VE SESSİZ SESSİZ AĞLAR KADIN

 
Ve sessiz, sessiz ağlar kadın,
Kanamalı düşlerinde hayatın.
Sırtında yalpalanan hançerlerin gölgesinde,
Kaderine düşen mavi sızıyı içerek
kendi gölgesinden ürpererek
Dehlizlerinde yürür acıların
Ve sessiz, sessiz ağlar kadın.
Kaderin çizdiği çetrifilli sokaklarda yürür
Adını bilmediği adreslere gözyaşı bırakarak…
Çırpınır tabular denizinde, takılır ağlara
Dev heykellerle dans ederek
Ve kadın acıları tırnaklarıyla kazır dağlara…

Ayağında cam kırıkları
Dev aynası hayatın gölgesinde üşür kadın,
Her gölge oyununda irkilir.
Büyütür anne yüreğinde bir memleketi
Mor düşlerinde açarken akasya çiçeği,
Hayatın azı dişlerinde can veren
öksüz umutlardan çelenk yapar kadın.
Ve kadın yüreğinde büyüyen kumruların
Çığlıklarıyla uyanır her sabah.
Giyer ateşten gömleği ve yürür
Dikenli yokuşlarında hayatın.

Hayallerini serper bir çocuk kırılganlığında
Hayatın vahşi akışında aşkın küllerinden
Yuva yapar kadın, kan gülleri takar kadın
Cana can olur, kana kan olur kadın,
Nedense bilinmez büyülü adın,
Ve sessiz, sessiz ağlar kadın.

Sen Havva’dan bu güne çilesi bitmeyen
Gül yüzlü kadın
Gözlerinde ırmaklar çağlayan,
Yüreğinde okyanusları sindiren kadın…
Düşer saçlarından yıldızlar,
Avuçlarında erir güneş.
Ay hatırına düşer geceye
Çoban yıldızı seni seyreder.
Eflatun gecelerde hercai renkler aşkınla mana bulur.
Kırılma noktasında sen yıldızları
Geceye serperken
Mavi düşlerinde kelebekler uyur,
Ve gözlerinde mühürlenir aşk ve gurur.
ve her vahşi çiçeğin kokusunda adın,
dünden düşmüş gölgesi hayatın
çıkmış çivisi, kırılmış vicdan.
yırtık akıllara sen dikiş atarken
Nedense bilinmez buğulu adın,
Ve sessiz, sessiz ağlar kadın.

SAFFET ÇAKIR
www.kafiye.net