Savrul Sen T/arafıma
Bir çocuk gülüşü törpüleniyor kimsesizliğimden
yine sarıldım kaleme
satırlarım eğik kelimeler muamma
dört duvar yalnızlığı örseliyor ruhumu
bu sessizlik intihar gibi kesiyor soluksuz nefesimi
yine soğuk bir mart gecesi
yine ucuz bir mum alevi gibi üşüyor yüreğim

bir yemin örterken kalleşce üzerimi
gül yarası açılıyor sessizliğin eşiğinde

rayından fırlamış bir tren vagonu gibi
saçı başı dağınık satırlar dökülüyor 
senden habersiz sayfa aralarına 
ölüden farkı yok
özlesen diyorum
biraz da benim gibi
sende küle dönsen 
savrulsan sen t/arafıma

bilmediğin kaç yanık var senden hatıra
incinen savruk ben de
olmasi imkansız diye diye 
körelmiş bir duygu sabahı beklerken
sözlerinin kahpe yüzünden yük oldu uykusuz geceler
eşkiya bir kahır gibi biçti ömrümü

biliyorum soluksuz okuyorsun bu satırları
hissediyorum nefesini haydi gel
gel öp gözlerimden
yalvarmamsa istediğin yalvarıyorum işte
uzat ellerini hiçsizliğime
uzat ellerini 
uzat sensizliğime

Ayfer Aksoy
www.kafiye.net