Marianne Liberte

Мечтатели

Марианна Либерте

 
 «Посвящается всем влюбленным мечтателям,
любящим и ищущим свою любовь в этом Мире.
В чудеса нужно верить всем сердцем,
всей душой и даже холодным разумом»




Однажды за неделю до Рождества, когда землю укрыл густой снег, и воздух наполнился зимней свежестью вперемежку с ароматами хвои, мне приснился сон.

В мой дивный и прекрасный сон явился совершенно незнакомый  мне юноша, мужественный, сильный и одновременно аристократически утонченный, с копной темных волос и широко распахнутыми глазами. Небесно-светлый взгляд его показался мне родным, теплым и проникновенным.
Я поймала себя на мысли о том, что незнакомец невероятно красив. Похоже, он заметил моё смущение, но не придал происходящему ни малейшего значения.

Ничего особенного, конечно, не произошло, за исключением того, что от какого-то непонятного внутреннего чувства смущения при виде незнакомца я не могла сдвинуться с места.
Как же мне хотелось убежать, спрятаться, исчезнуть – почему?! Разве во сне возможно найти объяснение парадоксальным явлениям? Бессмысленное занятие…

Моё тело предательски не подчинялось моей воле, оно было во власти незнакомца. Самые разные противоречивые чувства одолевали меня в этот момент,я совершенно не владела ситуацией.
Рука  юноши стремительно коснулась моей спины. От неожиданности я вздрогнула. И снова его не удивило моё смущение. С прежним упорством он обнял меня ещё крепче. Щёки мои пылали от гнева и стыда, но цепи его крепких рук не оставляли надежды на свободу.
Оказавшись в его плену и преодолев смущение, я почувствовала сладковато-пряный аромат, исходивший от его кожи. Чувственный и головокружительный – запах мужчины. Влекомая неистовым и желанным ароматом, я ощутила, что теряю силы…
Он слегка разжал свои руки за моей спиной и отпустил меня. Вот и желанная свобода. Но почему она уже не столь сладка, как несколько минут назад? Незнакомец, взглянув из-под своих густых ресниц, почти шепотом произнес:
— Я пришел для того, чтобы научить тебя танцевать. Это очень, очень трудно, но ты сильная и сможешь научиться. Я научу тебя настоящему танцу любви, страсти и нежности.
— Но…
— Тссс… — он будто догадался, что я хотела возразить ему, и поднес свой палец к моим губам. — Не говори ничего. Смотри!
После этих слов он стал показывать танцевальные движения. Его гибкое напористое тело, как морская галька, отшлифованная морем, вырисовывало танцевальные этюды.
Юноша предложил мне повторить за ним. Я послушно выполнила некоторые па.

Наш танец был плавным, легким. Мы парили над комнатой, в которой находились, поднимаясь все выше и выше, при этом ноги мои не отрывались от пола.
Нет-нет, это была совсем не комната, а большой, будто бы тронный зал с множеством огромных зеркал и золотыми лепными украшениями на стенах. Громоздкие бронзовые подсвечники величественно дополняли роскошь залы. Огромные окна были распахнуты настежь и наполняли комнату летней ночной прохладой. Луна казалась невероятно большой и заглядывала в зал, рассеивая сумрак ночи.

Мы не слышали музыку, но танцевали с таким упоением, что порой нам
чудился целый оркестр звуков. На секунду мы остановились для того, чтобы перевести дух, и я поняла, что уже не в силах больше молчать. С любопытством заглянув в его большие глаза, я спросила:
— Кто же ты?
— Кто я? — произнёс он. Разве мое имя что-то скажет тебе?
Он наклонился над моим лицом. Его длинные темные локоны коснулись моих щёк.
Нежно и совсем неожиданно он поцеловал меня в губы. Как-то по-детски, невинно и одновременно с желанием, как женихи целуют своих невест. Он взял мою ладонь и стал изучать мои пальцы, его сила и нежность пронизывали всю меня и наполняли восторгом.

