Bir Cenin Yoklar Kimsesizliği

/yürekler yolken ayna misali
hüznün dehlizinde
bir cenin yoklar kimsesizliği/

son satırlarıydı kitabın
Ademin ardında salt yalnızlığı
Havvanın koynunda kan çiçekleri
süzülürken acı
taze bir doğum gibi
paslı mavzerlerde kandil yakıp
sus pus oldular…

/yazın sininde gizliydi güz
özüne inemedik
mısraların derinliğinde/

zaman bağışlamadı bize
kimsesizliğimizi
erguvanda gizlenir
zifiri çalardı umutlar
iç göçe çıkıp
salınırdı umarsızca
zait ufuklar… 

Ayfer Aksoy

wwww.kafiye.net