ANNEMİN KANATLARI

Kanatlarınla gökyüzüne uçabilmek isterdim gökyüzüne,
Ama meleklerin kanatları yokmuş anne!
Sarılıp uyumak isterdim koynunda,
Şu an sensizliğimin son safhasındayım anne.
Emsalsiz bir gülüş kaplıyor çehremi,
Hiç duymadığım nidan hala kulaklarımda,
Hiç bilmediğin kokun ilk günkü gibi burnumda,
Ürkek utangaç bir edayla saklıyorum seni içimde,
Yanımda olamasan bile anne…
 

Saklıyorum seni içimde,
Kalbimin en güzel yerinde…
Bana çok uzak olsan bile… 

Anne biliyor musun beni nelerin celbettiğini?
İnsanoğlu bir kere düşmeyegörsün…
Tahammülümün kalmadığı gecelerde,
Sensizliğin gölünde açılan dingin bir gülsün…

 

Gözyaşlarım en güzel rüyalarımda akmıyor artık,
Her gece ziyaretçim sensin.
Yokluğun beni üşütmüyor anne!
Yatağımla yorganım kalbimde sevgilisin…
 

İlla sen diyor feleğin çemberinde kavrulan gözlerim,
Neden ya da niçin sorarki seni bilinmez hislerim,
Ben seni de sensizliği de çok iyi bildim…
Ve gözyaşlarımı yalnızlığımla sildim…
 

Darmadağın etti beni anne bu hayatın rüzgarı,
Yüzüme gülmüyor anne ilkbahar ve yazları.
Ben güneşi neyleyim anne , sen olmayınca…
Işığı vuruyor ama ısıtmıyor kışları!

 

Kalbimin nesi var nesi yok bilmiyorum,
Sanki gaipten bir ses duyuyorum,
Ve hastalandım yine sensiz üşüyorum.
Sesini yarama sarıyorum… 
Seni anlatacak ne bir şarkım ne de bir anım var,
Mecalim mi var sanki sensizliği kavrayacak kadar?
Tek çöl gülüm sensin içimde bir yerlerde,
Sulardan daha çok sevgin gerekir, sensiz bu bedene…
 

Yokluğunda sürme çekiyorum gözlerime,
Gözyaşlarımı görsünler diye,
Yokluğunda sürme çekiyor zaman gözlerime,
Belki içimde ağlayan bu ninniyi ,
Anne ne demek bunu iyi bilsinler diye!
Taştan yastıklar yerine annelerine sarılıp gülsünler…

Göz müdür gülen?
Yoksa gülen gözlerde midir yaş?
Ben bunu çok iyi biliyorum anne…
 

Puslu vadilerimde görüyorum yüzümü,
Ben seni de, sensizliği de çok iyi biliyorum anne!
 

Çocuklar yaz rüyası görürken sıcacık evlerinde,
Ben sensiz kış günlerinde üşüyorum anne!

Gülcan KORKMAZ
www.kafiye.net