HİÇ…
Duvarlarımda ne hayalin var nede gölgen
Kokun hiç yastığıma sinmedi
Dört bir yana saçılmış anıların yok
Eşyalarımda ise parmak izlerin hiç olmadı…
Ne ruhun burda, ne de bedenin
Soframda yanımdaki sandalyede hiç oturmadın
Bu sofrada keyif kahvaltıları var ama
“çayına kaç şeker istersin” diye hiç sorulmadı
Yoksun….
Varolmadın bu dört duvar arasında
Hiçlikler içinde hiç yaşanmadın
Sensiz bir yaşam var bu dünyada
Ne acılarını taşıdım
Ne mutsuzluklarını yüklendim
Kendi mutsuzluklarım bile mutlu geldi bana
Acılarımla gülmeyi öğrendim
Sıyrıldım gün be gün izlerinden
Yuvama kederini hiç getirmedim
Bir umud seninle yaşamak isterken
Seninle yokoldum
Ve sonra…..
Sensiz yeniden varoldum
Öyle bir gerçek verdin ki bana
Bunca yıl sonra ve bunca gerçekten sonra,
Evet hiç yılmadım
Hiç yıkılmadım
Herşeye rağmen hiç yenilmedim
Yüzüm yine güldü, tebessüm ettim
Belki ben yine aynı benim
Belkide çok daha güçlü biriyim
Ama….
Sayende artık aşkı yitirmişim
Bir daha HİÇ sevmeyecek kalbim

Şule AKAR
02,04,2009
Saat:10.45
www.kafiye.net