Марианна Либерте / Marianne Liberte

Rus, basit bir kız Maria ‘ nın hikayesi, parlak bir ışık kadını haline geldi, bir prensle evlendi ve moda dünyasında yükseklere ulaştı. Nasıl başladı bilmek ister misin? Romanım yakında çıkıyor. Bu arada her gün 1 bölüm.

Günlük üst – modeller, Marianne Liberte

Cha s t y p e r v a ben. MOSKOVA

G l a v a 1.

Kendim hakkında konuşacağım.

***

Benim adım Masha, Maria pasaportu, özellikle kötü arkadaşlara göre – Maçka.

Benim çılgın doğamı seven insanlar için – Mashenka. Ama ′′ Mashka ′′ dan nefret ediyorum.

Adresimde bir kuyrukluyıldız parçası aklıma geliyor. Bana istediğin gibi seslenebilirsin.

Şu anda okuduğun şey benim günlüğüm.

Başlangıçta sıradan bir okul defteriydi. Bu artık özel hayatımdaki her çeşit gizemle dolu sağlam bir organizer.

Benim de hepimiz gibi kendimle ilgili anlatacaklarım var. Hakkımda daha fazla şey bilmek ister misin? O zaman günlüğümü okumalısın.

Birçok kız ve erkek günlük tutarlar: hepimiz ana silahlarımızı ailelerden ya da sevdiklerimizden saklarız. Ne zaman bizimle konuşmak isteseler korkarak korkuyoruz ve yine de günlüğümüzü saklıyoruz. Çünkü o herkesten daha çok dinleme yeteneği var ve her zaman sessizdir.

Okulu bırakmaya karar verdim ve elbette bana hiçbir şey hatırlatılmasını istemiyorum!

Dökülen günlük, Demoklol kılıcı işlevini yerine getiriyordu. Bir gün onu pencereden dışarı atana kadar gözlerimi oydu.

Evet, benim ′′ korkunç ′′ diyebilirim, özel ebeveynlik çerçevesi beni bağlamaz. Rüzgarın altında eğilmeden özgür bir çiçek olarak büyüdüm, ne kadar güçlü olursa olsun.

1995 Temmuz ‘da Nijniy Novgorod’ da doğdum. O zamanlar hala Acı Kasabası ‘ ydı. Çoğu çocuk gibi, anaokuluna gittim, sonra şehrin dışında bir okula gittim. Mahallemiz özgün, sessiz, daha çok şehir tipi bir yerleşim yeri.

Ailem ve ben şehir merkezine nadiren giderdik ve sadece Kremlin ‘ i görmek için. Ya da panayırda bir şeyler satın alabilirim.

Çocukken Kremlin ‘ e bakmayı çok severdim.

Beş yaşımdayken, ailemi Kremlin ‘ e yakın bir kuleye, sonra diğerine sürükledim, başımı kaldırdım ve kafamı dik tuttum. İstediğim kadar dayanabilirdim.

Annem beni eve götürmeye çalıştığında çok yüksek sesle ağlamaya başladım Kremlin duvarları titriyordu.

Sonra Zelensky Kongresi ‘ nde koştum ve babam beni yakalamaya çalıştı.

Ayrıca ayda bir kez tüm aile parka giderdik. Banklarda oturduk, dondurma yedik ve babam ve annemle ayak sesleri çıkardık.

Babamın ayda sadece iki serbest pazar günü vardı: Biri balık tutmaya, diğeri benim yürüyüşlerime.

Pazar günleri yürümek hafta içi olmaktan çok daha heyecanlıydı. Göze görünmeyen bir kutlama hissettim.

Ve yazın ailem ve ben Belokovsky Hutor ‘ da bulunan gölde yüzmeye gidiyorduk.

Yazın sahilde o kadar çok insan var ki, elmanın düşeceği yer yok.

Çocukluğumda çok güzel anlar oldu ama büyüdükçe daha çok sorun çıkarıyor.

