Unutmak istedim.
(Bu)


Bir zamanlar unutmak istedim seni.
Tıpkı kendimi unuttuğum gibi.
Seninle olan tüm anılarımı kalbimin derinliklerine gömmek istedim
Ben yapamadım.
Çünkü onu gömdükçe çığlıklarla dolu çığlıklar yükselmeye başladı.
-Eheeyy mən ölməmişəm, mən sağam.
Yaşat məni, yaşat məni qayıdacağam.
Ama, seni tekrar unutmaya çalıştım.sensizliğin fırınında kül oldum hala yandım alıştım
Ben yapamadım.
Çünkü, her bir anılarınız bir parça kehribardı
Ve annesinin tabutundan sarkan ağlayan bir bebek gibi kalbimin soygunlarına yapıştı.
Ayrılık korkusu, ölüm kokusu sardı bütün ruhunu.
Sonra görüşürüz…
O zaman boş bakarsan, sızlarsan,
Sevginle uyuşursan o kalbi doldurmak istedim.
Ama bunu da yapamadım.
Çünkü sen o kalpteydin.
Yokluğunu varlığa çevirip o yürekle doldurup gittin.
Bir hatıraya döndüm, sen bittin gözlerimde.
Unutamadığım ne iyi nede iyi.
Ölüler dirilmez derler…
Yalan mı bu?
Yirmi beş yıl sonra kalbimin mezarlığından geldin.
Yattığın yerde vurduğun yaraları öyle bir sardın ki,
Bir an olsun dindi bütün acılarım.
Sessizce sevinç yaşlarına dönüştüğüm ağlamalar,
Gözlerimin çeşmesinden kirpiklerimden,
Hasretten yanaklarıma sonbahar yaprağı.
Bu mutluluğun ilk gözyaşıydı.
Gidişin mutluluğumu bitirirken geri dön, onu bana geri getirdi.
Biliyor muydunuz yıllar geçtikçe hayat benden çok şey aldı.
Kavga ediyordum.
Onları geri almak için savaştım.
Yenildim, dediğimde gördüm ki galip oldum.
Benden ne aldıysan bu zalim hayat hepsini geri getirdi.
Gençliğim hariç.Geç kalan hayallerim dışında.
Sən mənə dünyanı gətirdin
Və bu itirdiklərimi də unutdurdun.
Ne kadar iyi geldin.
Üç yıl önce dönmeseydin belki de mezarıma sarılırdın.
Hanginiz bugün mutluluğunuza sarıldı.
Başını daha yukarıda tut canım.
Yirmi beş yıllık bir savaşın kazananıyız.
Başını dik tut ki bizi ayıran bu zalim hayat utansın.
Bizi ayıranlar utansın.


Yazar.M.M.Dyu.
www.kafiye.net