Üşüyen Kimsesiz Yalnızlık

Bir şeyler var sanki kaderimin bilipte benden sakladığı 
Hergün ölü yası tutmuş gözlerle uyanıyorum 
Bütün sabahlara
Unuttuğun günlerin çığlığıyla 
Ne yazsam içim ferahlamıyor
Sustukça büyüyen yalnızlığım da 
Kalabalıklar bile kaybetmiyor beni
Örselenip duruyor içimde dinmeyen bir sancı
Sigaramın bıraktığı kuru bir öksürük gibi 
Hasretin gittikçe büyüyor
Ve ben 
Anılarımla her akşam senin yurduna yürüyorum

Bir ölüden emanet ruhuma sıkıştığım zamanlar dar geliyor
Tadı tuzu yok mevsimlerin
Derin bir uykuya geçti baharlarım unutulmuş akşamlar da
Herşey nasıl da yalanmış
Nasıl da sahte
Çiçek tozlarından oluşan yalancı baharlar
Nasıl da karanlıklara gömülüp kayboldu
Yasımı tutarken bütün siyahlar
Ben de kül rengi sayfalara serpiştiriyorum sensizliği

Kimbilir kaç şiir daha miras kalacak sana

Dar geliyor bütün gözyüzü gözlerime
Kuş seslerini işitmiyor artık sesine mahkum kulaklarım
Karıncalanan göğsümde bir ağrı var
Ahlar içinde göç ediyor sensizliğe
Ben her gece saçlarının kıvrımlarından
Bıkmadan usanmadan 
Yüzünün sarnıcına dökülüyorum bütün hasretimle
İçimde ki küçük çocuk adını sayıklarken bütün açlığıyla
Yokluğunla niyetleniyorum ben en uzun orucuma

Eksik bir vedanın kapısında küllenecek ateşim de kalmadı
Soylu yalnızlıklar rehin almış bedenimi
Bak üşüyor ellerim
Üşüyor

Ayfer Aksoy
www.kafiye.net