Şehir merkezini bilmem ama bizim her canlıyı görebiliyoruz. Herkes, her zaman ve her nedense herkes bilir.

Saklanmaya çalışmıyorum ama bazen kanatlarım için açılmak istedim ve burada kanatlar evlere, insanlar koşan köpeklere dokundu…

Burada kendimde değilim, koşuyorum.

Geceleri o kadar üzülürdüm ki daha hızlı yattım.

Rüyalarımda gerçekten daha çok kendimdim. Rüyamda Venedik ‘ in büyük meydanları, Loire sahillerinde kaleler. Ve hatta Moskova sokakları ve küçük kıvrımlı nehirleri ile.

Sabah oldu ve rüyam dağıldı. En acı verici şey dışarıda kasvetli bir sonbahar sabahı olduğunda sadece bir rüya olduğunu bilmektir. İşe gittiğimi hatırlıyorum, şafak söktüğümü ve eğri evler sessizce gülüyor ve yaşlılıktan gıdıklıyor.

Nedense şehrin merkezinde evler çok daha eski ve müze sergileniyor ama gıcırdatmıyorlar.

Komik olan şu ki, zihinsel dengemi kaybetmedim ve başkente koşmadım. Düne kadar.

Bugün eşyalarım toplandı ve annem ve ben yorgun bir taksi bekliyor. Moskova ‘ ya gidiyorum. 17 yaşımda bu kasabaya hiç gitmedim. Uzaktan akrabam Svetlana ‘nın Moskova’ ya gidip geri döndüğünü hatırlıyorum…

Kendini şehir karmaşasında bulamadı.

Mutfaktaydık ve Svetlana ağladı.

Ondan dört yaş küçüktüm. Anlamadığım başka bir şey var: Annem ona sarıldı ve odasına götürdü, ben çoktan yattım ve onlar konuşuyordu.

Ne hakkında konuşuyorlardı, ne de anlamaya çalıştığımı duyamadım.

Svetka ‘ nın güzel bir çocuğu var ve hala yalnız.

Ailesine şaka yapıyor ve çocuğunun babasına başkentte yaşaması hakkında yalan söylüyor. Annem ve ben bunun olmayacağını biliyoruz.

Şimdi anlıyorum ki, Svetkino ‘ nun gözyaşları ve yalnızlığı.

İşte Moskova, ne kadar sinsi.

Büyük paraya, büyük gelire, petrol, altın ya da şov dünyasına büyük sermayeye ihtiyaç var.

Ben ne yapacağım, periferik kız, tahta ruble? Yoksa benim gibi biri mi? Saf ve nazik gözlerle mi? Ebedi şehre verecekleri olan Moskova ‘ ya gidiyor.

Çok pahalı bir zevk, gitsem bile hemen geri döneceğim. Kazandığım paralar pahalı bir restoranda Carpaccio ‘ ya yeterdi.

Moskova ‘da yemek için McDonalds’ a ya da sushi barına gitmelisiniz. Pahalı restoranlar hakkında konuşmak istemiyorum. Ve her yerde ′′ siktir ve daha fazla ′′ para var.

Bizim de yerel oligarklar için birçok ′′ karışık ′′ restoranımız var ama yine de başkentteki kadar cepleri boşaltmıyorlar.

Moskova Hindistan ‘a benziyor, hatta Latin Amerika’ ya bile. Bu ülkeler uzun zamandır bu kadar kalabalık. 90 ‘ lerin ortalarında ve kendi gücüne ve sosyal durumuna göre bölünmüş farklı sınıflar oluştu. Fevkalade zenginden felaket fakire kadar insanlar.

Hindistan ‘da en azından kutularda, Meksika’ da varoşlarda ve bizim metro yakınlarında termal ızgarada yaşayabilirler.

Ama şimdi gidiyorum ve kendi isteğimle değil. Bundan sonra ne olacağını bilmiyorum. Dünyanın bu kadar zorlu şehrinde hangi yeri alabilirim?


Марианна Либерте / Marianne Liberte
www.kafiye.net