YÜREĞİN YANSIN

Her, iki cihanda, yoktur hiç yerin.
Gönlümde açtığın, yaram çok derin.
Sen, derinden yaktın, yaktı gözlerin.
Taşa dönmüş kalbin, dil nasıl ansın.
Ömrümü tükettin, yüreğin yansın..

VERMEK LAZIM

Edep ağlar namus kızar
Bence ayar vermek lazım
Hep olanlar azar azar
Anca ayar vermek lazım

BU CAN BENDEN GİTSİN

Dedim ki o yar’a sen her şeyimsin
Bu can benden gitsin sen gitme benden
Dostlarım dışlasın felek kahretsin
İçimden kan gitsin sen gitme benden

Ne Desem

Bu nasıl acıydı aman yarabbi
Yüreğimi sızı aldı ne desem
Kara haber beni deldi yarabbi
Her acı bizleri buldu ne desem

AY GÜNEŞE TESLİMDİ 7. BÖLÜM

Suya ilk atlayan ben oldum. Buz gibiydi deniz suyu. Dupduru çeşme suyu idi sanki… Kıvrılan vücudumu yukarı doğru çevirdiğimde, Mustafa’nın yüzü ile karşı karşıyaydım. Değdim değecektim, öldüm ölecektim… “Su çok güzel!” diye bağırdım, havayı ciğerlerime çektiğim anda.

-Biliyordum burayı seveceğini. Bak daha nerelere getireceğim… Seni sevdiğin her yerde görmek ve hep yanında olmak istiyorum.

Sustum… Sustuk…

Kahvaltıya geçtik kamaraya. Masamız harikaydı. Köyden taze toplanmış domates, salatalık, biber, beyaz peynir, üzerinde halis zeytinyağı gezdirilip kenarında zeytin yaprağıyla zenginleştirilmiş, oraya özel siyah yeşil zeytin… Taze demlenmiş çay ve simitlerimiz ve ekmeğimiz de eksik değildi. Harika bir kahvaltıydı. Gerçi öğlen olmuştu; ama olsun.

Teknenin kaptanı bize tüm sahili gezdiriyordu. Ara ara atlayıp, yüzüp, kaldığımız yerden devam ettik. Akşamüstü olduğunda sordu:

-Geceye devam edelim mi teknede?

-Evet!

Ah daha neler söylemek istemiştim. Kaptanın yanına gidip siparişler verdi; taze balık başta olmak üzere. Birçok yiyecek içecek almıştık tekneye.

Akşamın kızılında balıkları mangal için hazırlarken Mustafa, ben yüzmeye başladım. Onun beni izleyen gözleri hep vardı. Çocukken de vardı; ama benim gözlerim neden onu izlemeye başlamıştı? Dalıp çıkıyordum serin sulara, taklalar atıyordum. Kulaç atmayı yeni öğrenen çocuklar gibi bir ters, bir düz suyun sabrını zorluyordum. Mustafa seslendi:

-Hadi! Balıklar olmak üzere. Üstünü değiştir ve gel lütfen.

Masada yerimi almıştım. Her şey hazırdı. Servis açılmış, salata masanın tam ortasında yerini almıştı ve kadehler vardı. Hem de rakı kadehleri… Ama sadece onun tabağının önündeydi kadehler. Ben daha önce hiç alkol kullanmamıştım. Bu akşam ben de içmek istiyordum.

-Ben de içmek istiyorum rakı…

-Olur tabi… Nasıl istersen.

Bana da rakı kadehi koydu iki tane. Balıklarımız lüfer ve çipuraydı. Taze ve mis gibi, tabaklarımızda yerlerini aldılar.

Rakıları doldurdu Mustafa. Buz attı sonra.

-Hadi lütfen başlayalım…

-Servis tabaklarının yanında duran çatal ve bıçakları, balık yerken kullanmamı beklemiyorsun değil mi?

Gülümsedi…

-Tabiî ki beklemiyorum.

Parmakları lüferle buluşmuştu bile. Aman Allah’ım böyle bir lezzet var mıydı dünyada? Denizin ortasında, gün batımında taze balık ızgara ve Mustafa… Rakı kadehini kaldırdı ve o derin bakışlarıyla yüreğime dalarak:

-Sen güzel kız! Sen her zaman benim hayatımda olmalısın. Şerefine, güzelliğine kaldırıyorum kadehimi.

Elimde bardağım gülümsedim ve bir yudum aldım. Biraz acı gibiydi boğazımdan içeri süzülürken; ama kokusu tanıdıktı sanki. Deniz gibi, balık gibi, aşk gibi…

Kadehlerimiz bitmişti. “İkinci kadehi ister misin? Derken, bana o kadar yakındı ki; tenlerin değmeden de buluşabileceğine o an inanmıştım. “Evet” dedim, “İçmek istiyorum.”.

Güneşin kızılı çoktan terk etmişti tan yerini. Ay yusyuvarlak aydınlatıyordu masamızı, yüzümüzü, içimizi. Ne güzel bir geceydi. Susarak bu kadar çok şey konuşulur muydu? Ne güzel bir sohbeti bölüşüyorduk biz bu gece…

7. BÖLÜM SONU
DEVAM EDECEK

Melek KIRICI
www.kafiye.net

AY GÜNEŞE TESLİM6

Başımı kaldırdım ve aynı anda birbirimize aynı soruyu sorduk:

-Ne işin var burada?

