Мы теряем любимых людей,





Мы теряем любимых людей,

Отрывая частицу души.

Превращаясь в жестоких судей,

Не храним мы любви рубежи.




Мы бросаем любимых в беде,

В голове, всё другие заботы.

А потом им помогут лишь те,

Кто полюбит их выше работы.




Кто поддержит и руку подаст,

Кто как друг их утешить сумеет.

Кто обнимет и кто не предаст,

И холодное сердце согреет.




А потом, спустя годы, оглянувшись назад,

Покорив все высоты, вершины.

Мы поймём, не вернуть время вспять,

Нет той женщины рядом или мужчины.




А любимые наши с заплаткой на сердце,

Отболели, отплакали. Всё позабыли…

Кто был рядом, тому открыли вновь дверцу,

Ну а нас, навсегда от себя отпустили..




Мы теряем любимых, живыми, родными,

Чтобы время терять, с неродными, чужими.



Автор стихотворения и идеи сюжета : Гульмира Джумагалиева
www.kafiye.net




Sevdiklerimizi kaybediyoruz,



Sevdiklerimizi kaybediyoruz,
Ruhumun parçacıklarını koparıyorum.
Zalim yargıçlara dönüşüyor,
Sınır sevgisini saklamıyoruz.

Sevdiklerimizi zor durumda bırakıyoruz,

Kafamda, diğer tüm endişelerim var.

Ve sonra onlara sadece onlar yardım edebilirler

Kim onları işinden daha fazla sevecek?




Kim destek verir ve el verirse,

Kim arkadaş olarak onları rahatlatabilir.

Kim sarılacak ve kim ihanet etmeyecek,

Ve soğuk bir kalp ısıtacak.




Ve sonra, yıllar sonra, geriye bakıyorum,

Tüm yükseklikleri, zirveleri fethederek.

Zamanı geri alamayacağımızı anlayacağız

O kadın ya da erkek yok.




Ve sevdiklerimiz kalbinde yama ile,

Hasta ve ağla. Her şey unutuldu…

Yakınlarda kim varsa, kapı tekrar açıldı,

Ve biz sonsuza kadar özgürüz..



Sevdiklerimizi kaybediyoruz, canlıyız, ailemiz,

Zaman kaybetmek için, yabancılarla, yabancılarla.



Şiir ve hikaye fikri yazarı: Gulmira Jumagalieva
www.kafiye.net