EVLENİNCE

Boğum boğum dudakların,
Kaşların keman yayı.
Kıskandırır nurundan,
Gözlerin gökteki ayı.

Yalnız endamına değil,
Aldandım şirinliğine,
Yüzün güzel, gönlün değil,
Bilemedim evlenmeyince.

Nikâhta kerâmet derler,
Maziden mi acaba?
Islandı bende ne ümitler,
Kaderimden mi acaba?

Kilimledim dünyayı ayağına,
Düşmeden yürüyesin diye,
Bir kız bir oğul verdin ama
Beni de bırakmadın bende.

Yaşım erdi kemale,
Paylaşamadım sevincimi.
Gez, eğlen ama dinle;
Sevmiyorum gayrı seni.

Ne evet dedin doğruya,
Ne yalanladın yalanı.
Anlamıyor musun bu dünya!
Sen kaybettin kocanı.

Elvan USUL
(İki Kapı Arası)
2003
www.kafiye.net