MUALLİM MUHAMMED

Ey dünyanın kalbine sevgiyi eken,
Ektiği sevgiyi biçen,
Biçtiği sevgiyi dünyaya saçan Nebi!
Doğdun ya,
Yüzüstü devrildi fuzuli putlar,
Kâbe rahata erdi.
Kisra’nın yıkılmaz dedikleri o saray,
Çöküp, devrildi.
Söndü, Mecusilerin sönmez sandıkları ateşleri.
Durup da döndü dünya.
Gündüz örter oldu geceyi.

Ey canımızın canı!
Doğdun ya,
Âlemlere rahmet indi.
Işık oldun en karanlık ücrada.
Nurlar yağdı yağmur misali göklerden.
İnledi zemin nurun toprağa aksiyle.
Güzelliğin güzeli,
Yüceliğin yüceyi örttü.
İyiliğin önünde eğildi kötü.

Ey İslam’la dünyayı kuşatan yüce peygamber!
Sen öyle bir peygambersin ki…
Doğuşunla güldü sözler, suretler insanlığa.
Mü’minlerin elleri açıldı yukarıya.
Dua oldun,
Kabul oldu dilekler.
Çığlık oldun,
Duyuldu bütün sesler.
Doğru oldun,
Eğildi yalan izler.
Yüzüne bakanlar, ‘Bakmaya kıyılmaz.’ Dediler.
Sen ne büyüksün,
Ne yücesin,
Ne güzelsin ey peygamber!

Oku dedi sana Cebrail Melek.
Ben okuma bilmem dedin sessizce.
Kur’anla baş başa kaldın o gece.
Öğretmeni oldun cümle âlemin.
Yıldız döküldü gökyüzünden yere.

Susuz kaldı ümmetin,
Nice diller damaklar kurudu.
Seni kana kana yudumlamak,
Seni kana kana içmek,
Sana doymak,
Sende olmak,
‘Ümmetim…’ diyen diline layık olmak istedik.
Ey dinimizin güzeli,
Gönüllerimizin sevgilisi!
Biz seni çok sevdik…

Doğdun ya,
Doğuşunla yükseldi kızlarının değeri.
Kurtulduk çığlık çığlığa toprağa mahkûm edilmekten.
Cennet’i gösterdin anaların ayakları altında.
Boyun eğmedin cehalete,
Eğdirmedin.
Sen,
Yaratılmışların en masumu ve şereflisisin!
Sen,
Seni taşlayanlara kızıp, öfkelenmeyip;
‘Bilmiyorlar Rabbim.’ Diye affedensin.
Ey Nebi!
Ümmetinin muallimi,
İman ve Kur’anın hakikatisin.
Sen, bize armağanısın
Takdir-i İlahinin.

Doğdun ya,
Doğuşunla şenlendi dünya.
Yer gök sustu,
Sevgi giyindi o gece.
Hakikate uyandık biz sevgili seninle!
Sen eşrefsin!
Müşerrefsin!
İyiki doğdun,
İyiki bizimlesin Peygamberim.
Sen, ümmetinin Muallim Muhammed’isin ey Nebim!
…
Hatice Kübra YILDIRIM
12.04.2009/Pazar–13.04.2009/Pazartesi
www.kafiye.net