Babamı çok özledim. O ölmeden önce onun için yazmış olduğum iki şiirimi paylaşmak istedim.
KIZIM

(Babam yoğun bakımdayken)

Karanlık dünyama ışık ol kızım.
Elim ol, gözüm ol, sözüm ol kızım.
Yanan dudağıma bir damla su ver.
Yalnız yüreğimde közüm ol kızım.

Bebek iken yürümeni bekledim.
Genç kız oldun, okul yolun gözledim.
Bir bilsen ki seni ne çok özledim.
Dön de hasretime çözüm ol kızım.

Benden geçti artık, kara kıştayım.
Yazdan kalma bir gün bulsam kârdayım.
Yitirdim gözümü karanlıktayım.
Gözlerime dolan ışık ol kızım.

Elini görmeyen gözlerime sür.
Gözüm görmese de yüreğim görür.
Bir gün kervan gelir beni götürür.
Toprağımda biten gülüm ol kızım.
Toprağımda biten gülüm ol kızım.
Ülkü Duysak
12 Kasım 2006

BABAM

(Babamın öldüğü gün)

Babam aç gözünü, bak yanındayım.
Hasretine çözüm olmaya geldim.
Sen burada yattıkça ben de yanarım.
Senden güzel haber almaya geldim.

Hayat sazdan bir sal, bizler içinde.
Kimse bilmez bu dert nasıl biçimde.
Sana yetişemem ahiret göçünde.
Nur dolmuş yüzünü öpmeye geldim.

Yattığın bu yatak anlar mı beni?
Ya incitiyorsa yatak tenini…
Duymak istemem ki acı haberi.
Gerçekler ne imiş görmeye geldim.

Ne yapsak çaresiz kanun böyleymiş.
Her şey yalan, ama ölüm gerçekmiş.
Yüce Allah’ımız böyle emretmiş.
Acımı içime gömmeye geldim.
Toprağında bir gül olmaya geldim.

Ülkü Duysak
21 Kasım 2006
www.kafiye.net