AĞLAMA  HAYAT ISLATMA YARALI YÜREĞİMİ

Rimellerinin akmasından korkarak
Ağlıyor hayat.
Yollara kara sular damlıyor,
Çamur oluyor,
Gözyaşlarıma karışarak.

İlkokuldan kalma
Dudak boyadığım
Şu kırmızı kalem yok mu?
İşte o kalem,
Gökkuşağı olamıyor bu kez.

Ve ben aşmak için o renkleri
Koşamıyorum doludizgin.
Nice resim derslerinde güneşi güldüren ben,
Onu güldürmek şöyle dursun,
Gökyüzüne bile teşrif ettiremiyorum
Neden?

Kafası karışan bulutlar
Canlarının
Can damarını kesiyorlar.
Teşhisi koyuyor hekim,
Meğer nabzı durmuş güneşin.
Müezzin sabah okurken selayı,
Bu kez ise akan benim rimellerim oluyor.

Yine kara sular halinde çamurlara damlıyor gözyaşlarım…
Diniyor yağmur,
Kalbim ıslak kalıyor.
Artık güneş de yok,
Kuruması meçhul bir virane oluyor kalbim.
Kuruturum diyen varsa
Parmağını kaldırsın göreyim.
Ki ilkokul sıralarını gözler benim yüreğim…
Yağmurların ıslattığı şu kalbi
Kurutabilecek öğrenciniz var mı hocam?
Söyleyin…

Hatice Kübra YILDIRIM
19.01.2010/SALI
www.kafiye.net