Потом мы почему-то оказались на берегу моря. Солнце постепенно погружалось в темно-голубую пучину моря. Небо стало встревоженным, на нем появились алые разводы. Подул прохладный морской ветер и растрепал мои длинные волосы.
Прекрасная ультрамариновая поверхность воды в эту секунду казалась абсолютно прозрачной и спокойной. Лишь ветер быстрыми порывами вспенивал море, но волны упрямо выравнивались.
Было ещё довольно светло, несмотря на то, что солнце почти исчезло вдали за горизонтом, вспыхнув зеленоватым светом на долю секунды.

Ветер стал усиливаться, не желая уступать морю, и уже срывал верхушки волн.
Мой слух ласкали шум моря и неистовые удары волн о прибрежные скалы. Белоснежная морская пена покрывала камни ажурной дымкой.

Незнакомец держал меня за руку и что-то говорил. Мы шли босиком по влажному, ещё ощутимо теплому от дневного солнца, блестящему песку. А море заигрывало с нами. Своими приливами и накатами вода смывала наши следы, песок снова становился гладким и ровным.
Меня захлестнуло необъяснимое состояние счастья…

Хотелось, чтобы этот миг длился вечно, но мою мысль оборвал резкий ветер. Туман, перемешанный с ветром и песком, украл образ моего сна. Мой любимый исчез, и я лишь запомнила его приглушенный голос: «Найди меня!»
От неожиданности я резко пробудилась.
Погрузиться снова в сон не получалось, лежать в постели не было больше сил.
Еще долго после такого странного сна я не могла прийти в себя.

Мельком я бросила взгляд на часы, стоящие рядом на тумбочке, — еще глубокая ночь. Дом беспечно спал.
Я встала с постели и тихонько на цыпочках подошла к окну. За окном, как и прежде, шел снег. Безмятежный и легкий, он пушистыми хлопьями укутывал поля и леса, и от этой снежной белизны всё вокруг сияло.

Я ощутила себя одинокой: наверное, за все свои двадцать пять лет я мало думала об этом, просто не было времени для того, чтобы показать свою девичью слабость.
Когда есть тот, кто готов поддержать эту самую слабость, она уже оказывается не слабостью, а радостью.
Несмотря на то, что я никогда не была одна, отсутствие душевного родства со всеми моими прежними возлюбленными теперь стало очевидным. Думаю, многие молодые женщины испытывали подобное.

Пройдет время, почти год, я иногда буду вспоминать тот необыкновенный сон. Да и как не помнить его, ведь он такой явственный и чистый.
Но, видно, чудеса в жизни бывают, иначе как можно назвать все то, что приключилось дальше?

Как-то я смотрела что-то по телевизору и, не пожелав смотреть более, машинально переключила на другой телеканал.
На меня с экрана смотрел он, юноша из моего сна. Губы, глаза, волосы — все как во сне. Простое сходство? Нет, его лицо я хорошо запомнила и не раз еще вспоминала.
Он улыбался и молча, сидел, пока судьи наперебой ставили ему заслуженные оценки за выступление.
Нескольких эфирных минут хватило для того, чтобы узнать, кто он. Юношу из моего сна звали Андрей. Он был виртуозным фигуристом, мастером своего дела…


Теперь, когда  стало  известно  кто он, мне не составило труда найти его. Может, для кого-то Москва и большой город, но только не для влюблённых. Странно даже звучит – «влюблённых». Разве можно влюбиться или полюбить во сне, спрашивала я себя, опровергая и доказывая одновременно.

На летучке в редакции я без промедления заявила главному редактору, что хочу написать небольшую статью или взять интервью у молодого, но очень талантливого фигуриста.
Об Андрее мало что было известно: лет пять назад он участвовал в чемпионатах по фигурному катанию, выиграл пару серебряных медалей и, как это часто бывает после чрезмерной шумихи, спустя какое-то время был забыт. До приглашения в популярное телевизионное шоу он жил и работал в США и не дал ни одного интервью, ни одному глянцевому изданию.

Главный редактор, узнав столь скудную биографию моего героя, насупился, что-то пробормотал, но потом махнул рукой и согласился. За два года моей работы в журнале он научился терпеть мои странные выходки и доверять моей журналистской интуиции.


