Kafiye.Net

HÜZÜN YAĞMURU

Sensizlik yağıyor bu gece şehre
Artık hakim olamam seven gözlerime
Karanlıklar çöküyor ayaz bedenime
Aşkı kavuruyor hüzün yağmurları

Makyaj kapatamıyor artık içimdeki yara izlerini.
Tıka basa dolup taştı anı dolu sandığım.
İçinde çocukluğum bas bas bağırıyor. 
Susturmaya çalışıyorum ağzını tutup ellerilmle, 
Susturamıyorum…

KIRGIN SARI HÜZÜNLERİM

Mayalar çalıyorum inatla mutluluk denizine.
Tutturamıyorum.

Tam vuslat öptü derken alnımdan,
Hasret, bûseler konduruyor yanağıma . 
İçimi ürperten ellerine 
Dokunamıyorum. 

Dönüp duruyorum dolap beygiri misaâli
Kısır döngü çemberimde 
Yolum varmıyor yollarına 
Ulaşamıyorum

Bir sensiz, sessiz, sedâsız .
İçimde tavan yapıyor çığlıklarım.
Duymuyor kimsecikler. 
Yokluğun çomak sokuyor arı kovanı yüreğime.
Sayfalara darmadağın saçılıyor mısralar.
Geceler acıyor halime .
Ve ben 
Yalnızca ağlıyorum

Alnımın perçemini çekip durma be kader.
Zaten İsmâîlî bir teslimiyetle,
Uzattım boynumu ellerine.
Sitemim sana deği,l
Seni yazana arz u hâlim…
Ne olur!
Ulutma kurtlarını kekik kokan dağlarımda .
Bir bahar poleniyle dölle umutlarımı.

Sana değil!
En yüksek makamadır yakarışlarım.
Duyar sesimi dilerim kalbimin en k/öz yerinden.
Bilirim bir tek O anlar halimden .

“Kelebekler kadar bir mutlu olabilsem” derim.
Serzenişlerim neşeli çığlığımla son bulsa.
Kırgın sarı hüzünlerim inşirâhı koklasa artık.
Dolsa içimin eksik olan Sen yanı.

Ah bir sen derim bir sen.
Bir sen koklasan kalbimin ah kokan yerinden.
Baharı muştulayan gözlerinle, 
Kurşûni duvarlarım bahar yeşiline dönse.
Ebem kuşağım rengarenk ışıklar saçsa yüzüme 
Kesilse ah bir, sesi soluğu tiranların”
Der, ağlarım Arş-ı A’lâ’ya

Ah travmatik sancılarım; 
Darbe vurmayın kalbimin en k/öz yerine.
Sen de durma. 
Nazlı nazlı yelken aç metaforik beyaz gemim 
Yüz git umarsız, salına salına .
Demir at şiirlerimin düş evrenine…
Sevim Çiçek Karadeniz 
29.5.2014
16:43
www.kafiye.net

NASIHAT

O’na kul ol ki, O da olsun sana kefil
Pusulan olsun şu kutlu söz: Hasbunallâhu ve ni’mel vekîl

GÜL KOKULUM

Bilsen nasıl mahzundur seni yazmayan kalem 
Hasrettir nur deryana kelamlar gül kokulum 
Hem yetim hem öksüzdür seni anmayan alem 
Boynu bükük dökülür selamlar gül kokulum

YAŞIYALIM

GÜLÜM, ŞİMDİ BAHAR, YAZDI
TANRI SENİ BANA YAZDI,
ÖMÜR KISA ZAMAN AZDI.
DEME BANA DUR BAKALIM,
AŞKIMIZI YAŞIYALIM.

Şermin İplik’i Takdimimdir

Şermin İplik’le tanışalı birkaç yıl oldu. Fakat sanki uzun yıllardır aşina gibiyiz onunla. Ben onu çok sevdim. O da beni sevmiş olmalı ki gece gündüz hep yanımda… İzin almadan, haber vermeden çat kapı gelir aklımın, kalbimin ve evimin en müstesna köşesine postu serer. Çekip giderken de öylesine habersizdir. Sessizce çekilir gider. Masallardaki aniden ortaya çıkan, bir sis gibi kayboluveren perilere eş bir hâli vardır.

