Səni Sevmişdim

Səni sevmişdim bu gənc yaşımda,
Bilməzdim sən məni tez unudarsan .
Unutma sevgilim bir gün həyatda,
Anlayıb bil dərk edib ağlayacaqsan.

ARIYORUM, ABLAM ABİM DİYEREK

On bir sene olmuş sizler gideli
Arıyorum, ablam abim diyerek
Herkes aleminde ben oldum deli
Dalıyorum, ablam abim diyerek.

 Son Kez Öpüyorum Git Güle Güle

ELA GÖZLERE

Buzulla kaplanan en son kışımda
Güneşi görmeden açtı gözlerin
Yorgun ve çaresiz her bakışımda
Karanlığıma nur saçtı gözlerin

BEN SESSİZCE Mİ GİTTİM

Ben sessizce mi gittim, sessizce mi ayrıldık? 
Fırtınalar kopmadı, gökler yarılmadı mı!.. 
Habersizce mi gittim, hissizce mi ayrıldık? 
Ormanlar ağlamadı, dağlar darılmadı mı!

GÖZLERİNDEN MAHRUM KALDIĞIM ZAMAN

Bir yıldız yağmuru göz kamaştıran 
Bakış dayanılmaz gözler uçurum 
Aşkındır onları romanlaştıran 
Birkaç saniyede neler okurum

Gözümü Açtın

Seviyor insan seviyor işte…  O olmazsa yaşayamam dese de, o nasıl yaşıyorsa bensiz, bende yaşarım sensiz, dedirtiyor hayat, öldün gibi acı çekersin de ölmezsin, can devam ettikçe yola devam etmelisin. Unutma hayat devam ediyor, o gidince değil can bitince biter… Sadece bu yürek, dayanamaz, sevdiğinden özler, ardından bakar, olmadı bir cigara yakar, baktı ki gelmiyor giden, hayata bir adım atar ve yola devam eder. Dünya bu kim bilir ne zaman biter… Ne yani dönmeni mi bekleseydim, sen orada gününü gün ederken acılar içinde ölmeli miydim? Yooo, yapamam, sen bana kıydın ya, ben seni bir daha içime alamam. Sen bana kıydın ya ben kendime kıyamam, çünkü ben değerliyim… Çünkü bir sen yoksun bu dünyada koskoca bir evren var, çünkü yaşamak için sebebim var.

Karanlıktan korkmuyorum artık; “Çünkü her gecenin bir sabahı var” diyeceksin. Sana ne oldu böyle, gözümü açtım gidişinle, değer vermeyi değil değerli olduğumu öğrendim!  Kaybetmeyi değil kazanmayı öğrendim, kısacası hayatta mücadeleyi öğrendim! Kaybedince bazı şeyleri olgunlaştım diyelim.

Evet, gidişin mahvetti beni, ağladı gözlerim yaktı içimi, halimi sorana görmüyor musun işte dercesine baktım deliler gibi,  yıllarca yas tuttum yas tutarken de etrafa baktım, baktım ki dünya devam ediyor, yağmur yağıyor, rüzgar esiyor, üşüyoruz ama bir güneş doğuyor. He yer güllük gülistanlık oluyor, çiçekler açıyor şehrime ve mutlu oluyorum… Sonra kendime kızıyorum.

Giden kendi gitti, ben niye ağlıyorum diyorum, bir çiçeğin açışı bile beni mutlu ederken, gidenin ardından neden gözyaşı döküyorum dedim. O gün senden vazgeçtim, beklemekten vazgeçtim, yeni bir dünya kurdum kendime, yeni bir hayata başladım ve ben kendime bir şans verince açıldı gözüm işte ben o zaman yeniden sevdim. Yeniden sevince öğrendim sensizde oluyormuş, hem de çok daha güzel oluyormuş. Boşuna ezdirmişim sana kendimi, boşuna yıpratmışım, heder etmişim. Olsun sonunda huzura ermişim. Sağ ol, gözümü açtın be usta …

Hatun Yılmaz
www.kafiye.net

BİR TÜRK KIZI ÜÇ AMERİKAN KIZINA BEDELDİR!