На следующий день с утра, я отправилась  на один  московский каток. Из динамика доносилось сладкоголосое пение Фрэнка Синатра «Strangers in the night ,two lonely people….»
Среди тренирующихся я сразу заметила высокого брюнета с яркой внешностью. Ну конечно, это был Андрей! Как же невероятно интересно все то, что способно происходить с нами по воле случая. Но увидеть те знаки, которые посылает нам судьба, способно только открытое сердце. Только в открытую дверь зайти легко, для запертой двери приходится подбирать ключи. А судьба порой так капризна, и не желает делать подобного одолжения и ожидать, когда раскроется дверь, и человек захочет впустить кого-то в свое сердце.

Андрея заранее предупредили о визите молодой журналистки. Я стояла, наблюдая за тем, как фигуристы тренируются, и ждала моего героя. Вот-вот он должен был подъехать к трибуне. С беспокойством и предвкушением чего-то необычного думала о нем. Бесподобное ощущение неизведанного пугало и манило меня.

Неожиданно зазвонил мой мобильный телефон. Как назло, звонил заместитель главного редактора. Мне совсем было не до него, и я нажала на кнопку «без звука».
Маневры с телефоном не прошли даром: Андрей куда-то исчез из поля моего зрения..
И тут меня кто-то осторожно тронул за плечо. Я обернулась.

Передо мной стоял он. Придя в себя от волнения, я решила изложить цель моего визита и для начала представилась:
— Я журналистка, и хотела бы побеседовать с Вами…
Он не дал мне договорить последние слова и перебил:
— Ты?
Я растерялась от такого обращения и вопроса. Но его добродушный и приятный голос расположил меня.
— Слушай, мы нигде не могли раньше встречаться? — Настойчиво спросил Андрей.
—Не знаю…Ответ мой был невнятным.
 —Да, вспомнил! Можешь даже
посмеяться надо мною, но я видел тебя во сне.
— Так не бывает, – с иронией в голосе произнесла я. Только сердце предательски заныло от несправедливости и моей сдержанности.
— Бывает, ещё как бывает! На свете столько чудес, что обо всех мы знать не можем, – настойчиво парировал Андрей. Я не сдержалась и улыбнулась. После чего мы оба так громко рассмеялись, что все присутствующие на катке с удивлением посмотрели в нашу сторону.

Через час мы сидели в маленьком уютном кафе, по которому разносился дурманящий аромат жареного кофе и свежеиспеченных булочек. Благодаря раннему часу кафе выглядело полупустым. Нам не хотелось привлекать к себе внимание окружающих, и я выбрала дальний столик возле окна.

Наконец-то мы смогли начать нашу беседу. Пили кофе и ели восточные сладости с миндалем. Говорили много об Андрее: о его детских годах, первых шагах в любительском спорте. О жизни в Америке и сильной ностальгии по России: как часто ему не хватает исконно русской культуры, быта, морозной зимы, московских улиц… Он даже принялся декламировать стихи Бродского с огромной грустью в глазах и поэтичностью:
«Зима, зима, я еду по зиме,
куда-нибудь по видимой отчизне,
гони меня, ненастье, по земле,
хотя бы вспять, гони меня по жизни.

Ну, вот Москва и утренний уют
в арбатских переулках парусинных,
и чужаки по-прежнему снуют
в январских освещенных магазинах…»

На половине стихотворения он замолчал. Вздохнул и отпил глоток кофе.

— Я обожаю эти строки. Они часто согревают мою душу. Если ты когда-нибудь тосковала по Родине, то поймешь меня. Тоску по дому сложно заглушить в себе….

И я понимала его, понимала и ощущала все то, о чем он говорил. Только одно меня удивляло: как же так может быть, что я увидела его во сне, и сон сбылся?
Нам было так тепло и спокойно вместе. Андрей коснулся рукой моей руки. Наверное, я желала этого. Очень желала и ждала.

— Ты любишь Рождество? – спросил он меня, не отпуская моей руки.

— Очень, это время когда можно мечтать и верить в то, что Всевышний исполнит мечты.
—  Надеюсь на то, что в это Рождество все твои мечты исполнятся.


