Kendimle muhasebe

Belki de açmamalı insan yüreğini bu kadar, izin vermemeli hunharca kullanılmasına.

Gece saatin bilmem kaçı gözlerim sanki uykuya küs, mehtabı seyreder gibi dikmişim gözlerimi kireç badanalı tavana düşünüyorum.

Ne kadar çok açmışım yüreğimi insanlara,ne kadar çok izin vermişim onu hor kullanmalarına üzmelerine.
Oysa bana lazım değil miydi o yürek.

İçimdeki sevgimi, merhametimi, vicdanımı, insanlığımı savurmuşum yıllarca ordan oraya.
Kim yüzüme gülse ben zannetmişim, kim bana yakın olsa dost zannetmişim.
Bir çift güzel sözü aşk zannetmişim.

Oysa zayıf taraflarımmış onlar benim harcanmaya, kullanılmaya, aldatılmaya müsait yanlarımmış. 
Her gelen hayatımdan bir şeyler alıp gitmiş, sırtıma sapladıkları bıçakları almaya zahmet bile etmeden çekmiş gitmiş.
Kimisi bunun adına hayat demiş, kimisi aptal olmasaydın demiş.

Bense insanım dedim herkesi ben bildim.
Yanıldığımı geç farkettim.Aldandım…

Songül Arslan YAĞCI
08 01 2017
00 :13 Pazar
www.kafiye.net