19 yaşındayım. Tek hayalim Avrupa’yı gezmekti. Ben Hacettepe’yi, Yıldız Teknik Üniversitesi’ni tutturmuşum. İlla yurtdışında okuyacağım, gezeceğim diyordum. Ailem sevinç içindeydi, onlarla paylaşmamıştım nereye gideceğimi. Akıllarının ucundan bile geçmiyordu Avrupa’da okumam. “Ne yapacağım? Nasıl açıklayacağım?” bu sorulara yanıt bulamam çok zordu. Bir karar vermem gerekiyordu. Ya ailemin isteğiyle Türkiye’nin en güzel üniversitelerinde okuyacağım ya da hayallerimi gerçekleştirmek için Avrupa’da okuyacağım. Ama ben kararımı vermiştim 13 yaşından beri hayalini kurduğum Washington Üniversitesinde okuyacağım!

Yanlarına gittim. Heyecan, korku, endişe doruk noktadaydı. Çok fazla istekle durumu anlattım. Tabii ki annem ve babam izin vermedi. Yüzde seksen izin vermeyeceklerini biliyordum. Ama hayallerimden vazgeçmeyecektim. Tepkileriyle karşı çıktım. Yatağıma koştum, için için ağladım. Canım annem kıyamayıp yanıma geldi. Kendimi yiyip bitirmiştim. Üzüle üzüle izin verdiler…

 Bavulumu hazırladım Amerika hayallerimle birlikte. Havalimanına varmıştık ki annem de babam da ağlamaya başladı. “Yapmayın böyle! Kızınız okulunu en gelişmiş üniversitelerde okuyup gelecek. Daha ne istiyorsunuz?” diye karşılık verdim. Hiç takmadılar beni. Yeni dostlar edinecek yeni üniversitemle birlikte seyahatlere çıkacaktım.

 İşte Amerika! Hayallerimi süsleyen ülke… Üniversiteye havalı bir İzmirli gibi girmek ayrı bir gurur vermiyor değil. Oturduğum ilk sırada heyecandan titreyen ayaklarımı sıra saklıyor “Heyecanlanmayacağım, artık iki sene boyunca bu okulda okuyacağım” diye kendimi motive ediyordum. Daha ağzımı açmadan Amerika’da kalacağım yurttan arkadaşlarım geldi. Hiç bu kadar çabuk dost edineceğim aklıma gelmezdi. Sevgi ve sevecenlikle karşıladılar beni. Allah’tan ingilizce biliyordum. İşletme bölümünü bitirip kendi şirketimi kuracaktım. Ülkemizin en çok tercih edilen giyim markasının şirketi bana ait olacaktı.

İlk olarak bir kafeye gittik. Abur cubur yemekten nefret eden ben sadece bir salata rica ettim, ingilizce kibar bir dille. Okuduğum bölümle ilgili her şeyi üniversiteme karar verdiğim zamanlarda öğrenmiştim. Yaz tatillerinde bir yandan para biriktirip, bir yandan bölümle ilgili bilgi toplayıp çalışmıştım. Daha ilk günlerden Amerikan hocalarının gözdesi olmuştum. Üniversite hayatım başarı ve eğlence ile geçiyordu. Ama ben okul gezilerini düşünüyordum. “Acaba nereye gezi düzenlenir, geziye gider miyim? Gidersem ne giyerim? Partnerim kim olur? Macera yaşar mıyım?” bu sorulara ertesi gün öğrenci binasının kapısına asılan afiş cevap verdi. “Amerikan Adalarına harika bir gezi!” Gezi bir ay sonra, ücreti de uygundu. Bir ay öncesinden ne giyeceğimi ayarlamıştım. En  iyi dostum Jane ile birlikte gezecektik. Biraz saf bir kızdı.

Bir ay su gibi akıp geçti. Gezi günü gelip çatmıştı. Gezinin en stil kızı olmak ayrı bir tat vermiyor değil. Adaya varmıştık Bu gezide kaybolmak ya da unutulmak çok kötü bir duygu verirdi. Çünkü adanın dört tarafı sularla kaplıydı. Biraz şüphe vardı içimde çünkü bu üniversitenin ikinci yılımda beni çok seven arkadaşlarımın yanında beni çok kıskanan okuldaki varlığımı yediremeyen kızlar da vardı. Fotoğraf makinemi elime alır almaz rehberin anlattığı, bir yandan da gösterdiği bitkileri ve ağaçları çekmeye başladım.

