KÜSER YEMİNİM

Kıyametim kopuyor, yırtılıyor yüreğim.
Damarlarım çatlıyor can parem; etme!
Yarım kalan hikâyem, koklanmamış çiçeğim,
Gitme sevdiğim, gitme!

Sen gidersen bu can ölür,
Yaşadığım her an ölür;
Deli taylar istila eder yurdumu. 
Gözü karam, onmaz yaram.
Yanarım, yıkılırım! 
Yalandır Anka olduğum yalan;
Küllerimden doğamam.

Kanamalıdır vedalar; bilirim.
Mercan benekli yılanlar esir alır kuytularda, 
Zehir salar ciğerime; inlerim.
Göğsüm efkârımdan aman diler.
Ürkütme kuşlarını gecenin, serçelerin hatırına,
Ne olursun;
Pusuda nöbet tutuyor zebaniler.

Toz toprak firarda bugün,
Hepsi başım üzerinde.
Bittim biteceğim!
Girdabında sürüklenirken bedenim,
Yokluğunda yiteceğim.

Unutamam, eminim.
“Bir sızıydı, geldi, geçti.” diyemem.
Küser yeminim.

Mücella Pakdemir

www.kafiye.net