Lanetli Bir Ruh

Başlarsın hayata anlamsız bir şekilde,
Bilmezsin neler gelecek başına,
Anlamazsın,
Çözemezsin şu kedersiz kaderini.
Ne acımasızdır şu hayat,
Ne kadar da keder ve ızdırap dolu.
Mahkumuz biliyorum bunları çekmeye,
Dayanamıyorum ne yapayım
Dayanamıyorum işte.
Kaldıramıyorum bu acıyı,
Suç mu…?

Hayata bakan gözlerin;
Ne kadar gülsede,
İçimiz kan ağlar,
Ne kadar mutlu insan rolü yapsakta;
Hepimiz biliriz bunun oyun olduğunu.

Hayat öyle insafsız ki;
Acımasız anıları vardır genelde
Her bir köşede saklı olan.
O unutulmaz anılardır seni
Mahfedip hayata küstüren aslında.
Yalnız kalıp düşünmek isteriz,
Hatırlamak isteriz o anılarımızı
Zaten yanımızda kimimiz var ki
Kaderimiz ve anılarımızdan başka?
Yine,yine baş başayım kendi gölgemle,
Dalıp düşünüyorum,
Uzaklara gidiyorum sanki,
Çok uzaklara.
Lanetlenmiş bir ruha sahip gibiyim
Her gece yalnızlığım ve
Ardından gelen acılar yakıp yıkıyor beni.
Dayanmak çok zor…
Zorluk çekiyorum…
Dayanamıyorum…
Yenilip kalıyorum bu sağır ve dilsiz gecelerde.
Defalarca içimden haykırmak gelsede,
Yapamıyorum.
Haykırsamda duyuramıyorum sesimi sanki.
Gecelerin dili olsada söylese
Ne acılarla pençeleştiğimi,
Bazen ne acılara boyun eğdiğimi…
Alıştım sanki,
Bu acıları dewamlı yaşayınca,
Hiç yabancı qelmiyor.
Acıları dost biliyor adeta kendine.
Uyuşturulmuş qibiyiz,yol almış qidiyoruz,
Ama nereye olduğunu bilmeyerek
Bilmiyoruz, sessiz sakin ilerliyoruz.
Yenik düşüyoruz aslında hayata, duygularımıza ve
Lanetlenmiş ruhumuza…
Gönlümüze yenik düşüyoruz.
Kaptırıyoruz kendimizi,
Biz o kaybedenlerden oluyoruz,
O qrupta yer alıyoruz,
Ne kadar acı olsada bunun böyle olduğunu,
Hepimiz biliyoruz.

Biz, hayatın acımasızca katlettiği masum insanlarız.
Hiç nedensiz katlanıyoruz bunlara.
Boyun eğiyoruz,isyan edemiyoruz,
Sesimizi bile çıkaramıyoruz,
Bir daha acı çekmemek için,
Kurtulma umuduyla,
Lanetlenmiş ruhumuzu serbest bırakıyoruz.
Bunun doğru olmadığını ne kadar bilsekte;
Acılara ve ızdırapa dayanamayıp yıkılıyoruz,
Yeniliyoruz her şeye
Ve son olarak
Hayatımıza kilitler vurup buralardan göç ediyoruz…! ! !

Mine Polat
www.kafiye.net