BUNUN ADI KADER CANIM

İster miydim böyle olsun, sana tutkun, sana deli…
Söylemiştin baştan oysa, “Özüm hasret, özlem adım.”
Başkasını seviyordun; bilmiyorum, ne demeli?
İmkânsıza âşık oldum, bunun adı kader canım

Kirpiğinden tutuşan kor, benliğimi sarıverdi
Durdu dünya, durdu evren, zaman o an duruverdi
Yaktı naçiz bedenimi, küllerinden seni verdi
Eşeledim, hüzün buldum, bunun adı kader canım

Hani derler ya “Zamanla unutulur hep gidenler.”
Bence bunu söyleyenler, sevip sevip terk edenler
Tek bir yâre gönül veren dertli keman gibi inler
Gözyaşından hisse aldım, bunun adı kader canım

Yıllar geçti üzerinden, hâlâ seni bekliyorum
Bu sevdaya düğüm düğüm her gün sabır ekliyorum
Gelsen ne gam, gelmesen ne; şu kalbimde saklıyorum
Zindanında mahsur kaldım, bunun adı kader canım

3. KİTAP – şiirlerimden

Mücella PAKDEMİR
www.kafiye.net