İçtim Aşkın Meyi’ni Ruhumu Sarhoş Gördüm



Gündüzlerin sırları, aramıza çekilen

Perdeleri kaldıran gecelerini sevdim

Adını andığımda kirpiğimden dökülen

Dilime kor bırakan hecelerini sevdim



Hikmetinle yoğruldum, darlığını hoş gördüm

Cümbüşe dalanların heybesini, boş gördüm

İçtim Aşkın Meyi’ni, ruhumu sarhoş gördüm

Dostlarına imrendim, yücelerini sevdim



Sularında yanarken, buzulundan ürkerim

Virajı dolanırken, bariyeri yıkarım

Nere baksam ordasın kudretinden korkarım

Gönlümün peteğinde, acılarını sevdim



Nazar et şâd olayım ezeli Şehriyar’ım

İksirimin mimarı, dört mevsim ilkbaharım

Fırtınada limanım, sitemi bergüzarım

Duygulara tercüman, tümcelerini sevdim



Düşmüşüm kör kuyuya yad’a gizli gördüğün

İncittim, incitmedin, olmadı da yerdiğin

Ne zaman yaşanacak, vuslat denilen düğün?

Derde şifa ararken sancılarını sevdim



Irmakların yönü Sen, ummana dökülse de

Çöllerin, göle döner, seraplar ekilse de

Aşıkların meşkinle savrulup yıkılsa da

Katığımdır diyerek nicelerini sevdim



Zülüflerin dağına karı yağdıran Gül’üm

Cemaline bakarken boyun eğdiren Gül’üm

Kul Şinel’in içine hanı sığdıran Gül’üm

Başı sonu olmayan öncelerini sevdim



DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ YÜREĞİN SESİ’NDEN

www.kafiye.net