Я промолчала. Мои глаза сказали больше, чем все слова мира. Мое сердце не томилось в груди, как раньше, мне стало свободно дышать.
Глядя на Андрея, такого романтичного и воодушевленного, я не чувствовала одиночества. Мир стал каким-то ярким, насыщенным, волнующим. Не одиноким и чужим, каким казался раньше.
Оттого ли это было, что сон сбылся, или оттого, что влюбленные все видят иначе? А впрочем, какая теперь разница…
Все прежние мысли были так незначительны. «Когда рядом любимый человек, тебе принадлежит Вселенная».
А за окном маленького кафе снова пошел снег. Мне больше не было холодно, ведь я уже не была одна…



Hayalperestler

Marianne Liberte

 
 
Bu Dünyayı seven ve sevgisini arayan tüm sevgi dolu hayalperestlere adanmıştır .
Mucizelere tüm kalbimle,
tüm ruhumla ve hatta soğuk bir akılla inanmak gerekir . ”





Noel’den bir hafta önce, yoğun karlar zemini kapladığında ve havanın çam iğnelerinin aromalarıyla serpiştirilmiş kış tazeliğiyle dolduğu bir rüya gördüm.

Benim harikulade ve güzel rüyamda, cesur, güçlü ve aynı zamanda aristokrat aristokrat, koyu saç şoku ve geniş gözleriyle tamamen yabancı bir genç adam göründü. Gökyüzü ışıklı görünümü bana sevgili, sıcak ve içten geldi.
Kendimi yabancının inanılmaz derecede yakışıklı olduğunu düşünürken yakaladım. Utançımı fark ediyor gibiydi, ama olanlara en ufak bir önem bile vermedi.

Elbette özel bir şey olmadı, bir yabancıyı görünce bazı anlaşılmaz içsel utanç duygusundan kımıldamadım.
Nasıl kaçmak, saklanmak, kaybolmak istedim – neden? Bir rüyada paradoksal fenomen için bir açıklama bulmak mümkün mü? Anlamsız bir meslek …

Vücudum haince irademe itaat etmedi, bir yabancının gücündeydi. Şu anda çeşitli çelişkili duygular beni şaşkına çevirdi, durumun tamamen kontrolünden çıkmıştım.
Genç adamın eli hızla sırtıma dokundu. Şaşkınlıktan ürperdim. Yine, utancıma şaşırmadı. Aynı ısrarla bana daha da sıkı sarıldı. Yanaklarım öfke ve utançla kızardı ama güçlü ellerinin zincirleri özgürlük için umut bırakmadı.
Esaret altına girdiğinde ve utancımın üstesinden geldikten sonra, teninden tatlı baharatlı bir koku geldiğini hissettim. Şehvetli ve baş dönmesi – bir erkeğin kokusu. Çılgınca ve arzulanan kokunun içine
çekilerek, gücümü kaybettiğimi hissettim … Ellerini arkamdan hafifçe sıktı ve beni serbest bıraktı. İşte istenen özgürlük. Ama neden birkaç dakika önceki kadar tatlı değil? Kalın kirpiklerinin altından neredeyse fısıldayarak bakan yabancı:
– Sana nasıl dans edileceğini öğretmeye geldim. Bu çok çok zor, ama güçlüsün ve öğrenebilirsin. Size aşk, tutku ve şefkatin gerçek dansını öğreteceğim.
– Ama …
– Shhh … – onunla tartışmak istediğimi tahmin ediyor gibiydi ve parmağını dudaklarıma götürdü. – Hiçbir şey söyleme. Bak!
Bu sözlerden sonra dans hareketleri göstermeye başladı. Deniz tarafından cilalanmış bir deniz çakıl taşı gibi esnek, enerjik vücudu, dans skeçleri çizdi.
Genç adam arkasından tekrar etmem için beni davet etti. İtaatkar bir şekilde bazı adımlar attım.

Dansımız pürüzsüz ve kolaydı. Bacaklarım yerden inmezken, daha yükseğe tırmanarak, bulunduğumuz odanın üzerinde süzüldük.
Hayır, hayır, bir oda değil, büyük bir taht odası gibi büyük aynalar ve duvarlarında altın alçı süslemeler olan bir odaydı. Hacimli bronz şamdanlar, odanın lüksüne görkemli bir şekilde eklenmiştir. Devasa pencereler ardına kadar açıktı ve odayı yaz gecesi serinliğiyle dolduruyordu. Ay inanılmaz derecede büyük görünüyordu ve gecenin karanlığını dağıtarak salona baktı.