Ben hemen ilk cevabı vermek istedim ve heyecanla tatil için geldiğimi söyledim. Sonra o bana bakarak “Bende” dedi “Bende…”.

-Nasıl bir tesadüftür bu? Seni gördüğüme sevindim; hem de çok sevindim.

-Hadi gel bir yerde oturalım sohbet edelim.

“Olur” anlamında başımı salladım ve yol boyu yürüyüşümüz devam etti. Bana subay okulunu başarıyla bitirip Ankara’da göreve başladığını, işini sevdiğini, babası ve annesinin de iyi olduğunu anlattı. Sesinin tonu ne kadar hoş geliyordu kulağıma ve ne kadar rahattı konuşurken. Son gördüğüm halinden bu zamana, çok olumlu değişiklikler olmuştu Mustafa’da. Hala oturmamıştık ve yürüyorduk. Yorgunluktan adım atacak halim kalmamıştı. Sahile doğru birkaç adım atıp, ikimizde ayakkabılarımızı çıkarttık. Sular alıyordu bu gece bedenimi saran tüm elektriği…

Bir hayli geç olmuştu. Ertesi gün ne yapacağımı sordu. Tekne turunu hatırladım ve “İstersen beraber gideriz.” dedim. Yarın erkenden almaya geleceğini söyleyerek beni otelime bıraktı. Yatağıma uzandığımdan sonrasını hatırlamıyorum. Ağlayan bir çocuğun sesiyle fırladım yataktan. Yan odadan geliyordu ses. Çocuk; “Gitmek istemiyorum anne; daha kalalım lütfen!” diye ağlıyordu. belli ki otelden ayrılıyorlardı.

Telefonun sesiyle irkildim. Ahizeyi kaldırdığımda, resepsiyonda ziyaretçim olduğunu söylüyordu bir ses. Hemen Mustafa geldi aklıma… Acele ederek, bir deniz çantası hazırladım. Yüzümü yıkayarak, saçlarımı tepede topladım ve aşağı indim. Mustafa “Günaydın, hadi gidiyoruz.” dedi ve telaşlı bir şekilde elimden beni çekiştirmeye başladı. “Dur! Dur! Yavaş ol lütfen!” diyordum; ama çok da hoşuma gitmişti bu çocukça koşuşturma. Sonra durdu, yüzüme baktı.

-Tekne kiraladım. İçinde yiyecek, içecek, her ihtiyacımız var ve biz nereye istersek oraya götürecek bizi; ne kadar istersek o kadar kalacağız; canımız istediği kadar yüzüp, canımızın çektiğini yiyeceğiz. Bugün dünyanın en güzel gününü geçireceğiz. Var mısın?

Bir çırpıda dünyayı sermişti önüme. “Hayır” demek ne mümkün? “Evet!” diye bağırdım ve birkaç dakika sonra teknedeydik. Çok centilmendi ve dikkati gözümden kaçmıyordu. Çok da etkileyiciydi ayrıca… Birden, benden küçük olduğu geldi aklıma.

Masmavi sulardaydık. Bir gün öncesinden haşlanmış olan tenim, güneşin yakan yüzünü görünce gölge bir yer aradı. Mustafa, yumuşak minderlerin atıldığı kaptan köşkünün altında, gölge bir yeri işaret ederek, elindeki meyve suyunu bana uzatıyordu.

-En çok vişne suyunu severdin sen değil mi?

-Evet; ama sen nereden biliyorsun?

-Bir gün annene söylerken duymuştum bahçe kapısından.

Bu çocuk cevaplarıyla beni şaşırtmayı hep başarmıştı ve bu başarısını da sürdürüyordu.

-Az ilerde bir koy var; Afrodit Koyu diye biliniyor. Orada durup yüzelim; çok güzel.

-Olur tabii.

Gözleriyle karşılaştığımda, içimden geçenlerin adını koyamıyordum. Yaklaşıp öpmek, hatta sarılıp oracıkta kalmak istiyordum. Daha da fazlası; onun omzunda uyumayı istiyordum. Tövbe tövbe… Neler geçiyordu aklımdan…

6. BÖLÜM SONU
DEVAM EDECEK

Melek KIRICI
www.kafiye.net

Şule Akar

Pendik Anılarım

KABUSUM OLMA

Tozpembe rüyamı bozmaya gücün yeter mi ?
Kabusum olursun , azapların hiç bitmez mi ?
Kovarım gitmezsin, canını hiç acıtmaz mı ?
Dünyamı kararttın, aydınlık günüm olmaz mı ?

DUYUR SESİNİ

Yolları aşmak zordur, sonunu görmeden
Engeller ortadan kalkmaz, sorunu bilmeden
Yıllara hesabın bitmemiş, sorup durduğun
Aklında planlar vardır, durup düşündüğün
Kaçışlar olamaz, mağlup olup yenilmeden
Çizdiğin yoldan yürü, ezilip büzülmeden

YOLLAR GÖZLER OLDUM

Dağların ardından gelip ,beni buldun
Yaralı ceylandım ,geldin kalpten vurdun
Boynumu büküpte , çaresiz mi koydun
Yanarım halime,yollar gözler oldum