https://kafiye.net/2011/wp-content/uploads/Ömrüm-dediğim.m4a

                                                 ÖMRÜM DEDİĞİM, ÖZLEMİM!

Seni özledikce aklıma ne geldi, biliyor musun,

Allı ¬– güllü bir uçurtma düzeltmek.

Hayalimden geçenleri,

 İpe – sapa düzüp bezedim onu ben,

Senin bana söylediğin kelimelerinle,

Birazcıkta kalbimden geçenlerimle…

Rüzgar benden yana, onunla arkadaşız ya,

Esiyor hep sen olan tarafa, senin yanına…

Belki, gelip çatıp, alıp baksana,

Üstünde ne yazıyor, okusana!…

Öylece susup bakıyoruz,

Ama, ruhumuz seslenioyor!!!

Bu ne Sevda, bu ne Aşk!!!~

Kara Sevda, Yasak Aşk!!!~

Hep mucize olsun diyorum ya…

O olmadıkça ben de yazıyorum inadına.

Şiirlerimi tesbih yapıp,

Takıyorum kuşların kanadına,

Tüm şiirlerim senin için,

Ömrüm dediğim,- özlemim.

Ben seni düşündükçe,…  sen aklıma gelince,…

Gözlerinin derinliğinde batıyorum,

Gözlermi kırpmadan sana bakıyorum,

Çünkü, kalbimin gülümsediğini hiss ediyorum.

Aslında, özlemek çok tatlı bir duyguymuş,

Bunu anladım…

Sen ve Ben, bir – birimizin yanında ola bilemeyen,

Buluşmak için bir behane bulamayan ,

Ama, bir – birinin kalbinde yuva kurmuş,

 Çifte kumrular gibiyiz.

Dert etme, Sevgi destanımız ve Özlemimiz var,

Daha ne olsun, ay ömrüm dediğim, – özlemim.

Ömrüm dediğim,
– özlemim.
Özlemim.


Elmaya Cabbarova
www.kafiye.net