Önemli oranda tuhaf bir kadın o… Dış görünüşünde ya da tavrında, tarzında değildir farklılığı. Sokakta karşılaşsanız onunla pek de sıra dışı bulmazsınız kendisini. Kıyafetleri oldukça sıradan, konuşmaları sakin ve dikkat çekicilikten uzak, asla yükselmeyen hatta monoton sayılabilecek bir ses tonu var, saç rengi tam da buğday rengi tenine uygun yani hep kahverenginin tonlarına boyalı…

Dostum olabilir mi acaba o benim? Bu soruya aslında hiç mi hiç gerek yok. Çoktan oldu bile. Zararsız hatta faydalı bir dost bulduğum görüşündeyim. Onunla ilk tanıştığımda sakin ve edalı bir hâl ile “Yine yaz geldi, yine yaz geldi.” tekerlemesini söylüyordu gece gündüz. Meğer bizimkinin gönül gemisi her yaz depresyona yakın bir limana demir atar, hemen hemen bütün günlerini orada geçirirmiş. Soğuk kış ayları boyunca özlemle beklediği bu alımlı mevsim gelince tarifi imkânsız ve nedeni belirsiz bir boşluk hissine kapılırmış. 

Bugünlerde de “Yine yaz bitiyor, yine yaz bitiyor.” demekle meşgul. Yaz geçiyor diye hüzne mi kaplıyor ne? Doğrusu anlayamadım. Sonbaharın gelişi İzmir’de ağustos ayının ortalarından itibaren esen bir rüzgârla kendini gösterir. Mevsimlerin resmigeçidine duyarlı ruhlar bu rüzgârla birlikte hazan hüznüne kapılır gider. İşte Şermin de meğer bu rüzgârdan nasibini alanlardanmış.

Pek alıngandır Şermin Hanım. Belli etmez ince bir hastalığı anımsatan alıngan yanını kimselere. Her söze gülüp geçtiğini, hiçbir ağır davranışa kalbinde fazlaca yer vermediğini zanneder çevresindekiler. “Ah sen ne ikiyüzlü şeysin.” derim bazen onun iki yüzüne karşı. Bana da güler geçer her ikisi de. Fakat gözleri ele verir bu sözden alındığını. Ne yapalım yani o da bu kadar gizlemeye çalışmasın aklına gelenleri, kalbine değenleri… Söyleyi söyleyiversin dilinin ucuna gelip de sadece kendisini yakan sözleri. Bak işte o zaman mevsimlerin gelip geçmesi de akşamların sessizce şehrin üstüne çökmesi de onu fazla alakadar etmez. Şen şakrak bir kadın olup çıkar, sıkıcı ve füme rengi elbiselerinden sıyrılarak.

Pek bakımlı bir kadın değildir çoğu zaman o. Onun için bakım, tırnaklarını düzenli olarak kısacık kesmek, saçlarını temiz tutmak gibi basit fakat elzem ayrıntılardan ibarettir. Ayda yılda bir kere kuaföre gider. Belli bir kuaförü de yoktur hem. Yolda yürürken gördüğü bir kuaföre dalıp ona emanet edebilir çok sevdiği kestane rengi uzun saçlarını. Sonra kötü bir kesime maruz kalınca da günlerce başımın etini yer. Kaç kere söyledim oysa ona “Tanımadığın, hünerinden emin olmadığın kuaförlerle işin olmasın.” diye. Dinleyen kim? Canı sıkkın olduğu bir gün yine dalmış önüne çıkan ilk kuaföre. Bu kuaför de güzelim saçları bir cellât acımasızlığıyla kesip biçmiş. Aynaya baktığında ağlayası gelmiş dünya inatçısı Şermin Hanım’ın. Fakat ne kavga etmiş, ne sitemde bulunmuş ne de içindekileri dökebilmiş ortalık yere biçare dil fukarası… Dolmuşa bindiğinde dolmuştakilerin saçlarına bir bakışı varmış. Ne zaman bana anlatsa gülmekten ölesim gelir. Sonra ne mi olmuş? Başka bir kuaförde subay tıraşı kadar kısa kestirip saçlarını öyle kurtulmuş görenlerin garipsediği görüntüden. 