Müziği duymadık, ama o kadar coşkuyla dans ettik ki, bazen
koca bir ses orkestrasını hayal ettik . Nefes almak için bir saniye durduk ve artık sessiz olamayacağımı fark ettim. İri gözlerine merakla bakarak sordum:
– Sen kimsin?
– Ben kimim? Dedi. Benim adım sana bir şey anlatıyor mu?
Yüzüme eğildi. Uzun koyu bukleleri yanaklarıma dokundu.
Nazikçe ve tamamen beklenmedik bir şekilde beni dudaklarımdan öptü. Bir şekilde çocuksu, masum ve aynı zamanda arzuyla, damatların gelinlerini öpmesi gibi. Avucumu tuttu ve parmaklarımı incelemeye başladı, gücü ve hassasiyeti hepime nüfuz etti ve beni zevkle doldurdu.

Sonra bir şekilde deniz kıyısına geldik. Güneş yavaş yavaş denizin derin mavi uçurumuna batıyordu. Gökyüzü alarma geçti, üzerinde kırmızı çizgiler belirdi. Serin bir deniz meltemi patladı ve uzun saçlarımı karıştırdı.
O anda suyun güzel lacivert yüzeyi kesinlikle şeffaf ve sakin görünüyordu. Sadece rüzgar denizi ani rüzgarlarla çalkaladı, ama dalgalar inatla düzeldi.
Güneş ufkun çok gerisinde neredeyse kaybolmuş olmasına ve bir saniye boyunca yeşilimsi bir ışık parlamasına rağmen hala oldukça aydınlıktı.

Rüzgar, denize boyun eğmek istemeyen yoğunlaşmaya başladı ve şimdiden dalgaların tepelerini yırtıyordu.
Denizin sesi ve dalgaların kıyı kayalarına vuran şiddetli darbeleri kulaklarımı okşadı. Kar beyazı deniz köpüğü, taşları delikli bir pusla kapladı.

Yabancı elimi tutuyor ve bir şeyler söylüyordu. Nemli kumda çıplak ayakla yürüdük, hala gün ışığından hissedilir derecede sıcak, parlak kum. Ve deniz bizimle flört etti. Gelgitler ve dalgalanmalarla su, ayak izlerimizi sildi, kum pürüzsüz ve hatta yeniden düzleşti.
Açıklanamaz bir mutluluk hali beni şaşkına çevirdi …

Bu anın sonsuza kadar sürmesini istedim ama keskin bir rüzgar düşüncemi böldü. Rüzgar ve kumla karışan sis rüyamın görüntüsünü çaldı. Sevgilim ortadan kayboldu ve sadece boğuk sesini hatırladım: “Beni bulun!”
Sürprizden aniden uyandım.
Tekrar uykuya dalmak imkansızdı, yatakta uzanacak güç kalmamıştı.
Böylesine garip bir rüyanın ardından uzun bir süre iyileşemedim.

Komodinin üzerinde yanımdaki saate kısaca baktım – hala karanlık bir geceydi. Ev umursamazca uyudu.
Yataktan kalktım ve sessizce pencereye doğru yürüdüm. Eskisi gibi pencerenin dışında kar yağıyordu. Huzurlu ve hafif, tarlaları ve ormanları yumuşak pullarla sarmalıyordu ve etrafındaki her şey bu karlı beyazlıktan parlıyordu.

Kendimi yalnız hissettim: Muhtemelen yirmi beş yıl boyunca bunun hakkında çok az düşündüm, kız gibi zayıflığımı gösterecek zaman yoktu.
Bu zayıflığı desteklemeye hazır biri olduğunda, artık bir zayıflık değil, bir neşe haline gelir.
Asla yalnız olmamama rağmen, tüm eski sevgililerimle manevi bir ilişkinin olmaması şimdi ortaya çıktı. Sanırım birçok genç kadın bunu yaşadı.

