Adaletin Sessizliği 

Adalet, adalet, ah adalet; çölde su!
Kıldan ince, kılıçtan keskin doğrusu; 
Güneşi çekip getirse gariplerin ocağına 
Otursa sıcaklığıyla bir annenin kucağına. 

Adalet kainat’ın rengi, ayarı, düzeni 
Babamın oğlu, kızı; annemin kuzeni… 
Sana karanlıkta güneş gibi muhtacım 
Doğduğumdan beri bir o kadar açım. 

Sıcacık güneş gibi, eşit yağmur gibi 
Ay mavi, gök mavi, berrak denizin dibi 
Bir adalet düşünün insanlardan uzak 
Nasıl adalet ki, adalete kurmuş tuzak… 

Yazılmalı adalet sırtlanların dişlerine 
Gül takılmalı kuzuların gülüşlerine. 
Öyle bir dünya ki, kuzuları bağlamışlar, 
Kurtları salıverip adaleti sağlamışlar… 

Uyan yavrum adaleti avucuna yazayım, 
İstersen karşı dağlara ellerimle kazayım. 
Adalet nerdeyse bulup getireyim sana, 
Gök mavi, uçurtmaların özgür anlasana! 

Saffet Çakır
www.kafiye.net