İlk tanıştığımız zamanlarda yeni bir sevdaya tutulmuştu. Bu sevdanın içeriği kendisine yepyeni kıyafetler, yepyeni takılar almaktan oluşuyordu. Koskocaman sayılabilecek bir ömrü kendisi için fazlaca alış veriş yapmadan geçirdiği için; elle tutulur, iltifata layık bir takı ve kıyafet zevki de yoktu. Aldığı şeyleri bana gösterdiğinde bazen ağız ucuyla “Güzel, yakıştı bunlar sana arkadaşım” derdim. Bazen de dürüst davranıp “Allah aşkına çok aradın mı bunları?” diye sorardım. Neyse bugünlerde ne takı ne de kıyafet alıyor kendisine, durgun günlerini yaşıyor yine.

Fotoğraflarına baktım geçen gün. Yüzlerce fotoğraftan neredeyse hiçbirinde gülümsememiş. Sanki hiç keyifli gün yaşamamış. Zannedersiniz ki Karadeniz’de gemileri batmış. Bu durumun nedenini sordum. Gülümsedi. “Zaten fotoğraf çekilmekten hoşlanmam, hele hele boşluğa bakıp da gülmek hep anlamsız geldi bana.” dedi. Çok yakın birkaç dostuyla belli ki çok eğlendiği günlerde göstermiş dişlerini sadece. Galiba bunlar da refleks halindeki pozlardı.

Onu küstürmek çok zor, neredeyse imkânsız… İnsanları hayatından kolayca silemediğinden bahseder sık sık. En büyük problemleri çıkaran kişilerin bile haklı yönlerinin olması ihtimali onu bu tercihe itmiş, anladığım kadarıyla. “Kimi dinlesen” diyor “Davasında haklı. En iyisi davalık bir hâle düşmemek… Bu da olamayacağına göre bütün davaları burada görmeye, birilerini mahkûm edip birilerini aklamaya gerek yok.” Onu gördüğümde sırtı abalı, eli asalı eski dervişleri hatırlarım. Elsiz, dilsiz ve gönülsüz bir mahlûktur gibime gelir Şermin Hanım… Fakat aslında her fani gibi eli, dili ve gönlü var onun. Hem de her birinden çok korkar.

Kendisini özellikle son birkaç yıldır çok güzel bulur. Onu sık sık herhangi bir vitrinin önünde endamını seyrederken yakalarım. Onun kadar iddiasız görünümlü bir kadının kendisini böylesine güzel bulmasını anlamakta güçlük çekerim doğrusu. Keyfi yerinde olduğu günlerde aynanın karşısına geçip “Bugün ne kadar da güzelim” der. Sanki aynaya baktıkça hatırladığı biri var onun hatırlayışlarından habersiz, aslında kendisinin değil onun hayranı.

Ev işlerini hiç sevmez Şermin Hanım. Dünyanın bahanesini bulur evin içinde işe bir türlü başlamamak için. Çocukluk yıllarında annesi onu ev işlerine alıştırmak için az uğraşmamış. Bu uğraşılarla kuytu köşelere çekilerek, eğer sıkıya gelirse “Bana yazık değil mi? Baksana ne kadar da zayıfım.” diye gözyaşı dökerek başa çıkarmış hep. “Çocukken bir komşu kızı vardı. Benden yaşça küçük olduğu halde pek çalışkan, ev işlerinde maharetli bir kızdı. Annem onun marifetlerini gördükçe beni sıkıştırırdı. Benim de içimden o kızı bir yerlerde sıkıştırıp dövmek gelirdi. Şimdi o kız oldukça iyi bir ev hanımı. Bana gelince hâlim meydanda” der. Öğrenciyken dersim var, çocuklar küçükken bırakmıyorlar ki iş yapayım, yaz gelince hava çok sıcak, kış gelince üşüyorum, ilk baharda bir kırıklık var üzerimde, sonbaharda canım çok sıkılıyor… Eşinin yerinde olsam ben de şikâyet ederdim büyük bir ihtimal ondan. Başka o kadar çok problemi ve kaprisi var ki sayılamaz…

