BABA

Yokluğun gölgesine serdim yatağımı,
Kalitesiz tütünle kestim dudağımı.
Ekmek için gurbette buldum ayağımı.
Eller yetim lokması sayıyormuş baba.

Yalnız kaldım yâd elde, yaktılar içimi,
Bildiler ki sen yoksun, kestiler dilimi,
Kurtulamadım baba, sürdüler gemimi,
Eller zehirli kaymak sunuyormuş baba.

Ne evlatlığı bildim, ne oldum bir baba,
Fani ayrılığınla yük bindi omzuma.
An denilen mevsimsiz güllerim açınca,
Eller de beni dertsiz sanıyormuş baba.

Eserken yıllar soğuk üstüme üstüme
Dönüşürken mevsimler güze çile çile,
Yorgunluğun çizgisi düşünce yüzüme,
Eller takvimlerimi oynuyormuş baba.

Tüy iken kanat oldum, yavru iken baba,
Hasret kaldım sevgiye, yürürken sıratta.
Yalnız insan oldum sen toprağa varınca,
Eller yetimi hinle vuruyormuş baba.

Bilirim istesen de gelemezsin geri,
Halimi görüp etme perişan kendini.
Evvel Allah bu kızın aşar engelleri,
Eller Hakk karşısında ağlıyormuş baba.

2007
Elvan USUL
www.kafiye.net