DEVRE UYDUK UYALI

Ağlıyordu her mevsim, dile geldi satırlar,
Duygu yüklü her yürek, unutmayıp hatırlar.
Çaput bezler bağlandı, öne çıktı yatırlar,
Bir hoş oldu anlayış, devre uyduk uyalı!

Levhasında yazılı, beyindedir tasarım,
Deniz kokar gözleri, kalıbımı basarım,
Bağımlıdır mahkeme, ben şimdilik susarım,
Suyun tadı değişmiş, tertemizdir sayalı!

Birçok kampa ayırıp, fitne fesat saçarlar,
Şahrem olup karşıda, çaktırmadan kaçarlar,
On bin galon benzinle, havalanıp uçarlar,
Gökyüzü de kararmış, rengi yapay boyalı!

Bu devirde yaşamak, acılarla yanmaktır,
Ben doğruyum diyenin, her sözüne kanmaktır,
Kaybedince dostları, arkasından anmaktır.
Açılmıyor ağızlar, farklı sözler duyalı!

Yüksek bir ses tonuyla, parçalanır kayalar,
Baştan sona değişmiş, yoğurt tutmaz mayalar.
Demoralize kimlik, dökülüyor boyalar,
İmtiyazlı kişiler, hep yükseğe dayalı!

Yer çekimsiz ortamda, umutlarım yanıyor,
Delik deşik olmuş ten, her yerinden kanıyor,
Battı çıktı iğneler, dost düşmanı tanıyor,
Bal dediler zehir’i, alıp tattık tadalı,
Şimdilerde insanlık, kaldı bir tek odalı!

Hüseyin Hakan KURTARAN
03.02.2014- DENİZLİ
www.kafiye.net