şiir. öykü, makale, deneme, tiyatro, masal, fıkra, anı, sohbet, röportaj yazılarının yayınlandığı uluslara arası yazar ve şairlerin katılım gösterdiği edebiyat sayfasıdır. Uyum platformudur.
Melek KIRICI Kategoriler
Bir Dilek Dile Hayattan – 8
Yakın tarihte okullar arası voleybol turnuvası yapılacaktı. Okulda turnuvaya hazırlık için sürekli idmanlardaydılar. Bu yüzden de eve daha yorgun geliyordu Dilek. Öyle bile olsa tüm sorumluluklarını başarıyla tamamlıyordu. Hem yaşantısını düzgün ilişkiler içinde muhafaza ediyor, hem de becerilerini hızla geliştirip başarılara yeni imzalar atma yolunda ilerliyordu.
Bir Dilek Dile Hayattan – 7
Vakit gece yarısına yaklaşsa da Dilek’in uykusu gelmiyordu. Yazdığı kompozisyonla o kadar mutlu olmuştu ki… Kalemin gücüne inanmıştı. Memleketindeki öğretmenleri bunu o kadar güzel aşılamışlardı ki genç kıza…
Daldı Dilek geçmişe. Hüzün dolu bir zamana yolculuk gezintisindeydi. Düşük voltajlı ampulün loş ışığı da uygundu aslında bu yürüyüşe. Belki de o loş ışık sürüklemişti genç kızı böyle bir gezintiye.
Bir Dilek Dile Hayattan – 6
Dilek çok üzgündü belli etmemeye çalışsa da. Tüm aile üzgündü aslında. Belki gariptir; ama en fazla üzgün olan da Dilek’in halasıydı. Çok sevdiği, üzerine titrediği, okuması için adeta savaş verdiği yeğenini korumak adına üzmüştü. Üzdüğü sadece Dilek de değildi aslında. Oğluna karşı sert ve otoriter olan dede, torunlarına laf söyletmezdi asla. Burada susmuştu oysa… Susmazdı aslında; ama kızı bile olsa damadın evi idi. Ne diyebilirdi ki. Yutkunup kalmak zorundaydı.
Bir Dilek Dile Hayattan – 5
Dilek saygılıydı ve hizmeti çok severdi. İçinde çığlık çığlık biriken enerjisini, çoğu zaman zapt edip bulunduğu ortam ve yaşantılara göre kontrol etme olgunluğuna sahipti. İçinde bir çocuk vardı birçok insan gibi. Bu çocuk O’nu ilerleyen yaşlarında da canlı tutacaktı.
Bir Dilek Dile Hayattan – 4
Derya kedi gibiydi. Dedesinin paltosundan kafasını çıkarıp ablasının hüzünlü haline bakıyor, dayanamayıp ağlıyor, gözyaşını dedesinin paltosunda kurutuyordu. Aslında o da acılar içinde kıvranıyordu bu zorunlu yolculuğa; ama ablasının hüznü çok daha fazlaydı. Dile kolaydı; bir hayat, bir geçmiş bırakıyorlardı geride.
Bir Dilek Dile Hayattan – 3
Artık sınıfta sıralar boşalmıştı. Herkes etrafına toplanıp, öperek yerini bir diğer arkadaşına bırakıyordu. ‘Mektup yazmayı unutma, muhakkak haberleşelim.’ dilekleri hepsinin ağzındaydı.
Hıncal Öğretmen elinden tuttu, diğer öğretmenlerle birlikte öğretmenler odasına götürdü çok sevdiği öğrencisini. Dilek’e güzel dilekler orada da devam etti. Hıncal Bey, kenarda duran iki poşeti Dilek’e uzattı. Tüm öğretmenler, bu ümit vadeden genç kıza bakıyordu duygusal gülümsemelerle…
Bir Dilek Dile Hayattan – 2
O çok sevdiği öğretmenlerine ve arkadaşlarına bunu nasıl söyleyecekti? Gençliğin ödünç sevinci birkaç yaprak gül gibiydi.
Bahçeden topladığı gülleri hem sınıfında hem de öğretmenler odasında vazolara yerleştirdi. Bugün mühim bir haber verecekti. Daha önce hiç başka bir şehre gitmemişti. Sevdiği, tertemiz anılarının yaşandığı yerlerdi buralar ve sınırları içinde kalan alan hep buralarda olacaktı.
Bir Dilek Dile Hayattan – 1
Kendi dünyası dışında ne olursa olsun, her zaman yüreğinde inşa ettiği sakin ve huzurlu bir sığınağı vardı O’nun. Etrafın olaylar karmaşası içinde çalkalanması fark etmezdi Dilek için. Karmaşada sadece görüntüsünü bırakır, asıl Dilek’i o sığınakta korumaya alırdı.
Müthiş bir özgüven duygusuna sahipti. Öyle böyle bir güven değil; çok değişik bir duyguydu bu. Kendi oluşturduğu; koruyucu, kalın bir kabuktu belki.
Susarsan Beni Duyabilirsin-Son
Derinden gelen bir zil sesi kulakları tırmalıyordu. Epeyce çaldı ve sustu. Pelin duymuş; ama kolunu uzatıp telefonu alamamıştı. Ne olduğunu bile tam anlayamamıştı hatta.
Beş dakika kadar geçti ve tekrar aynı zil çaldı. Gözlerini açtı Pelin. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Hala Tarık’ın söylediği o sözde idi. ‘İşte kadın böyle olur…’ sözü kulağında çınlıyordu Pelin’in. Ayşe için bu lafı söylemişti ha Tarık!
Susarsan Beni Duyabilirsin-2
Sabah saat sekizi çeyrek geçe uyanmıştı Pelin. Hala mahmurdu. Gerindi bir süre. Birden aklına mesaisinin saat dokuzda başlayacağı geldi. Tarık’a doğru döndü; o da mışıl mışıl uyuyordu. Oysa aynı saatte başlıyordu mesaileri. Kendisi fırladı yataktan. Lavaboya gidecekti ki; kocasını da uyandırması gerektiğini düşündü. Sertçe sarstı birkaç kez. O da homurdanarak gözlerini açtı.
