EN ÇOK KENDİME SUSUYORUM…

En çokta kendime susuyorum…
Nedenini,niçinini bilmeden,kime,kimlere diye sormadan en çokta kendime susuyorum.
Yanlışlara,doğrulara aldırmadan,yolun sonunu görmeden susuyorum..Hani bazen insan kendini bile duymaz ya da duysa da dinlemez ya işte öyle bir halde susuyorum.
Ne istediğimin,istemediğimin,yaptıklarımın ve yapacaklarımın hepsine susuyorum..Karanlık ve aydınlığın ortasındayım..Ne karanlığa yürüyorum ne de aydınlığa..Ne bir söz söyleyecek ne bir söz duyacak haldeyim.Kendime saklanmış gibiyim.
Dışarıdan gelenlere kapalı,dışarıya çıkmaya yasaklı bir mahkum gibi dört duvar arasında tutukluyum.Kendime tutukluyum.Çekilmiş gözlerimin ve kalbimin sürgüsü.Mühürlenmiş dilim, kalemim ha kırıldı ha kırılacak.
Kapatıp tüm kapıları kendimi duymaya çalışıyorum.O kadar çok gürültü var ki kendi sesime yabancı kalıyorum.Aslında yazılacak o kadar çok şey var ki tüm sesleri duymuyorum.Alışılmadık bir sessizlik yakalıyorum tam özgür bırakacakken,bütün sesler kesiliyor ve ben en çok kendime susuyorum…

Ümran YILDIRIM
www.kafiye.net