Aşk

Adı insanlara ne kadar tuhaf gelse de,
Kendiside bir o kadar tuhaftır…
Kimi zaman güldürür,
Kimi zaman ise ağlatır…
Bu nasıl bir duygudur hiç anlam veremezsin…
Çözemezsin…
Sır perdesi gibidir…
Genelde aşk dendiğinde ilk akla gelen;
Anılarımız, hatıralarımız ve acılarımız olur…

Aşk…
O kadar acımasızdır ki;
İnsana sürekli acı verir…
Hiç düşünmeden, anlamadan, dinlemeden…
Kırbaçla vurur kalbine sürekli…
Hiç dinmez aşk acısı…
Zaman ne kadar geçse de,
O acı kalır daima bir yerlerde…

Aşk…
Delidir…
Kimi zaman ise karşısındakini delirtir…
Alev gibidir…
Aynı zamanda buz gibi soğuktur da…
Kanatır o sımsıcak kalbini öylesine…
Yakar
Ha, birde yıkmasını da çok iyi bilir…
Soldurur seni bir çiçek misali…
O öyle ukaladır ki;
Hiç acımaz,
Daima yargısız infaz yapar…
Darma dağın eder yüreğini…
Aşkın; bir dakika sonrası,
Bir saat sonrası,
Bir gün,
Bir ay,
Bir yıl sonrası yoktur…
Ne hale geleceğin hiç belli olmaz…
Aşkta korku yoktur…
Cesaretlidir…
Korkusuzdur…
Bir o kadar da plansızdır…
Ah aşk ne de acıdır…
Esirine hep acı verir…

Âşık olmak yürek ister…
Korkusuz olup ilerleyecek duraklamadan…
Düşünmeden devam edecek…
Şayet ki duraklarsan,
Bulursun kendini uçurumun kenarında…
Günden güne yok olursun…
Dost olursun o öksüz gecelere…
Sırdaş olursun kendi gölgene…
Yalnızlığı adeta kendine arkadaş bilirsin…
Kalbine söz geçiremez hale gelirsin…
Unutulursun…
Ama unutamazsın ne kadar istesen de…
Anılar…
Yaşanan günler…
Söylenen yalan sözler…
Beyninin bir köşesine çakılı kalır…
Ne zaman hatırlasan bir bıçak saplanır sol tarafına…
Çok acı verir…
Hiç olmadığı kadar hem de…
An gelir yağmurlar bile seninle ağlar…
Bulutlar seninle beraber karanlığa bürünür…
Dünya seninle beraber uykusuz kalır…
İnsanlar seninle beraber acı çeker…
Herkese anlatırsın derdini de bir kalbine anlatamazsın…
Bir ona sözünü dinletemezsin…
Ağlama dersin, hiç durmadan gözyaşları sele dönüşür…
Unut dersin be gönül, bir an olsun bile unutmaz…
Olan sana olur sonuna gelirsin hayatın…
Anlamsız kalır bütün sözler…
Kalbin kadar bir o kadar sende dinlemezsin,
Duymazsın çevrendeki sesleri…
Biçare dolaşırsın gecenin karanlığında,
Dar ve kimsesiz sokaklarda…
Ne yapacağını, nereye gideceğini bilemezsin…

En başında da dediğim gibi aşk cesurlara aittir…
Kimilerimiz o korkanlardan,
Kimilerimiz ise sonuna kadar dimdik devan edenlerdeniz…
Aşk bu bana ve benim gibilere göre değildir…
Yolun yarısında yıkılanları,
Duraksayıp düşünenleri,
Önüne engel çıkıp düşünenleri istemez yanına…
Koşulsuz dimdik ayakta kalanları ister…
Ah aşk…
Ne kadar asi…
Ne kadar çılgın…
Ne kadar hırçın…
Ve ne kadar da asil bir şeydir…

Mine Polat
www.kafiye.net