Her Vaktin Esiridir

Her vakit esirdir kendi içinde 
Kimi zaman belirli 
Kimi zaman ise belirsizliğe.
Avuçları nasır tuttukça anlar insan 
Zamanın akıp geçtiğini 
Ve hükmedemez yüzündeki çizgilere.

Son durak kaç gönül kıyısında ki 
Ne gelen belli 
Ne giden yüreklerden 
Akıp gider mi insanın gönül kafesinden 
Dostları su misali?
Ve hangi siyah yalan kapatır 
Şu beyaz içinde olan kiri?

Sanki Sultan Süleyman gibi taht kurdu 
İçimdeki saraya yanlızlık
Ve tahttan indirdi bedeni.
Fethedilecek başka toprak yokmuş gibi 
Dağıtıyor içimde biriken 
Yeni yetme filizleri.

Ahhh şu ”zaman” dedikleri gafil tuzak 
Bıraksam ulu orta 
Şah mat edecek ben içindeki beni.
Dokunsam şu beyazdan yol tutan
Kar tanelerine parmak uçlarımla
Götürür mü beyazın en beyazına yüreğimi?

Neslihan Eyüboğlu
www.kafiye.net