Dağların Kızı

Aldırış etmezdim ben 
Ben içindeki yalnızlığa 
Kimi zaman 
Arsız duygular sarardı 
Can içinde can olmaya çalışan bedenimi 
Kimi zaman 
Suskun hüzünlü bir hal sarardı 
Titreyen sesimi ve ellerimi 
Bir salıncak bulsam 
Sallanacak yaşta iken kaybettim seni 
“Dağların kızı” imiş annenin adı 
Sen gittikten sonra öğrendim gerçeği 
Herkes annemi kaybettim sandı
Lakin kimse bilemez ordan bakmak ile 
Canımın içinden çıkıp gidenleri 
Bir de kalkmış aramıza 
İki tahta parçası ve bir karış toprak 
Koydular ya hani 
Engel olur mu sanırsın bunlar 
Seni sevmeme şimdi 
Unutur muyum ben bir an bile 
Gözlerime baktığında 
Çocukluğumun anlam kazanıp 
Gençliğimin her geçen gün tazelendiğini
Gittiğini duyduğum da 
Olduğundan daha fazla 
İşledim içime kirpik uçlarında ki baharı 
Ve söz veriyorum 
Hiç eksik etmeyeceğim sol yanımdan 
Uzun siyah saçlarını 
Tararken ki heyecanını 
Ah benim kanadı kırık gurbet kuşum 
Herkes unutur ama 
Ben asla unutmayacağım 
“KADRİYE” olan adını!

Neslihan Eyüboğlu
www.kafiye.net