmuşlardı. Soba yanıyor, çay suyu kaynıyordu. Herkes bulduğu yere oturdu. Birbirlerine bakıyorlardı. Derya ise dedesi tuvalete girdiği için, tuvalet kapısına yakın bir yerde bekliyordu dedesinin çıkmasını. Dilek de keşfeden gözlerle etrafı inceliyordu.

Halasının iki oğlu vardı. Onlar da uykudan uyanıp “Hoş geldin” sohbetine katıldılar. Babaanneyi yolculuk yormuştu. Divanda köşeye yastıklar ekleyerek oturtuldu.

Dilek halasına yardım için yerinden kalktı ve masayı hazırladılar. Eniştesi dünya iyisi bir adamdı. Merhametli ve çok da zekiydi. Çocuklarıyla birlikte, eşinin ailesini sevgiyle karşılamış ve onlara hürmetle hizmet ediyordu.

***

Ertesi gün, yeni güne gözlerini İstanbul’da açmıştı Dilek. Hemen o gün, ilk kayıt için Edirnekapı Sultan Ahmet Kız Lisesine gidip kayıt ettirdiler. Artık yeni okulu belliydi. En azından adını öğrenmişti. Bakalım yeni okulunda neler bekliyordu O’nu? Edirnekapı’dan Fatih’e inip biraz gezdiler sonrasında ve halasıyla alış veriş yaptılar.

Çok büyüktü İstanbul… Geze geze bitmeyen köşeleri, uzun ve yeni yollara açılan caddeleri vardı. Ne tuhaftı… Bu kadar mı büyüktü caddeler ve hikâyelerin canlı bomba gibi yürüdüğü bedenler. Hayatın sunduklarında saklıydı burada insanlar. Oluşturmaya çalıştırdıkları kişilikleri arasındaydı kendi hayatları da. Ellerindeydi bazı tercihleri. Yakalarlarsa güzellikleri ne ala, yakalayamazlarsa da hayat çok ama çok kısaydı…

4. Bölüm Sonu
Devam edecek…

YAKIP TA GEÇTİN

Gezdiğin yollarda seni aradım
Gönül dostlarına hep seni andım
Bu kara sevdaya bir ben mi yandım
Şu sıla hasreti ölüm fermanım

ÖYLE BİR ADAM

Böylesi üzülmez hiç yıkılmazdım
Beni can evimden vurdu bir adam
Her güne dertleri hüzün katmazdım
Ömrümden yılları sildi bir adam

İsmini anarken dua misali
Her yerde karşımda onun hayali
Canımı uğruna adadım sanki
Her gece düşüme geldi bu adam

Neşeli günümdü ateşe kardı
Bir anda içimde volkan patladı
Ne sahte sevgiymiş canımı aldı
Kalbime hançeri vurdu bir adam

Yetecek sanırdım kalbinde olan
Şarkımız çalınca çıldırdım o an
Yoluna başımı vermiştim inan
Karşıma geçip te güldü bir adam

Nicedir ilgisiz beni yok sayar
Gördüğüm hakikat kalbimi oyar
Çekilen çileler kadermiş sayar
Canımdan bir canı aldı bir adam

Yürekte saklayıp sahip çıkana
Marifet mi ele sır anlatmana
Secdede Allaha her yakarışta
Cehennem ateşte kalmış bir adam

İstersen af dile ister diller dök
Diz çöküp yalvarsan asla affım yok
İstersen yuvamda duvarı yık dök
Canımdan bir canı çaldı bir adam

Nedense yüreğim artık yanmıyor
Dostlara yazdığı kalbi deliyor
Yalanla gerçeği şeytan kovuyor
Kalbimin içinde öldü bir adam

Hanife Küçük
www.kafiye.net

AĞLASIN KALDIRIM UTANSIN SOKAK

Her çocuk, günahsız gelir dünyaya.
Sonraları başlar korkulu rüya.
Bir izbe, bir metruk, bir kuytu veya,
Bir köprü altında,elinde tiner;
Dünyası boşlukta döner ha döner.