UMUDUNU KAYBETMEYEN BİR ADAM

Yarım asır devirmiş dünya denen bu handa
Vefa denen duyguyu göremeyen bir adam
Yolu düşmüş gurbete sevdikleri bir yanda
Sefa denen rahatı süremeyen bir adam…

Terk eylemiş sılayı düşmüş kızgın çöllere
Hasreti cana yetmiş dönmüş solgun güllere
Derdi içinde gizli anlatamaz ellere
Sevenler ordusuna giremeyen bir adam

Ömür ambarlarında sayarken denesini
Bağrında yanan közü kül eder sinesini
Vuslatına and içmiş bekliyor senesini
Aşk bağından gülleri deremeyen bir adam

Ela gözlü dilberin bakışına vurulmuş
Umutsuz bir sevdanın otağına kurulmuş
Çok sevmiş sevilmemiş çilesinden yorulmuş
Kendisine bir yuva kuramayan bir adam

Sevdanın otağında kül olup da yandıkça
Sevdiğinin adını günde kırk kez andıkça
Uykuyu kırka bölüp kâbustan uyandıkça
Düşlerini hayıra yoramayan bir adam

Beden yorgun ruh yorgun yürek desen tekliyor
Tüketmemiş umudu sabır ile bekliyor
Takvimde ki yaprakta günü güne ekliyor
Gurbet elde hasretten duramayan bir adam

Bekle diyor hasretim gün olup geleceğim
Bir kuru ekmeğim var ikiye böleceğim
Senin ile ağlayıp seninle güleceğim
Şeytanın bacağını kıramayan bir adam

Safiye SAMYELİ
www.kafiye.net