YAŞAMAYI HEP SEVDİK
Biz, fakir bir ailenin çocuğuyduk.
Sizler kadar şanslı olamadık hiçbir zaman.
Varoşlarda büyüdük.
Varoşlarda açtı duygularımız çiçeklerini.
Bazen bir papatya,
Bazen bir gelincik,
Bazen zakkum çiçeği…
Dallarına kondu kelebekler, arılar…
Özünü emdi.
Narindi,
Dökülüverdi yaprakları duygularımızın.
Biz varoşlarda büyüdük çocuğum.
Olmadı oyuncaklarımız;
Ağlayan bebeklerimiz,
Kumandalı arabalarımız…
Bezden bebeklere ninni söyledik.
Sopadan atlara ”deh” dedik.
Yine de,
Sizler kadar mutsuz olmadık çocuklar;
Yaşamayı hep sevdik.
Ülkü Duysak
www.kafiye.net