ŞENOL ŞEN OL

Kağıttan yaptığım hayaller vardı,
Geçmişimi geri getirsin diye denizleri beklerdim,
Ne çok istediğim oldu hayatta ne de hiç istemediğim gibi yaşadım,
Sokak lambaları vururdu her akşamüzeri pencereme,
Herkes birilerini beklerdi akisler gülümserdi.
Bekledikleri istedikleri gelirdi,
Utanırdım soramazdım babam neredeydi?
Aslında biliyordum masallardan,
Masallara inanmıyorum artık,
Ya iyiler hep ölüyor,
Ya da çok uzaklara gidiyor!
Beninse elimde kuru bir çiçek kalıyor çocukluk…
Adım Şenol mutlu olayım diye okunmuş kulağıma adım…
Peki ben mutlu mu oldum
Olamadım…
Aslında aradığım neydi ki bileniyorum.
Ben Şenol’dum yitirdiklerimi, geçmişimi,
Kendi hikayemi yaşıyordum.
Ya mutlu olmak istiyordum,
Ya da Şenol’dum şen olurdum.
Kıyısında bıraktım her şeyi,
Dalgalar sahile neyi bıraktıysa aldım.
Kabullendim belki her şeyi…
Bazen içime kapandım,
Dinledim kendimi.
Yaşayacaklarımı yaşadıklarımı ben seçmedim,
Ne sarı lacivert atkılarla maça gittim,
Ne de cam kırıp kaçabildim,
Suçu işlesem bile kızacak bir babam yoktu benim,
Onu kaybettim hem de tanımadan,
O kadar vaktim olmadı benim…
Baba demek yar demekti bildim…
Sevdiklerimi kaybetmemek için,
Bazen kendimden vazgeçtim.
Ben Şenol ‘dum abiydim.
Annemin ellerine sığınırdım.
Arkamda bıraktığım yarınlarım vardı.
Ben Şenol’dum bir gün mutlu olacaktım.
Bana verilen hayatı yaşıyorum bazen gülüyor, bazen ağlıyorum.
Ne olduğum yeri biliyorum.
Ne de yaşadıklarımdan utanıyorum.
Beni olduğum gibi sevin!
Mutlu olmak için yanıma gelin
Acılarımı bana göstermeyin.…
Ben Şenol’um herkes gibi biri değilim.
Mutlu olmak benimde kaderim gülün gülümseyin…

Gülcan KORKMAZ
www.kafiye.net