Bazen de kendisiyle dalga geçer. Herkesten önce, herkesten fazla bulur kendi açığını. Bunu dile getirip güler kendi hâli pür melaline… Fakat başka birisi aynı işi yapsa izin vermez ona. Nefsi müdafaada bulunur hemen. Sosyal bir karakter edası vardır. Oysa içekapanık her zaman. Herkesle anlaşıyora benzer oysa herkesi başı götürmez. Gerçekten anlaştığı insan sayısı oldukça azdır. Hatır gönül bilir bilmesine ya. Formalite ziyaretlerden de pek anlamaz. Hoş, istese de vakti yoktur bu tür işlere… Her zaman seyrü sefer hâlindedir zira.

Para işleriyle başı hiç hoş değildir Şermin İplik’in. Öyle çok alış veriş yapmasa da ekonomik dar boğazdadır bu yüzden çoğu kez. Allah’a şükrettiği en önemli nimetlerden birisi para ile ilgili bir mesleğe sahip olmayışıdır. Kolayca kandırılıverecek, söylenenlere hemen inanıverecek bir insan görünümü vardır. Oysa o hep pusudadır. İnsanlara kolay kolay güvenmez. Bu yüzden dedikodu bile yapmaz. Yerin kulağı olduğuna, Söylediği sözün muhataplarının görünenden daha çok sayısı oluğuna inanır.

Şermin İplik’i tasvir ettikçe beni tanıyanlar “Kendisini anlatıyor ya Hu!” derler. Fakat inanın ki ben değilim o. Dedim ya birkaç yıl önce tanıştığım ve çok sevdiğim bir kadındır kendisi, o kadar. Neredeyse sürekli bir arada olmamıza, birçok yönümüzle birbirimize benzememize rağmen hâlâ sizli bizli konuşuruz onla. Günün saatlerine, müsait olup olmayışıma bile aldırmadan kapımda beliriveren bu kadına nedense bir türlü “sen” diyemedim. O da bana diyemedi doğal olarak. Bazen elaya çalan kahverengi gözlerinde bu resmi seslenişlerin hüznü belirir. Dile getirmez yine de aslında oldukça doğal olan duygusunu. Her zaman olduğu gibi kaçak dövüşür.

“Doğal bir kadın, içi dışı bir” derler onun için. Oysa ne sır küpü kadındır o. Hiç kimse ondan esrarlı işler beklemez. Kim ihtimal verir sırmalı gönül sandığının derinliklerinde sırrı bozulmamış gümüşten bir aynasının olduğuna. Bu aynaya ara sıra bakıp yine kendisini gördüğüne. Sudaki yansımasına âşık olan Nergiz çiçeği gibi aynadaki suretine meftun olduğuna. Onu başkası zannedip karşısında binlerce dil döktüğüne. Zaman zaman aynanın taa içinde nefessiz kaldığına… Peki ben bütün bunları nereden mi biliyorum. İlla her sırra bir şahit lazım ya! İşte Şermin Hanım’ın şahidi de benim. Sırrını açık ettiğimi duymasın sakın ha… Bilirsiniz sırrı ifşa katle vacip bir suçtur… Onun beni katletmesi de ancak güzel kalbinden atmasıyla tecelli eder. Onsuz benim halim nice olur?

