SİYAH BİR GÜL DÜ KEFEN…

Gün bitti güneş gizlendi karanlığa,
Suskun bir gölgeydi gece.
Sıkışıp kalan bir kitap arasında,
Sensizliğe yazılan bir şiirin,
En olmadık anında,
Siyah bir gül dü son satıra noktayı koyan imzasızyla…!

Yaprak yaprak dökülüyordu hazan,
Kokusunu bırakıp rüzgara,
Dudaklarda gizli bir öpüş,
Sessizliğin ızdırabıyla;
Hüzün düşerdi nefese,
Sözlerin bittiğinde,
Siyah bir gül dü gözlerin gözlerime değdiğinde…!

Acı mıydı,
Yoksa bitimsiz bir sancımı?
Belki de
Yitik bir düştü avuçlarda kalan,
Dikeniydi apansız sol yana batan,
Siyah bir gül dü yara sürekli kanayan…!

Mutluluk gözlerine adanmaktı,
Ömür ayak dibine;
Hüznü eşkıyaydı,
Yarım yamalak bir seyirde
Vuslat mahşerde,
Siyah bir gül dü kefen bana ellerinle giydirilen…!

Şerife köksal Badısaba
HÜZÜN BULUTU
www.kafiye.net