ÜMİDİMİ GÖREYİM

Ey, kaderimin özlediği
Bu gece de nöbetçiyim yoluna
Aşk yanığı kokun nereden çıktı dersin
Alevleri ellerinle körüklediğini bilemezsin
Kavruk kalbimi taze gül gibi sundum sana
Sormadın
Sorsaydın söylerdim
Gün batımlarında en sevdiğim rengin
Hüzün olduğunu
Ufukta sönerken canımın kandili
Güz yaprakları gibi solduğumu
Sebebi sendin

Horlama beni kirpiğimin nemi
Ne olursun küstürme elemimi
Yürüdüğün yolların türabı benim
Zincirine âşık köle
Fermanına susayan mahkûm
Darına hayran ölümlünün erbabı benim
Ölürüm binlerce defa
Ey bî-vefa
Yeter ki izin ver seni seveyim

Keskin gözlerine vurulduğum
Ve bir görüşte tutulduğum…
Yırtıcı pençelerinle çektin gökyüzüne
Bulutlara savurdun
Yağmur olup ağlıyorum şimdi
Islanıyor musun, sadece onu söyle
Bileyim

Kim sever söyle seni, kim sever?
Benim sevdiğim gibi
Gittiğin günden beri
Gecelerin koynunda zehir zemberek
Öksüz bir çocuk gibi yatıyorum
Dipsiz kuyularda fenersiz biçareyim
Huzmelerini yolla bana
Ümidimi göreyim

Mücella Pakdemir

Üçüncü kitap şiirlerimden
www.kafiye.net