AĞULANMIŞ YÜREĞİM

Sert esiyor yokluğunun rüzgarı
Mutluluğun mevsimi çoktan bitti.
Hüznünü giyindi yine gönlüm….
Bir bir düşüyor sevdamın düşü.
Ellerim tutamıyor,
Kayıp gidiyor,
Sinemin yaslı gülü.
Bir ben kalıyor
Bir de kanattığın yeri.

Can hanemin viran hali,
Yaralı kuşun çırpınan nefesi,
Ve kalemimin yazmaya yetmediği yâr
Çıkar üstümden hüznün hırkasını
Üşüyorum,
Sarmala düş yorgunu yıllarımı.
Yarımım senden sonra,
Kim tamamlar beni senden b/aşka?
Ayrılığın hazanında dökülüyorum,
Gel Allah aşkına
Mevsim dönsün bahara…

Ağulanmış şimdi yürek yokluğunda
Ne zaman adın gelse aklıma
Yalnızlığa düşerim adım adım
Gönlümden gözlerime başlar sağnaklarım.

Ey yâr!
Hasret yarası sarılır mı sandın
İklimlerim karıştı senden sonra,
Ne giydiysem yakıştıramadım.
İnan ki yokluğuna alışamadım.

Gel Ey Yâr!
Ağulanmış yüreğim dinsin sana
Çekip al üzerimden hüznün hırkasını,
Mevsim dönsün bahara…

Ümran YILDIRIM
www.kafiye.net