Yüreğimden yorgunum



Sanki dünyanın yükünü taşıyorum omuzlarımda .
Hüzünlerim dizilip dökülür parmaklarımın ucunda.
Dağlar set olmuş önümde sevdiğime hasret kalınca.
Suskun bu dilim bedenim bezgin yüreğimden yorgunum.


Çilelerini hesap et yetermi masaya bir yatır.
Günahlar katman katman taşımaz beygir gücü ne katır
Gelipte ne halin sorarlar ne değer bilir ne hatır.
Çekseler hesabada halim yok yüreğinden yorgunum ..


Tükeniyorlar bir bir içimde,ki hevesler tutkular .
Şimdilerde yaşar olduk aklımızda hep anılar .
Günbe gün birikiyor odamda yanıbaşımda hatıralar .
Ben gözlerimdeki yaştan değil yüreğimden yorgunum.


Benim yüzüm gülsede kimseler bilmez içim kan ağlar.
Bazen kara bulutludur başı dumanlı dağlar .
Ara sıra kanar durur içim dikiş tutmaz yaralar .
Ben işten güçten bezgin değil yüreğimden yorgunum .


Ne mutluluk nede neşe
Ne kedermiş aradığımız .
Aslında bizi huzursuz eden ölümmüş tek kaygımız .
Herşey bitip gitsede tek umut yüce yaradanımız .
Ben hayattan insanlardan değil yüreğimden yorgunum..



Leman Gülbil
www.kafiye.net