Ayna Ayna Söyle Bana,

 Ayna Ayna Söyle Bana,
Ömrün mutlu yalnızlıkları var mı?
Gözlerim aynadaki benden kaçar !..



Kırık yüzümü toplasam…

Acımı gözlerime seğrettirsem…

Ya ruhumun denizinde yüzdürsem…

İnan konuşacak çok şeyim varda,

Derin çizgilerimde illaki SEN!..




Oysa şimdi

Gülen gözlerime bakanlara,

‘Merhaba aynadaki hayat ‘diyemiyorum.

Nasıl ki ..

Küs yanlarım tebessüme dokundu,

Güneşe merhaba değişini duydu,

Asıl ertelediklerim ve unuttuklarımı

Düşündükçe…




Hey Allah’ım,

Aklımı dip köşesinden çıkart!..

Artık hesap soracak kadar korkusuzum,

Sende kendimi kaybettim

Bende bul beni bari !..

Daha çok konuşan aynamdaki gizlim,

Dalıp dalıp götürür,

Mevsimsiz düşen bir damla cemre gibiyim!..




Tamam, hayat dedim geçtim

Ne zaman haykırsam şaşkınım

Susan yalnızlığım mı inatçı?..

Yaşanmış ve yaşatacak olan

Tutuklu gözlerimin idi baharı

Bil ki söz geçiremedim,

Her biri

Düşlerini kırıp çoğalacaktı

Niyeti tebessümdü

Anıları yüzüme bıraktı kaçtı.




Bu şiirin hikâyesi uzun;

Tek başına kalan benlerin yüzleşmesi,

Mutlu bir yalnızlık! Yaşanmış ! Bitirmiş!

Bitmiş ve çok başlamış demekti.




İlknur Yıldırım

20 Ağustos 2012

İzmir’den..

www.kafiye.net