Ne olursa olsun günün birinde eğer elim erer de bir roman yazarsam kadın kahramanımı aramayacağım. Şermin İplik’ten uygununu mu bulacağım. Sohbeti bol bir ahbabımdır kendisi. Yedi sülalesinden, bütün hısım akrabalarından, dost ve aşinasından da söz etti kendi hayat hikâyesini anlatırken. Yeter ki anlattıklarını unutmayayım, oturup yazması kolay…

Hatice Eğilmez Kaya
www.kafiye.net

EY ŞEREFLİ MİLLETİM

/Yazık, dara düşünce şerefli koca millet
Tarih bile ağladı reva mı bunca zillet?/

BAYRAK SEVGİSİ

Serkan eve geldiğinde nefes nefese kalmıştı. Bunu fark eden annesi sordu:
-Bu telaş da ne böyle?
-Ödevim var anne, ödevim…
-Ödevinin olduğu diğer günlerde hiç bu kadar telaş yaşadığını görmemiştim. Bu farklı bir şey olsa gerek.
-Öğretmenimiz, “bayrak sevgisini en güzel kim anlatırsa ona bir ödülüm olacak.” dedi. Yani bu bir yarışma…
-Bak, şimdi ben de heyecanlandım. Umarım en güzel anlatan sen olur, ödülü de sen hak edersin.
-Ben ödül istemiyorum ki. Öğretmenime de söyledim bunu. “ Mehmet Âkif Ersoy, İstiklâl Marşı’mızı yazma yarışmasına, dereceye girenlere ödül verileceği için katılmamıştı. O, bu kadar önemli bir eseri yazma karşılığında ödül kabul etmediyse, ben de bayrağa duyduğum sevgiyi ödül karşılığında yazamam. Böyle bir şeyi kendime yakıştıramam. Bayrağımız uğruna canını veren atalarımızın manevî huzuruna çıkmaya utanırım. Türk çocuğu olduğum ve bununla gurur duyduğum için anlatacağım, dedim. Öğretmenim de:
“Asil bir Türk çocuğu da böyle düşünür ancak.” dedi ve yanaklarımı okşadı.
-Aferin yavrum! Sana yakışanı yapmışsın.
-Nasıl başlasam acaba? Şiirle mi başlasam? Yoksa önce içimden gelenleri mi yazsam?
-İstersen önce yemeğini ye, sonra düşünür ve yazarsın.
Serkan, okul kıyafetlerini nasıl çıkardığının, elini yüzünü nasıl yıkadığının farkına varamayacak kadar heyecanlıydı. Yemeğini bir çırpıda yedi ve odasına çekildi. Odasına giderken:
-Anneciğim lütfen televizyonun sesini fazla açma, diye tembihledi.
-Hiç merak etme. Ben televizyonun sesini değil, kendisini bile açmam, dedi annesi.
Odasının penceresinden karşı tepelere baktı bir süre. Sonra çantasından defterini, kalemini çıkardı. Odasının duvarında asılı duran Türk bayrağın karşısına geçti ve sesli olarak İstiklâl Marşı’nın tamamını ezbere okudu. Ardından Arif Nihat Asya’nın “Bayrak” şiirini de ezbere okudu. Bir duygu seline kapılmıştı. Gözlerinden akan yaşlara engel olamıyordu. Çalışma masasına oturdu, içinden geldiği gibi yazmaya başladı:

Dedem kanını verdi,
Amcam canını.
Cephelere mermi taşıdı ninem.
Hazırladılar bizim için yarını.
Yarınlarımızdan endişe duymadık böylece.
Geçmişimizle övündük.
Tarihimizle bir dağ kadar,
Yüce göründük.

Yüreğinden kopup gelen bu mısralara yenilerini ekledi:

İlk gördüğüm,
İlk tanıdığım,
İlk sevdiğim…
Vatanım kadar kutsal bildiğim,
Yüreğimi önüne serdiğim,
Uğruna canımı verdiğim,
Ve hep yükseklerde gördüğüm,
Anlı-şanlı bayrağım!
Ayına kurbanım.
Hilâline kurbanım.
Bayrağım ben sana kurbanım.

Kalemini bıraktı, yazdıklarını okudu. O kadar dolu olmasına rağmen, heyecanına yenildiğini düşünüyordu. ”Daha güzel, daha güzel anlatmalıyım” dedi sesli olarak.
İnsan sevdiğini yüreğinde taşırdı. Öyleyse daha da yürekten olmalıydı yazdıkları.