Gelelim banaaa! Bir ağacın altında kıpırdamadan oturuyorum. Hayvanları her zaman sevmişimdir. Ben onlara zara vermezsem onlarında bana zarar vermeyeceklerini biliyordum. Ama korkularım var elbette. Yılanlar başlıca fobimdir… Adayı dinledim her yerden böcek sesleri yankılanıyor. Her zaman dolu dolu bir macera yaşamak istemişimdir. Sabaha doğru bu fırsatı değerlendirmek istedim. Ama şimdi Kate iyi mi yaptı kötü mü bilemedim. Sayesinde bir keşifçi gibi adayı geziyordum. Çeşitli ve ürkütücü böcekler gördüm, renkli orman meyvelerinden tattım. Şu ana kadar vahşi bir hayvana rastlamadım. Rastlamak da istemiyorum. Aklımda bir sürü soru işareti vardı “Acaba beni almaya gelecekler miydi, şua anda bir adadayken yarın üniversitemde diplomamı alıyor alacak mıydım, beni tuzağa düşüren kızları okuldan attırabilecek miydim?” daha neler neler…

Sabahın ilk ışıkları Helikopter sesiyle uyanıyorum. Ve sevinç çığlıklarım! Sevinçten az daha ağaca sarılacaktım ki ağacın böceklerle dolu olduğunu görünce fikrimi değiştirdim. Bayan  Jessy  ve Prof. Jimmy bana anne ve babam gibi sarılınca içim bir hüzün kapladı. Sadece telefonda sesini duyduğum ailemi çok özlediğimi hatırladım. Üniversite kampüsüne geldiğimiz zaman Bayan Jessy ‘nin odasına girdim ve olan biten her şeyi anlattım. Bayan Jessy gıcık üçlüyü odasına çağırdı ve bu yaptıklarından dolayı mezuniyete bir gün kala okuldan atıldılar.

Ertesi gün diplomamızı aldık. Üniversitede her kesin gözü benim üstümde. Diplomamı alı almaz üniversite kampüsünden çıktım ve diğer kampüse arkadaşlarımla son kez vedalaşmaya gittim. Üniversitenin çıkış kapısından gururla çıkmak için yola koyuldum. Hele üniversitenin kızlar ilgi ve merakla izlediler bu Türk uyruklu kızı. Kim bilebilirdi ki bir Türk kızının üç Amerikan kızına bedel olacağını?       

YAZAN: Sümeyye Hatun TİK 
www.kafiye.net

ASLAN’IN PİŞMANLIĞI

Günlerden bir gün Bay Tavşan, etrafta yiyecek arıyormuş. Yolda Aslan Kral ile karşılaşmış. Tavşan yiyeceğini bulmakta zorlanmadan yerdeki otları yerken, Aslan Kral ise yiyeceğinin peşinden koşmak zorundaymış. Gel zaman git zaman Aslan Kral bu durumu kıskanmaya başlamış ve Bay Tavşana:

-Tavşan Bey, Tavşan Bey! Heyyy!

-Buyrun kralım.

-Ben yiyecek bulmakta bu kadar zorlanırken sen benden daha küçük olmana rağmen nasıl olura yiyeceğini hemen bulursun?

-Kralım,  her yer benim için yemek kokar. Bu gördüğünüz otlar benim yemeğim. Karnımı doyurmak için artı bir çaba sarf etmem gerekmiyor.

 Tavşan yiyecek bulmak için çok da fazla uğraşmadığını belirten her cümlesinde Aslan Kral daha da bir özeniyormuş ona.

Aradan haftalar geçmiş ki artık Aslan Kral’ın avının peşinden koşmaya takati kalmamış. Hemen aklına koyduğunu yapmaya başlamış, o da Bay Tavşan gibi ot yiyecekmiş. Ve başlamış etraftaki otları yemeye. Doyduğunu zannettiği anda yemek yemeyi bitirmiş. Ama gelin görün ki saatler sonra Aslan Kral’ın karnı ağrımaya başlamış. İmdadına hemen Bay Tavşan yetişmiş.

-Ehh be kralım! Beğendiniz mi yaptığınızı? Zehirli otlardan yemiş olmalısınız. Emek olmadan yemek olmaz. Ben tüm bu otları yemeden önce aradan zehirli olup olmayanları seçiyorum. Siz ne anlarsınız ottan. Siz hiç dallarında böğürtlen olan bir elma ağacı gördünüz mü?

Ne yazık ki Aslan Kral yaptığı hatanın farkına iş işten geçtikten sonra varmış. Zavallı Aslan orada hayatını kaybetmiş.

YAZAN:Sema Yağmur DEMİRTAŞ
www.kfiye.net