ÖZLEMEK


Hükmen mağlup;
Aylardır yüzleşiyorum.
Duygu ipliğinden sözcükler örüyorum,
Yokluğun yarattığı eksiklikle.


Özlemek ayrılığın inkârı;
Titreyen gölgeyi
Islanan kirpiği dahi
Sessizce öptüğünü bilmektir.


Artı gerçek;
Gidenler değil, ardında boşluk bırakanlar özlenir.


Yaşadığımız bu reel hayat ile
Kurguladığımız hayat arasında
Oluşan derin fark!..
Sığınma alanına dönüşüyor.


Ve bilmek esasen;
Korkulan olmasın diye seçilir,
Bir yitiğe arzu,
Geçmişi anarak geleceğe kaçmak sanki…
‘Özlemek’ bir teselli, bir telkin gibi…


Sonunda çalar deli yakamoz;
Aklında ve yüreğinde rengarenk
Mührü vurduğunda gözlerine süresiz.



İlknur Yıldırım

04 Mart 2024

İzmir’den..
www.kafiye.net