YAPRAK OLUP DÖKÜLMÜŞ
Yalandı sözlerin sevmedin ki hiç,
Sahteydi bakışın gülmedin ki hiç,
Yüreğine koyup, sarmadın ki hiç.

Sırtını dayayıp yaslamadın ki,
Düşen yapraklara, hiç sormadın ki,
canına sokup ta can demedin ki.

Üzüldüm ağladım yoktun yanımda.
Zehir oldun oluk oluk aktın kanıma
Yudum yudum öfke saçtın canıma
Kollarını açıp, hiç sarmadın ki.

Gençliğim acıydı canla uğraştım,
Evim dedim, ekmeğim, olsun bir aşım
Söylemedim dünyada yalnız bir başım,
Yaralarıma merhem olup hiç sarmadın ki?

Dost olup derdimi mi paylaştın,
Neşelenip sevincine ortak mı ettin?
Ne ettinse hayatında kendine ettin.
Dönüp bak ardına yangınları kül ettin.
Sitem değil sana söylediklerim,
Bak gör eserini, virane ettin.

Gözlerinde gözlerim sevgiyi arar,
Uzanınca tutacak elleri arar,
Viran olmuş yüreğim mimarı arar,
Yaprak dökmüş ömrüme, usta yoksa ne yapar.

Fahriye HAMZAÇEBİ
Eylül 2008
www.kafiye.net