Zaman geçecek, neredeyse bir yıl, o olağanüstü rüyayı bazen hatırlayacağım. Ve onu nasıl hatırlamayacağımı, çünkü o çok net ve saf.
Ama görünüşe göre hayatta mucizeler oluyor, yoksa daha sonra olan her şeyi nasıl adlandırabilirsiniz?

Televizyonda bir şey izlediğimde ve artık izlemek istemediğimde, otomatik olarak başka bir televizyon kanalına geçtim.
Bana ekrandan bakıyordu, rüyamdan genç bir adam. Dudaklar, gözler, saçlar – her şey bir rüyadaki gibidir. Basit benzerlik? Hayır, yüzünü çok iyi hatırladım ve birden fazla hatırladım.
Yargıçlar, performansı için ona hak ettiği notları vermek için birbirleriyle yarışırken gülümsedi ve sessizce oturdu.
Kim olduğunu öğrenmek için birkaç dakika yeterliydi. Rüyamdaki genç adamın adı Andrey’dı. O bir virtüöz figür patencisiydi, zanaatının ustası …


Artık kim olduğu öğrenildi, onu bulmak benim için zor olmadı. Belki bazıları için Moskova büyük bir şehirdir, ama sevenler için değil. Kulağa garip geliyor – “aşık”. Bir rüyada aşık olmak ya da aşık olmak mümkün mü, diye sordum kendi kendime, aynı zamanda hem yalanlayarak hem de kanıtlayarak.

Yazı işleri bürosundaki haber odasında hemen baş editöre kısa bir makale yazmak ya da genç ama çok yetenekli bir kaykaycıyla röportaj yapmak istediğimi söyledim.
Andrei hakkında çok az şey biliniyordu: yaklaşık beş yıl önce artistik patinaj şampiyonalarına katıldı, birkaç gümüş madalya kazandı ve aşırı yutturmaca sonrasında çoğu zaman olduğu gibi, bir süre sonra unutuldu. Popüler bir televizyon programına davet edilmeden önce, Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşadı ve çalıştı ve tek bir röportaj vermedi, tek bir parlak yayın yapmadı.

Kahramanımın böylesine yetersiz bir biyografisini öğrenmiş olan baş editör kaşlarını çattı, bir şeyler mırıldandı ama sonra elini salladı ve kabul etti. Dergide geçirdiğim iki yıl boyunca, tuhaf maskaralıklarıma tahammül etmeyi ve gazetecilik sezgime güvenmeyi öğrendi.


Ertesi gün, sabah Moskova’da bir buz pateni pistine gittim. Frank Sinatra’nın tatlı sesle söylediği “Yabancılar, iki yalnız insan …”
Kursiyerler arasında hemen parlak görünümlü uzun bir esmer fark ettim. Tabii ki Andrey’dı! Şans eseri başımıza gelebilecek her şey ne
kadar ilginç. Ancak kaderin bize gönderdiği işaretleri yalnızca açık bir kalp görebilir. Sadece açık bir kapıya girmek kolaydır; kilitli bir kapı için anahtarların seçilmesi gerekir. Ve kader bazen çok kaprislidir ve böyle bir iyilik yapmak istemez ve kapının açılmasını bekler ve bir kişi birisinin kalbine girmesine izin vermek ister.

Andrey, genç gazetecinin ziyareti konusunda önceden uyarıldı. Ayağa kalktım, patencilerin antrenmanını izledim ve kahramanımı bekledim. Tam podyuma çıkmak üzereydi. Onu alışılmadık bir şeyle ilgili endişe ve beklentiyle düşündüm. Bilinmeyenin eşsiz hissi beni korkuttu ve çekti.