Yüreğimi ikiye böldüm öğretmenim.
Yarısına vatanımı,
Yarısına bayrağımı koydum.
Ne vatanım bayraksız olur,
Ne bayrağım vatansız olur,
Ne de ben onlarsız olurum.
Ben bayrak olurum öğretmenim.
Ben bayrak olurum…

Son mısralarını daha çok beğendi. “Yarın, benim yazdıklarım da panoya asılacaklar arasında olmalı.” diye geçirdi içinden. Yüreğindeki bayrak sevgisini herkesle paylaşmak istiyordu çünkü. Defterini kapattı, çantasına koydu. Çekmecesini açarak özenle sakladığı Türk bayrağını da aldı, katlayıp çantasına yerleştirdi.
Ertesi sabah koşar adımlarla gitti okula. Uça uça, zıplaya zıplaya… Bazen taşlara takıldı ayakları. Sonunda düşmeden okuluna gidip sınıfına oturmayı başardı.
-Günaydın, dedi öğretmen.
Bütün öğrenciler karşılık verdi:
-Günaydın öğretmenim.
Serkan, sırasında sürekli hareket halindeydi. Heyecanını bir türlü yenemiyordu. 
-Evet, çocuklar! Şimdi yoklamayı yapacağım. Yoklamanın ardından ne var, biliyor musunuz?
-Yarışma var öğretmenim! diye bağırdı bütün öğrenciler.
Öğretmen yoklamayı yaptıktan sonra:
-Peki, yazdıklarını önce kim okumak ister? diye sordu.
Serkan hariç, sınıftaki bütün öğrenciler parmak kaldırdı. “Ben, ben” sesleri doldurdu sınıfı. Bu durumun farkına varan öğretmen: 
-Serkan bu yarışmaya katılmayı en çok isteyenlerden biri sendin. Görüyorum ki, parmak kaldırmıyorsun. Oysa en önce senin parmak kaldıracağını düşünüyordum, dedi.
-Şey… Öğretmenim… Bayrağımıza layık bir yazı yazamamış olmaktan korkuyorum da…
-Ben seninle aynı fikirde değilim. Bayrak sevgisini dile getiren çok güzel cümleler yazdığından eminim, dedi öğretmen.
-Tamam, öğretmenim, o zaman ben de okumak istiyorum, dedi heyecanlı bir ses tonuyla.
Öğrenciler sırayla bayrak sevgisini dile getiren yazılarını okudular. Hepsi de gurur verici cümleler yazmıştı bayrak için. Öğretmen:
-Serkan, şimdi de senin yazdıklarını dinleyelim, dedi. 
Serkan, hızla çarpan kalbinin sesini duyuyordu sanki. Elini göğsüne götürdü, derin bir nefes aldı ve yazdıklarının hepsini okudu. Sınıf arkadaşları onu dikkatle dinleyip alkışladılar. Sonra akşamdan çantasına yerleştirdiği bayrağı çıkararak öptü ve öğretmenine uzattı:
-Öğretmenim, bu bayrağı size hediye etmek istiyorum, dedi.
Öğretmen çok duygulandı. Bayrağı Serkan’ın elinden alırken gözlerinden akan yaşlar Serkan’ın yanaklarını da ıslattı. Hep birlikte Arif Nihat Asya’nın “Bayrak” şiirini okudular.
Sonra öğretmen, en güzel yazısıyla Serkan’ın şiirlerini tahtaya yazdı.
-Herkes bu şiirleri defterine geçirsin. Yarışmamız sonuçlandı. Hepiniz birinci oldunuz, dedi ve ödül olarak da bütün öğrencilere, üzerinde Türk bayrağının ve Atatürk resminin iç içe bulunduğu birer rozet dağıttı.
Serkan gözünün içine bakan öğretmenine:
-Öğretmenim, bu ödül alınır işte! dedi. Öğretmeninin uzattığı rozeti alarak yakasına taktı.
O gün, minik yürekler; vatan, millet, bayrak aşkıyla dolup taştı. O gün bütün çocuklar bayraklaştı

Ülkü Duysak
www.kafiye.net