Bir destandır Çanakkale,silahsız giysisiz,sadece yürekle kazanılan…

Şengül YILDIRIM

ÇANAKKALE KAHRAMANLARI 33


Onların önce bir canları,birde vardı
VATAN’ları,bir gün duydular ki …
Çanakkale’ye düşman gelmiş,
Dayanmış kapılara…
Askere çağrıldılar padişah fermanıyla,
Anaları yolcu etti,
Dizde kalan son dermanıyla,
Hiç tereddütsüz gittiler,
Uğruna VATAN’larının,
Verilecek bir can vardı,
Onu da orda şereflice verdiler.


Alelacele bindiler gemilere,
İçlerinde bazılarının…
Bıyığı terlememişti bile,
Ya ayakkabısız gidenlere ne demeli,
Vatan sevgisiydi işte bunun temeli…


Yürek sağlam,kafalarınday’sa, korumak vardı VATAN’ı
Durmak olmaz,savunmalı o en güzel canı…
Hatta çoğuna kına yaktı ağlamadan anaları,
Onlar önce Allaha,sonra VATAN’a kurbandı…


Dönen olmadı belki geriye,kurtardılar VATAN’ı
Kimi kolunu bacağını kaybetti,çoğu kaybetti canını.
Kimi kaybetti gözlerini,
İki cihanda aziz dedem gibi.


Gördüler gözleri önünde ölenleri,
Yine de düşünmeden attılar mevziden,
Pervasızca kendilerini…
Ellerinde kuranları,yürekte VATAN aşkları,
Saldırdılar düşmana,Allah Allah’tı sesleri.


Ne yüce bir düşüncedir ki bu,
Böyle sevgi öğretilmez,
Bir duygu selidir içten gelir
Bunun adı VATAN sevgisi,
Önce gelir her bir şeyden,


Onlar önce candılar,
Onlar önce VATAN’dılar,
Sonra ÇANAKKALE oldular,
ÇANAKKALE’de DESTAN yazdılar…
Onlar hepsi ATATÜRK’tüler,
ONLAR silahsız SİLAH’tılar
Onlar sadece İman’dılar.


Şengül YILDIRIM//İstanbul/18/03/2013
www.kafiye.net