Aniden cep telefonum çaldı. Şans eseri, baş editör yardımcısı aradı. Onun için hiç vaktim yoktu ve “sessiz” düğmesine bastım.
Telefonla yapılan manevralar boşuna değildi: Andrei bir yerde görüş alanımdan kayboldu ..
Ve sonra biri hafifçe omzuma dokundu. Arkamı döndüm

Önümde durdu. Heyecanla gelince, ziyaretimin amacını belirlemeye karar verdim ve önce
kendimi tanıttım : – Ben bir gazeteciyim ve sizinle konuşmak istiyorum …
Son sözlerini bitirmeme izin vermedi ve sözünü kesti:
– Sen?
Böyle bir itiraz ve soru kafam karıştı. Ama iyi huylu ve hoş sesi beni sevdirdi.
– Daha önce hiçbir yerde buluşamadık mı? – Andrey ısrarla sordu.
“Bilmiyorum … Cevabım belirsizdi.
 – Evet ben hatırlıyorum! Bana
gülebilirsin, ama seni bir rüyada gördüm.
Olmaz, dedim sesimdeki ironiyle. Sadece kalbim adaletsizlikten ve kısıtlamamdan haince ağrıyordu.
– Olur, nasıl olur! Andrei, dünyada hepsini bilemeyeceğimiz o kadar çok mucize var ki ”diye ısrar etti. Direnemedim ve gülümsedim. Bundan sonra ikimiz de o kadar yüksek sesle güldük ki, pistte bulunan herkes şaşkınlıkla bizim yönümüze baktı.

Bir saat sonra, kavrulmuş kahvenin ve taze pişmiş ekmeklerin sarhoş edici aromasının taşındığı küçük şirin bir kafede oturuyorduk. Erken saat, kafeyi yarı boş gösteriyordu. Başkalarının dikkatini çekmek istemedik ve pencerenin yanındaki uzak masayı seçtim.

Nihayet konuşmamıza başlayabildik. Kahve içtik ve bademli oryantal tatlılar yedik. Andrei hakkında çok konuştular: çocukluğu, amatör spordaki ilk adımları hakkında. Amerika’daki yaşam ve Rusya için güçlü nostalji hakkında: Ne kadar sıklıkla ilkel Rus kültüründen yoksun, günlük yaşam, soğuk kış, Moskova sokakları … Hatta Brodsky’nin şiirlerini gözlerinde ve şiirlerinde büyük bir üzüntüyle okumaya başladı:
“Kış, kış, kışı geçiyorum. ,
görünür memlekette bir yerde,
beni kovala, kötü hava, yerde,
en azından geri, hayat boyunca beni kovala.

Pekala, işte Moskova ve
Arbat tuval şeritlerinde sabah rahatlığı
ve yabancılar hala
Ocak ayındaki ışıklı dükkanlarda dolaşıyor … ”

Şiirin yarısında sessiz kaldı . İçini çekti ve bir yudum kahve aldı.

– Bu replikleri seviyorum. Genellikle ruhumu ısıtırlar. Eğer vatanınızı hiç özlediyseniz, beni anlayacaksınız. Ev hasreti kendi içinde boğulmak zordur….

Ve onu anladım, anlattığı her şeyi anladım ve hissettim. Beni tek bir şey şaşırttı: Onu bir rüyada görmem ve rüya gerçek oldu?
Beraber çok sıcak ve sakin hissettik. Andrey eliyle elime dokundu. Sanırım istedim. Gerçekten istedim ve bekledim.


– Noel’i sever misin? Bana sordu, elimi bırakmadı.

– Çok, bu, Yüce Olan’ın hayallerinizi gerçekleştireceğine inanabileceğiniz ve hayal edebileceğiniz zaman.
– Umarım bu Noel tüm hayallerin gerçekleşir.


Hiçbirşey söylemedim. Gözlerim dünyadaki tüm kelimelerden daha fazlasını söyledi. Daha önce olduğu gibi kalbim göğsümde çürümedi, özgürce nefes almaya başladım.
Çok romantik ve coşkulu Andrey’ye baktığımda kendimi yalnız hissetmedim. Dünya bir şekilde parlak, doymuş, heyecan verici hale geldi. Daha önce göründüğü gibi yalnız ve uzaylı değil.
Rüya gerçek olduğu için miydi yoksa aşıklar her şeyi farklı gördüğü için mi? Ama şimdi ne fark
eder … Önceki tüm düşünceler o kadar önemsizdi ki. “Sevilen biri etrafta olduğunda, evren size aittir.”
Ve küçük kafenin penceresinin dışında yine kar yağmaya başladı. Artık soğuk değildim, çünkü artık yalnız değildim …



Marianne Liberte
www.kafiye.net