BANA YETER

Darılıp ardımdan söz etme sakın
Adımı hayırla an bana yeter
Aslı’ya, Leylâ’ya benzetme sakın…
Züleyha meşrepli şan bana yeter

Yol bu! Nerelere çıkar bilinmez
Alına kazılmış yazı silinmez
Ecel saatinden önce ölünmez
Bir gün geleceğim san bana yeter

Kim ne derse desin Yusuf’um sensin
Aldırma, gülüp geç, eller söylensin
Herkes kendisine bakıp eğlensin
Senin fikrindeki zan bana yeter

Dünyada, ahrette biricik eşin
Vedasıyla güller açsın gülüşün
Gözlerin ufukta hep beni düşün
Vuslat hayâline kan bana yeter

Ne avutur beni, para mı, pul mu?
Ne boyar gözümü, cevher mi, çul mu?
Söyle şu gurbetlik çekilir hâl mi?
Aşkımın korunla yan bana yeter

Farz et kavuşmadan ömrüm son bulsa
Hala yaşıyorsan, mümkün olursa
Kabrimde ağlamak için de olsa
Elinde çiçekle dön bana yeter

Mücella Pakdemir
www.kafiye.net