Can Dedim Canımı Aldı

Sitem dolu sözlerime, 
Hıçkırıklarımı karıştırdım. 
Ve sana olan, son sözlerimi, 
Bir kağıda karalıyorum. 

Oku can oku! 

Seni terk etmenin vebali üstümde, 
Benliğimi idam sehpasına bıraktım! 
Bir gün, ecel bana dokunacak. 
İşte o zaman! 
Naaşım süzülürken dört kolda, 
Eyvah deme! 
Üzülme öldü diye, gül, gül ki; 
Gülmelerinden vicdansızlığın, 
Dökülsün cansız bedenime! 

Günahkar beni düşünme! 
Aşkın saf masumiyetinde, 
Tüm onurumu kaybetmenin, 
Istırabını yaşarken, 
Bel ki bu gün, bel ki yarın, 
Bel ki de şimdi şuracıkta, 
Ruhumu teslim edeceğim. 
Ve 
Ruhum azapta nurlanacak. 

Ölümsüzlük suyundan içemeden, 
Aşkını sonsuzluğa taşıyamadan, 
Bir insan göçecek, bu alemden! 

Dünyayı tersine çevirsen de, 
Bin kez, af dilesen de, 
Bana hayat dilensen de, 
Geri getirmek kolay mı sanırsın? 
Gidenler geri gelmiyor! 

Can dedim, canımı aldın! 
Yar dedim, uçurumlardan attın! 
Aşk verdim, umutsuzluğa fırlattın! 
Şimdi canıma, ölüm kattın! 

Aşkın için, savaştım, 
Kendimi bile aştım! 
Yarim diye diye, 
Cihan’ı dolaştım. 
Ne sana, nede hiç bir kimseye, 
İçimde ki yaramı anlatamadım. 
Doktorlar da çare bulamaz. 

Ben savaşmaktan bitap düştüm. 
Yaralıyım ve yaram kanıyor. 
Bel ki de aşk için, 
İlk şehit ben olacağım! 

Daha ne yazayım? 
Daha ne ömrüm kaldı ki; 
Daha nice sözler var da, 
Anlamazsın sen can anlamazsın! 

Benim gibi, bir gün, aşka tutsak olursan, 
İşte o zaman anlarsın! 
Son nefesimde bile, ben seni seveceğim can! 
Lakin asla bir daha, sana dönmeyeceğim! 
İçimi yakan gözlerine bakmayacağım. 
Bedenimi üşüten sözlerine kanmayacağım. 

Vücut iklimin senin rüzgarında, 
Felaket girdabında, değişime uğradı. 
Yaşlandım, yoruldum, yittim be can yittim. 
Aynalara küsüp, bakmaz oldum. 

Söyle! … Şimdi kaybettiğim benliğimi, 
Bana geri kim verecek? 
Ne kadar adres değiştirsem de, 
Tüm adresler sende son buluyor ya! 
Can! Seni bana kim unutturacak? 

Çözemediğim senli bulmacada, 
Aklımı kaybedeceğim. 
Gizlendiğim köşelerde, her karanlıkta, 
Aydınlığımı mı kovacağım? 

Söyle! Can bir çare söyle! 

Masal yazsam bile, 
Seni, bizi anlatamam. 
En iyisi, sitemde yanmış, 
Bembeyaz kağıdıma dökülen, 
Yanık kokan, kelamlarda, 
Son noktayı koymak! 

Seni terk ediyorum. 
Ve ölümden de zor olan, 
Sensizliğe demir atıyorum. 

Ben sana, bu dünya da doyamadım, can! 
Sanma ki benden vazgeçti de beni unutacak. 
İki Cihan’da da asla seni unutmayacağım. 
Araf’ta bile bil ki seni bekleyeceğim. 

Evet, noktanın zamanı geldi. 
Melankoli halime nokta…

BİLGEHAN EMİRŞANOĞLU
www.kafiye.net