YOKSUN YİNE

Yoksun yine…
Bu kez gelmeyeceksin biliyorum
Üzülme yokluğunda ben kanatırım beni
Senin yerine..
Öyle alıştım ki kanamaya, acımaya
Ve hep seni hatırlattığı için
Onları sevmeye bile başlayabilirim
Sen diye dokunurum her bir yarama
Şakaklarım nasıl da atıyor
Islak gözlerimde parmak uçlarım
Gezinirken aciz halimin ağırlığı
Çöküyor üzerime..
Zaman geçsin istiyorum hızla
Hatta birden yaşlanmak
Biraz da hafızamı yitirmek
Ne iyi olur şimdi..
Hiç bir şey hatırlamamak sana
Ve tükenmeyesi sevdama dair..
Bir de yüreğimi söküp alsalar
Bomboş bedenimin yere vuruşunu
Duymadan yok olup
Yokluğundan yok olmaya
Geçişim olsun sonum…


Nazlı Saraç Orak (Naz’ca)
www.kafiye.net